Ο Θέμης Κανέλλος είναι υπερβολικά γενναίος για να γίνει αποδεκτός από τον μέσο “νοικοκυραίο”

Καλεσμένος σήμερα στο Dot ήταν ο Θέμης Κανέλλος, για κάποιους ένας σοβαρός υποψήφιος για νικητής του Big Brother, για κάποιους άλλους ένα πλάσμα που επέλεξε την έκθεση σε ένα ριάλιτι με έναν και μοναδικό σκοπό: τα φέρει στο προσκήνιο τα απολύτως αυτονόητα.

Ο Θέμης μέσα σε όσα μοιράστηκε στον καναπέ του Dot, ανέφερε πως μπήκε στο Big Brother για το awareness, για να φέρει δηλαδή στην τηλεοπτική πραγματικότητα το πρώτο βήμα ώστε να αρχίσουμε να βλέπουμε συχνότερα πρόσωπα, σεξουαλικότητες και φιγούρες που κάνουν τα θεμέλια του «νοικοκυριού» να τρίζουν. Η προσωπική του ιστορία δεν είναι ακριβώς σπάνια για έναν gay στην ελληνική πραγματικότητα. Στα 15 του διώχθηκε από τους γονείς του λόγω του θάρρους του να αγκαλιάσει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό και την αγάπη του για ένα “craft” που δεν είναι «αντρικό»: το makeup.

Το να δέχεται ένα πλάσμα στα 18 του τηλεοπτικά συγχαρητήρια για το θάρρος του να είναι ο εαυτός του, ενδέχεται να αποτελεί και μια από τις πιο βίαιες προσγειώσεις στην πραγματικότητα, που είναι σκληρή αδιαπραγμάτευτα. Βλέπεις, ο Θέμης, έδωσε μέσα από την προβολή του και συνεχίζει να δίνει μέσα από το follow-up ένα γερό μάθημα αποδοχής, αλλά από την αντίστροφη. Πρόκειται για ένα νεαρό αγόρι που μιλά ανοιχτά για το πώς μια οικογένεια δεν είναι ασφαλές μέρος για το διαφορετικό, το μη συνηθισμένο και το θαρραλέο μέσα σε όλα. Ναι, ο Θέμης περιγράφει σαν ταινία, μια ιστορία που μπορεί να περιγράφει τη ζωή πολλών μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας: από την πόρτα του σπιτιού που ανοίγει και του ζητά να φύγει μιας και δε χωράει στα καλούπια, από τον μόνιμο τρόμο που περιστρέφεται γύρω από την άποψη και τον σχολιασμό του γείτονα και του κάθε γείτονα, μέχρι την παραπομπή του σε έναν ψυχολόγο για να «φτιάξει» έναν ψυχισμό που μόνο «χαλασμένος» δεν είναι. Γιατί δε μπορεί να χρήζει βοήθειας ένα μυαλό που έχει όλους τους λειτουργικούς μηχανισμούς να αποδεχτεί όλα όσα είναι erga omnes.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, μια ολόκληρη κοινωνία θα έπρεπε να τρέξει για βοήθεια σε ψυχολόγο, όσο ο Θέμης και ο κάθε Θέμης στέκεται έξω από την αίθουσα και περιμένει τα κοινά μυαλά να αντιληφθούν τα αυτονόητα.

Στο μεταξύ, η κοινωνία δεν ήταν ακριβώς μια μεγάλη αγκαλιά για ένα έφηβο αγόρι που αγαπά το μακιγιάζ, όπως δεν είναι και για μια γυναίκα που λατρεύει το ποδόσφαιρο. Ο ίδιος ανέφερε πως το γεγονός ότι έβρισκε χαρά στο να αξιοποιεί το ταλέντο του στο makeup πολλές φορές τον έκανε στόχο ρατσιστικών σχολίων, από εκείνα που σε κάνουν να ντρέπεσαι. Όχι για τη σκιά σου, αλλά για λογαριασμό του άλλου. «Είσαι 45 χρονών και σταματάς με το αυτοκίνητο για να με βρίσεις επειδή είμαι βαμμένος; Έθιξα τον ανδρισμό σου επειδή φοράω κραγιόν;», είπε γελώντας ο Θέμης με την άνεση του ανθρώπου που μας έφερε αντιμέτωπους με το γεγονός ότι τα θεμέλια των «νοικοκυριών» τρίζουν γιατί ήταν σαθρά εξ αρχής.