Γενικώς, μετά τα 25, αρχίζεις να νιώθεις πως κάτι αλλάζει. Ας πούμε ότι αντιλαμβάνεσαι πως από ένα σημείο και μετά, τα 20κάτι θα σταματήσουν να αποτελούν το κουτί με τις εύκολες δικαιολογίες για κάθε στραβή επιλογή, δικαίωμα σε λίγη ακόμα τεμπελιά και αδιαφορία για κρέμες ματιών και πρώτες ρυτίδες. Αν τα 25 είναι τρόμος, σκέψου τι γίνεται με τα 27, που είναι ένα βήμα πριν τα 28, που είναι δυο βήματα πριν τα 30. Ξέρω ότι δεν έχεις μπερδευτεί και ξέρεις πολύ καλά για τι μιλάω.
Για εμένα το 2020 ήταν η χρονιά που στην ερώτηση «τα πόσα κλείνεις;», που κανονικά θα έπρεπε να επιφέρει ποινή φυλάκισης, απαντούσα “τα 28”. ΠΟΙΑ 28; Βλέπεις, το θέμα εκτός της κρίσης ηλικίας που πάει πακέτο με αυτό το διάκενο πριν τα 30, είναι ότι η χρονιά που εγώ έκλεισα τα 28 είναι μια χρονιά που δε μετράει καν. Δηλαδή σοβαρά, σβήνεις κεράκια, έχεις περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από πάνω σου και στην αναπόφευκτη αναδρομή που κάνεις σε αυτούς τους δώδεκα μήνες που πέρασαν, τι έχεις να μετρήσεις;
Το 2020 ήταν ένας ολόκληρος χρόνος σε τέσσερις τοίχους, με ένα μικρό διάλειμμα καλοκαιρινό. Που και στο καλοκαίρι του, μυρωδιά αντισηπτικού και περιορισμό σε χρόνο και απολαύσεις χάρηκες. Κατά τα άλλα, τη χρονιά την πέρασες με το Detol στο χέρι, με πιτζάμες, μπροστά στο Netflix, σπάζοντας ρεκόρ μπιντζαρίσματος σε σειρές και βάζοντας τικ σε ταινίες που δεν είχες δει και ντρεπόσουν να παραδεχτείς.
Το 2020 θα μπορούσε να είναι ψέμα. Θα μπορούσε να είναι μια ολόκληρη παύση και επίσημα, γιατί ουσιαστικά ήταν. Γεράσαμε κύριοι κατά ένα χρόνο. Ένα χρόνο φάντασμα που είτε εμείς προχωρήσαμε είτε όχι, εκείνος το άφησε το σημάδι του, το προσέθεσε το κεράκι του, μας έφερε πιο κοντά σε μια ωρίμανση αποκλειστικά γραφειοκρατική, μα στην ουσία δεν έφερε και πολλές εμπειρίες για να σμηλεύσουν όλο μας το σύνολο. Γίναμε πιο ώριμοι; Πιο έμπειροι; Ερωτευτήκαμε; Ταξιδέψαμε; Δοκιμάσαμε εστιατόρια και νέα ποτά που την άλλη μέρα μας έκαναν να μετανιώσουμε τη δοκιμή εξ αρχής; Όχι.
Θα το θέσω αλλιώς. Την τελευταία μέρα του 2019, όλοι κρύψαμε σε κάποιο τετράδιο, σε κάποιο φάκελο ή σε κάποιο κουτί στο πίσω μέρος του εγκεφάλου στόχους για τη νέα χρονιά. Πραγματοποιήσαμε κανέναν; Όχι. Τους θεωρητικούς έστω; Γίναμε καλύτεροι άνθρωποι; Νοιαστήκαμε για τους γύρω μας; Και να γίναμε δηλαδή πού θα το μάθουμε; Προλάβαμε να τεσταριστούμε στους ευσεβείς πόθους μας για την ύπαρξή μας; Μόνο μέσω Zoom.
Δε θέλω να γίνομαι πεσιμίστρια, αλλά ούσα ούτως ή άλλως συγκρατημένα απαισιόδοξη, θα πω πως το 2020 ήταν η χρονιά που είδαμε άλλους να ζουν, να ταξιδεύουν και να ερωτεύονται. Στο Netflix. Απορώντας πού πάνε κι αυτοί χωρίς τη μάσκα τους και από πότε είναι αυτή η μη πανδημική εφημερίδα. Και δε ζήσαμε και γεράσαμε και κατά ένα χρόνο. Άδικο. Πολύ άδικο. Εγώ λέω να τον αφαιρέσω τον χρόνο ηλιακά. Πλην ένας. Δε μετράει ούτως ή άλλως.
Αυτή τη γκρίνια είχα να μοιράσω για σήμερα. Συνεχίστε ό,τι κάνατε.
