Ας ξεκινήσουμε με τo πιο βασικό: Προφανώς και αν υπήρχε μία χρονιά που θα βλέπαμε την Άννα Βίσση και την Δέσποινα Βανδή στην ίδια σκηνή, αυτή θα ήταν το 2020. Για πολλούς λόγους αλλά σίγουρα όχι για αυτούς που φαντάζεστε. Έχουμε όλοι συνδυάσει αυτή την περίοδο με κάτι άσχημο και καθώς οδεύεις προς στο τέλος της, περιμένεις και ευελπιστείς σε κάτι καλό. Όσο αστείο και αν ακούγεται κάτι τέτοιο, για το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού κοινού, αυτό που συνέβη χθες τα ξημερώματα, ήταν σημαντικό. Δεν έχει σημασία τι και πώς, ήταν απλώς σημαντικό. Το να μετρήσουμε το βάρος της σημασίας του και να το συγκρίνουμε με άλλα ζητήματα που μας απασχολούν αυτό τον καιρό, θα ήταν λάθος.
Όσοι ασχολούνται με το πρόγραμμα ενός καναλιού και το περιεχόμενό του δεν στερούνται νοητικής ικανότητας, στερούνται φαντασίας και όταν συμβαίνει αυτό, ο δρόμος σε οδηγεί προς μία και μόνη κατεύθυνση: στην ανακύκλωση. Οι δοκιμασμένες λύσεις δεν εμπεριέχουν μεγάλο ρίσκο. Δεν έχεις κάτι να χάσεις, έχεις μόνο κάτι να κερδίσεις. Δεν πετυχαίνει πάντα, αλλά όταν έχεις τα κατάλληλα υλικά υπάρχουν πιθανότητες να δημιουργηθούν οι ίδιες συνθήκες επιτυχίας με την πρώτη φορά.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η «πρώτη φορά» μας γυρίζει πίσω στα 90’s και 00’s, τότε που είχαν χυθεί τόνοι μελάνι και τα μηχανάκια της AGB χτυπούσαν κόκκινο για την «κόντρα» Βίσση/Βανδή. Από τα 10’s μέχρι και χθες τα ξημερώματα, ελάχιστοι ασχολούνταν με αυτή, αρκετοί δεν την είχαν ακούσει καν.
Πολλοί από τους 30- προσπαθούν ακόμα να καταλάβουν για ποιο λόγο το ελληνικό ίντερνετ έπαθε Εuro 2004
Μία «κόντρα» αποκτά συνήθως μεγαλύτερη δυναμική όταν ακολουθεί «συμφιλίωση». Ε, την είδαμε και όσοι δεν ήξεραν τίποτα για αυτή την «κόντρα» (επιμένω με τα εισαγωγικά), την έμαθαν. Τέλος καλό όλα καλά. Κερδίσαμε. Και εμείς και οι τραγουδίστριες και το κανάλι. Η συνύπαρξη των δύο στο πλατό δεν κατάφερε μόνο να υπερνικήσει την «πρώτη φορά», κατάφερε να χωρίσει στη μέση δύο γενιές. Αυτό από μόνο του είναι σημαντικό. Οι 30+ ενώθηκαν και γύρισαν πίσω στην εφηβεία τους και πολλοί από τους 30- προσπαθούν ακόμα να καταλάβουν για ποιο λόγο το ελληνικό ίντερνετ έπαθε Euro 2004.
Αυτό που πέτυχε το δίδυμο Βίσση-Βανδή δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Στην πιο δύσκολη περίοδο των τελευταίων χρόνων, το J2US έπιασε απλά το νόημα. Η τηλεόραση κέρδισε χθες τα ξημερώματα την χαμένη της αξιοπρέπεια με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο κάνοντας απλά το αυτονόητο: πόνταρε στο αίσθημα της νοσταλγίας. Το ζητούμενο δεν ήταν να αξιοποιηθεί ο τηλεοπτικός και χρόνος και να δούμε κάτι που καλλιτεχνικά θα ήταν μέσα στις δυνατότητες των δύο τραγουδιστριών, όπως μια ανανεωμένη εκτέλεση ενός κομματιού, μια απρόσμενη διασκευή. Το ζητούμενο ήταν η Βανδή να εμφανιστεί μαζί με τη Βίσση και η μία να τραγουδά τραγούδια της άλλης σαν να βρισκόμαστε σε μια πίστα.
Η ψευδαίσθηση πως όλα είναι καλά υπερισχύει της πραγματικότητας και μοιάζει αναγκαία
Το 2020 ήταν μια απρόβλεπτη χρονιά, νιώσαμε για πρώτη φορά πως τα θεμέλια αυτού του κόσμου ίσως δεν είναι τελικά και τόσο γερά. Το να νιώθεις, επομένως, ασφάλεια μέσω της οικειότητας που προσφέρει το παρελθόν μοιάζει μονόδρομος. Η ψευδαίσθηση πως όλα είναι καλά υπερισχύει της πραγματικότητας και μοιάζει αναγκαία. Αυτό θέλαμε, αυτό πήραμε και δεν θα έπρεπε να μας προβληματίζει.
Αν κάτι θα έπρεπε να μας προβληματίζει, όμως, είναι η συντηρητικότητα της ελληνικής τηλεόρασης όσον αφορά τις νέες ιδέες. Αν υπήρχαν αυτές, τότε το χθεσινό «ιστορικό» γεγονός όπως χαρακτηρίζεται, θα ήταν απλά μία ευχάριστη παρένθεση για όσους είχαν χωριστεί σε Βισσικούς και Βανδικούς. Αλλά όχι. Πέσαμε για ακόμη μια φορά στο ίδιο τρυπάκι, αντιγράφοντας τις «κόντρες» ξένων καλλιτεχνών και υψώσαμε λευκές σημαίες δίνοντας ένα φιλί στο στόμα. Δυστυχώς, αυτό το φιλί στο στόμα μεταφράζει τη συντηρητικότητα και την έλλειψη εφευρετικότητας της φτωχής ελληνικής τηλεόρασης.
Ήρθε η «συμφιλίωση», χάθηκε η ευκαιρία για κάτι μεγαλύτερο. Στο τέλος ναι, καλά περάσαμε -όχι τόσο για αυτό που διαδραματιζόταν στην οθόνη της τηλερόασης, αλλά για όσα συνέβαιναν στα social media.
