Ο ξυλοδαρμός του σταθμάρχη από δύο νεαρούς επιβάτες αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό. Όχι η πράξη, αλλά ο λόγος που τροφοδότησε την πράξη. Ο εργαζόμενος ζήτησε από τους επιβάτες να φορέσουν τη μάσκα τους, τους ζήτησε δηλαδή να κάνουν το αυτονόητο σε μία περίοδο που πλέον οι περισσότεροι έχουμε αποδεχτεί ότι η μάσκα είναι σύμμαχός μας ενάντια στην εξάπλωση του κορονοϊού.
Στον έναν από τους δύο, ζήτησε μάλιστα να κατεβάσει τα πόδια του από το κάθισμα, κάτι επίσης αυτονόητο. Οι δύο νεαροί, αφού επιτέθηκαν αρχικά φραστικά, απάντησαν στην προτροπή του σταθμάρχη με κλοτσιές στο σώμα και στο κεφάλι. Βρίσκει η κίνηση αυτή σύμφωνους και τους υπόλοιπους αρνητές της μάσκας; Όχι. Σίγουρα, όμως, η κίνηση των δύο μεταφράζει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας η οποία μοιάζει ανίκανη να κατανοήσει τις προτροπές που έχουν ως στόχο το κοινό καλό. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να διαχωρίσουν τη γραμμή μεταξύ μιας λογικής υπόδειξης και της άστοχης αντίδρασης.
Άτομα με τα οποία συναναστρεφόμαστε καθημερινά, ό,τι δεν μπορούν να το κατανοήσουν, το μετατρέπουν σε προσωπική επίθεση ή θεωρία συνωμοσίας. Αν τους μιλήσεις για μάσκα, θα σου μιλήσουν για περιορισμό. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε εδώ και μήνες, έχουμε πλέον ξεκάθαρη εικόνα του τι συμβαίνει γύρω μας και πώς αντιλαμβάνεται τους αναγκαστικούς περιορισμούς μια μερίδα του κόσμου.
Υπάρχουν πολλοί που με την στάση τους έχουν δώσει την συγκατάθεσή τους σε αυτή την ενέργεια
Από την άλλη, δύσκολα θα έφτανε στο σημείο κάποιος άλλος αρνητής της μάσκας να ασκήσει βία σε κάποιον που του ζητά να τη φορέσει. Αυτό δε σημαίνει πως και οι υπόλοιποι αρνητές δεν αντιδρούν. Το κάνουν, αλλά μένουν στα λόγια. Ευτυχώς που μένουν εκεί διότι σε κάθε δρομολόγιο προς τη δουλειά μας τα βαγόνια θα έμοιαζαν με κινητό ρινγκ με θέα την Ακρόπολη. Αυτή η αντίδραση, όμως, ακόμα και η λεκτική, δημιουργεί ένα κλίμα πόλωσης. Το σκεπτικό πίσω από το «δεν φοράω μάσκα» και στο δείχνω με κάθε τρόπο, χωρίζει τους πολίτες σε δύο κατηγορίες. Τους «σέβομαι τον συνάνθρωπό μου» και τους «κοιτάζω την πάρτη μου». Είναι θλιβερό, δεν υποστηρίζει κανείς το αντίθετο, αλλά στο τέλος της ημέρας, αυτή η πικρή γεύση μένει στο στόμα μας.
Πίσω από την πράξη των δύο νεαρών, υπάρχουν πολλοί που με την στάση τους έχουν δώσει την συγκατάθεσή τους σε αυτή την ενέργεια, ακόμα και αν οι ίδιοι δεν θα έδιναν ποτέ χτυπήματα στο κεφάλι κάποιου. Δυστυχώς και αυτή η πρόταση είναι βουτηγμένη στην πόλωση εφόσον γίνεται καταγραφή του περιστατικού. Είναι τρομακτικό και ίσως να ακούγεται ακραίο, δεν παύει όμως να αποτελεί πραγματικότητα, τουλάχιστον στο δικό μου κεφάλι. Δεν φαίνεται να υπάρχει καμία διάθεση για συμβιβασμό από τους αρνητές ενώ από τη μεριά των υπολοίπων, πάλι δεν χωρά συμβιβασμός και αυτό γιατί στο κάδρο έχει μπει η ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής. Και είναι απόλυτα λογικό. Αυτό που δεν είναι λογικό, είναι ότι προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα βασικά στους γύρω μας ενώ βρισκόμαστε εδώ και ένα χρόνο περίπου στην ίδια κατάσταση.
