Η αστρολογία είναι μια από τις μίνι παγίδες που μπορεί κανείς να πέσει πανεύκολα. Είναι παντού, δίνει απαντήσεις και πλέον αποτελεί και πηγή χιούμορ. Από την πρώτη μέρα που μετράει ο άνθρωπος σε τούτο τον δύσμοιρο πλανήτη, έχει την ανάγκη να ξέρει το μέλλον. Έστω επιγραμματικά. Οι αστρολόγοι ταΐζουν την ανάγκη αυτή σε κάθε μέσο, σε κάθε γωνιά και πιθανότατα καταπραΰνουν αυτή την αγωνία για το τι έρχεται έστω και λίγο. Πιθανότατα η ζωή είναι δύσκολη και έτσι έρχονται οι προβλέψεις για να ηρεμήσουν ένα υποσυνείδητο που αγωνιά. Το κάνει πάντα; Φυσικά και όχι. Κάποιες φορές παίρνει ένα υποσυνείδητο με ήπια συμπτώματα άγχους και το μετατρέπει σε απόλυτο πανικό.
Δεν ήμουν ποτέ φαν των προβλέψεων και η ιδέα ακόμα του να ξέρω τι έρχεται παρακάτω όχι απλά δε με απασχολεί. Με τρομοκρατεί. Όχι, Προβοκάτορα, δεν είμαι καμία θαρραλέα τύπισσα έτοιμοι να καβαλήσει το κύμα, απλά δε θέλω να ξέρω. Η σκέψη είναι ύπουλο πράγμα και το υποσυνείδητο μια τεράστια μαύρη τρύπα. Εγώ απλά προσέχω τι την ταΐζω. Μην εκνευρίζεται. Δεν είναι ότι πιστεύω σε προβλέψεις ζωδίων, απλώς ακόμα και η παραμικρή αρνητική πληροφορία που μπορεί να διαβάσεις, ξεφυλλίζοντας τη σελίδα με τα ζώδια ενός περιοδικού, μπορεί να καρφωθεί στο μυαλό σου και να επηρεάσει τη σκέψη σου χωρίς καν να το συνειδητοποιείς. Πιστεύεις, δεν πιστεύεις. Είναι παγίδα γιατί η ανάγκη να αγχωθούμε ντε και καλά με κάτι, ξεπερνά τη λογική.
Flashback κάποια χρόνια πριν: αρχή νέας χρονιάς, φίλη φέρνει περιοδικό μόδας στο σπίτι μου. Στην τελευταία σελίδα ο αστρολόγος Κώστας Λεφάκης έγραφε τις προβλέψεις της χρονιάς. Ναι, προφανώς και θα τις διαβάσεις όταν είσαι διψασμένος για νέες αρχές και είσαι ακόμα εκείνος ο άνθρωπος που θέτει στόχους την πρώτη μέρα του χρόνου, γιατί ακόμα στο μυαλό του κάτι σηματοδοτεί αυτή η μέρα. Προχωράμε.
Διαβάζοντας τις γραμμές, με κόπο γραμμένες από τον αστρολόγο, αρχίζω να παρουσιάζω ταχυπαλμία. Δεν ξέρω τί του είχαν δείξει τα άστρα, αλλά εγώ εκείνη τη χρονιά πιθανότατα θα σας άφηνα χρόνους, η ζωή μου θα ήταν μαύρη και αν δεν πέθαινα εγώ, θα πέθαινε κάποιος που αγαπώ. Ακόμα χειρότερα δηλαδή. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, αλλά εγώ, εκείνες τις ενδεχομένως άχρηστες πληροφορίες, δεν ήξερα σε ποιον φάκελο του συστήματος που αποκαλούμε εγκέφαλο, έπρεπε να τις τοποθετήσω για να επιστρέψουν οι παλμοί σε φυσιολογικά επίπεδα και η όρεξη για ζωή στην κανονική της κατάσταση. Μη σου τα πολυλογώ, εκείνη τη μέρα χρειάστηκε να καταναλώσω 2 feel-good ταινίες και κάτι ποτά για να καταφέρω να ηρεμήσω και να υποσχεθώ στον εαυτό μου πως οπουδήποτε διαβάζω το όνομα Λεφάκης θα φεύγω τρέχοντας, θα σκρολάρω ασταμάτητα, σαν να πληρώνομαι για αυτό.
