Λίγο πριν αφήσω οριστικά το 2020 πίσω μου, όπως όλοι άλλωστε και με τον Otis Redding στα ηχεία μου να δίνει χρώμα σε έναν γκρίζο ουρανό, κάνω έναν άτυπο και γρήγορο απολογισμό της χρονιάς. Τα New Year’s Resolutions θα πρέπει να περιμένουν αφού ούτως ή άλλως δεν φαίνεται να τηρούνται παρά τις χρόνιες προσπάθειες. Οι καταστάσεις γύρω μας αλλάζουν από λεπτό σε λεπτό, το ίδιο και οι υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας για ένα καλύτερο αύριο.
Ο απολογισμός ξεκινάει με την πιο απλή ερώτηση: Τι γεύση μας αφήνει το 2020; Πικρή, είναι η απάντηση. Όποιος υποστηρίξει το αντίθετο είτε βρέθηκε εκτός πραγματικότητας είτε είχε ανακαλύψει μια ντουλάπα που οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο. Αν και οι περισσότεροι δεν είμαστε ακόμα σε θέση να συνειδητοποιήσουμε το βάρος που θα αφήσει αυτή η χρονιά στις επόμενες, είναι σίγουρο πως οι μήνες που πέρασαν θα ξεμείνουν στο υποσυνείδητο μας και θα καθορίσουν τους επόμενους.
Το 2020 αφήνει πίσω του τέσσερις λέξεις: κορονοϊός, πανδημία, καραντίνα, εμβόλιο. Αυτές οι λέξεις θα αργήσουν να βγουν από το λεξιλόγιό μας ακόμα και όταν δεν αποτελούν πια μέρος της καθημερινότητάς μας. Θα θυμίζουμε τους φαντάρους που απολύθηκαν και συζητούν για το στρατό για αρκετό καιρό μετά το τελευταίο τους υποχρεωτικό ξύρισμα. Απόλυτα λογικό, κανείς δεν διαφωνεί με αυτό. Εκτός από την μέρα της μαρμότας που ζήσαμε όλοι, αυτές οι λέξεις θα μας υπενθυμίζουν και κάτι ακόμα εκτός από τον αναγκαστικό εγκλεισμό και τις αμέτρητες ώρες μπροστά από μια οθόνη. Θα μας θυμίζουν τους δικούς μας ανθρώπους και όχι απαραίτητα για καλό σκοπό.
Η έλλειψη κριτικής ικανότητας θα έπρεπε να μας προβληματίζει και η άρνηση από αντίδραση που οφείλεται στην αμάθεια να μας ρίχνει στα πατώματα
Αν σκεφτείτε πόσες συζητήσεις κάναμε πάνω στο ίδιο θέμα, πόσες από αυτές ανακυκλώθηκαν και έπαιξαν σε λούπα στις μίνι συγκεντρώσεις με την οικογένεια, τους φίλους και τους γνωστούς, θα τραβάτε τα μαλλιά σας, αν φυσικά σας έχουν μείνει μετά από αυτές. Τους τελευταίους μήνες, δυστυχώς -ή ευτυχώς, γιατί όχι- μάθαμε καλύτερα τα άτομα που είναι δίπλα μας. Καταλάβαμε τον τρόπο που σκέφτονται και αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις γύρω τους. Είδαμε την συμπεριφορά τους απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και τις αντιδράσεις του απέναντι στη χρήση μάσκας. Θυμηθείτε πόσοι γονείς βρέθηκαν έξω από τα σχολεία των παιδιών τους για να διαμαρτυρηθούν. Ακόμα χειρότερα, βιώσαμε την καχυποψία τους για την ύπαρξη του ιού και το κατά πόσο είναι επικίνδυνος. Όχι μόνο στα social media, πολλοί είχαν να κάνουν με τους αρνητές ακόμα και μέσα στο σπίτι τους.
Είναι θλιβερό να βλέπεις τα άτομα που μεγάλωσες μαζί να αντιστέκονται στην κοινή λογική αναπαράγοντας διάφορα συνωμοσιολογικά σενάρια που εμφανίζονται μπροστά τους ή ακόμα χειρότερα, δημιουργώντας τα δικά τους βασιζόμενα σε εξωφρενικές θεωρίες. Είναι τρομερό που αντί να ακολουθήσουν τις οδηγίες και τις προτροπές της επιστημονικής κοινότητας διαβάζουν blog αμφιβόλου εγκυρότητας. Η έλλειψη κριτικής ικανότητας θα έπρεπε να μας προβληματίζει και η άρνηση από αντίδραση που οφείλεται στην αμάθεια να μας ρίχνει στα πατώματα.
Τον τελευταίο καιρό έχουμε να κάνουμε με εκείνους που δεν πείθονται με το εμβόλιο. Μια ακόμη παραπληροφόρηση που δεν πέρασε ποτέ από φιλτράρισμα ορίζει τις σκέψεις τους. Δεν είναι μόνο οι επώνυμοι, είναι και οι άνθρωποι που μας ενώνουν εμπειρίες χρόνων, αυτοί που είναι στον κύκλο μας και που είναι δύσκολο -κυρίως για συναισθηματικούς λόγους- να τους αποχωριστούμε. Το 2020 αφαίρεσε από το μυαλό μας την εικόνα που είχαμε για εκείνους και στη θέση της έβαλε την πραγματική και η πραγματικότητα, ως γνωστόν, πολλές φορές μας στεναχωρεί.
