Όχι, οι ντελιβεράδες δεν είναι παντός καιρού

Ανοίγεις τα μάτια σου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι, είναι η μυρωδιά του καφέ. Κάνεις την παραγγελία, σε λίγο θα τον απολαμβάνεις στο γραφείο ή στο σπίτι. Μεσημέρι. Πρέπει να φας κάτι, έτσι δεν είναι; Κάνεις την παραγγελία, σε λίγο θα απολαύσεις το φαγητό σου στο γραφείο ή στο σπίτι. Βράδυ. Ναι, ξέρουμε, δεν έχεις όρεξη να μαγειρέψεις. Κάνεις την παραγγελία. Σε λίγο θα απολαμβάνεις το κινέζικο, τις πίτες ή μερικά κομμάτια πίτσας μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή σου. Όλο και κάτι θα υπάρχει στο Netflix που δεν έχεις προλάβει να παρακολουθήσεις.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι κατακριτέο όταν έξω από την πόρτα του σπιτιού μας επικρατούν φυσιολογικές καιρικές συνθήκες. Τι γίνεται, όμως, όταν οι δρόμοι έχουν καλυφθεί με πάγο ή χιόνι και σε κάθε παραγγελία οι διανομείς με τα δίκυκλα βάζουν τη σωματική τους ακεραιότητα σε κίνδυνο; Η δουλειά ενός ντελιβερά είναι δύσκολη αλλά και επικίνδυνη. Όσοι έχουμε γνωστούς που κάποτε μοίρασαν ή εξακολουθούν να μοιράζουν παραγγελίες χειμώνα-καλοκαίρι, μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

Τις μέρες αυτές που η κακοκαιρία ”Μήδεια” έχει κάνει την εμφάνισή της στη χώρα μας, σε πολλές περιοχές βλέπουμε σφοδρές χιονοπτώσεις και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, λοιπόν, όχι, δεν κάνουμε παραγγελίες απ’ έξω και προσπαθούμε να μπούμε στη θέση του ντελιβερά ακόμα και όταν ο ίδιος δηλώνει στον εργοδότη του πως δεν έχει κανένα πρόβλημα να εργαστεί. Υπάρχουν και περιπτώσεις που οι εργοδότες απειλούν με απόλυση αν ένας ντελιβέρας τονίσει το αυτονόητο, δηλαδή ότι προέχει η ασφάλεια.

Πίσω από την απόφαση του ντελιβερά να εργαστεί παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες, υπάρχουν οικονομικοί λόγοι, όπως ακριβώς και από την πλευρά του εργοδότη που προσπαθεί να διατηρήσει τα όποιο έσοδα της επιχείρησής του. Αλήθεια, τι τιμή έχει η ζωή ενός ανθρώπου; Υπάρχει κάποιο αυτοκόλλητο στο μπράτσο κάθε διανομέα με έναν αριθμό; Προφανώς και όχι. Η ασφάλεια της ζωής δεν αγοράζεται, εξασφαλίζεται με λογικές αποφάσεις που δίνουν προτεραιότητα στην υγεία του κάθε εργαζόμενου.

Ζούμε σε μια περίεργη εποχή. Εδώ και περίπου ένα χρόνο, όντας κλεισμένοι στα σπίτια μας, οι ντελιβεράδες και τα κούριερ εργάζονται πιο σκληρά από ποτέ. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτούς για λίγες ημέρες. Επίσης, το να αμείβονται καλύτερα, θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο. Το να δίνουμε μεγαλύτερο φιλοδώρημα -αν φυσικά έχουμε τη δυνατότητα- σε μέρες όπως αυτές, θα πρέπει να θεωρείται επίσης δεδομένο. Δεν είναι. Τίποτα από τα δύο. Βέβαια, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, τα χρήματα δεν εξασφαλίζουν την υγεία. Πριν φτάσουμε στο σημείο να σκεφτούμε την αμοιβή και το φιλοδώρημα, ας επικεντρωθούμε στο πού πρέπει δίνεται μεγαλύτερη προτεραιότητα και ας πράξουμε αναλόγως. Δεν είναι μόνο η ”ατομική ευθύνη” από μέρους μας αλλά και οι ευθύνες των εργοδοτών και των αρμόδιων κρατικών φορέων.