Καλεσμένος χθες στη βραδινή εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου, πριν την Έλενα Ακρίτα, ήταν ο Κώστας Λεφάκης. Ναι, χρειάστηκε να πω γύρω στα δεκαπέντε μάντρα για να με πείσω να μην αλλάξω κανάλι από τον τρόμο.
Σε μια εποχή που το απρόβλεπτο έχει γίνει καθημερινότητα και το σουρεάλ βούτυρο στο ψωμί μας, ο Γρηγόρης πιθανότατα προσπαθούσε να εκμαιεύσει ένα «θα πεθάνετε όλοι» από τον αστρολόγο.
Ο Λεφάκης, από το βήμα του, έχει ήδη προειδοποιήσει πως το 2021 θα είναι μια χρονιά σεισμών, καταστροφών και ανατροπών. Μαύρο χάλι με λίγα λόγια. Ως καλεσμένος χθες, κλήθηκε να περιγράψει τα γεγονότα που ακολουθούν ανά μήνα μέσα στη χρονιά, σύμφωνα με τις προβλέψεις του, αλλά και τη χρονιά ανά ζώδιο. Και να τα «δύσκολα» και οι «προκλήσεις» και να οι «απώλειες».
Σε μια εποχή που το απρόβλεπτο έχει γίνει καθημερινότητα και το σουρεάλ βούτυρο στο ψωμί μας, ο Γρηγόρης πιθανότατα προσπαθούσε να εκμαιεύσει ένα «θα πεθάνετε όλοι» από τον αστρολόγο. Ο αστρολόγος, ωστόσο, δεν του έκανε το χατίρι. Προτίμησε να περιοριστεί σε προτάσεις με γεύση αγωνίας, δυσκολίας, Γολγοδά και ματαιότητας. Ανέφερε πως από το ’98 είχε προβλέψει πως το 2020 ο πλανήτης θα καλούταν να αντιμετωπίσει μια παγκόσμια απειλή και πως στην κανονικότητα που θυμόμαστε πριν το ’19, δεν πρόκειται να επιστρέψουμε πριν το 2024. Μετά η κατάσταση έγινε και πάλι θρίλερ: αμερικανικός εμφύλιος έρχεται, ακραίες βροχοπτώσεις, τα ζώδια θα «δοκιμαστούν» και μέχρι να περάσουν όλα αυτά, κάποιοι θα έχουμε συνταξιοδοτηθεί από τη ζωή. Με λίγα λόγια, ο Λεφάκης, χωρίς να το ξέρει, με έκανε να χάσω τον ύπνο μου ακόμα μια φορά.
Ας τον σταματήσει κάποιος ούρλιαζα μέσα μου, πατώντας το mute μέχρι να δω την Ακρίτα να εμφανίζεται. Στιγμιαία,. Η το πρόσωπο της Ακρίτα είχε γίνει σωτηρία στο μυαλό μου. Ούτε εκείνη κατάφερε να με κάνει καλά. Έχω μια συνήθεια όταν βλέπω τραυματικά για την ψυχούλα μου θρίλερ. Αμέσως μετά πρέπει να δω κάτι feel-good, κάτι ελαφρύ, που να δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως όλα θα πάνε καλά. Ήταν δύο το πρωί και εγώ έψαχνα μια ρομαντική κομεντί για ψυχική ανάταση και τρία τέσσερα tutorials για make up. Στο μεταξύ, δε βάφομαι καν.
