Βροχερή Τρίτη και λαμβάνω μήνυμα σε συνομιλία από αυτές που είναι ανήσυχες σε επίπεδο νέων και κοινωνίας έναν σύνδεσμο ενημερωτικής ιστοσελίδας. Τίτλος: 3χρονο κοριτσάκι με σημάδια βιασμού εντοπίστηκε στις τουαλέτες του ΚΥΤ. Όσο ψάχνω παραπάνω πληροφορίες, στέλνω την είδηση σε άλλα άτομα. «Ναι, το είδα το πρωί, αλλά δεν ήθελα να το σχολιάσω καν», μου στέλνει ένας. «Το έχω διαβάσει», έτσι σκέτο, μου στέλνει άλλος. Ένα μικρό κορίτσι, ένα τρίχρονο παιδί, βρέθηκε λιπόθυμο, να αιμορραγεί, στις τουαλέτες του ΚΥΠ, με σημάδια βιασμού. Βροχερή Τρίτη και έπρεπε να διαβάσω αυτή τη φρικαλεότητα για να σκεφτώ και πάλι πώς μπορεί να είναι αυτή η βροχερή Τρίτη στο λασπωμένο Καρά Τεπέ. Έπρεπε να διαβάσω για αυτό το στιγμιότυπο από την κόλαση, για να καταλάβω τον κίνδυνο που διατρέχουμε να συνηθίσουμε στο άκουσμα των εγκλημάτων μουτζουρώνουν τις ζωές των προσφύγων, βροχερές και μη Τρίτες.

Όταν η κόλαση της Μόριας κάηκε, δημιουργήθηκε μια νέα για να στεγάσει τους περίπου 9.000 πρόσφυγες. Διαβάζω πως πολλές σκηνές του καταυλισμού δεν έχουν δάπεδο, πως μια πρίζα αντιστοιχεί σε οχτώ σκηνές, χημικές τουαλέτες που τις παίρνει ο αέρας βάζουν ακόμα λίγο σουρρεαλισμό στις ζωές ανθρώπων που κάνουν υπομονή, κι άλλη υπομονή. Στο Καρά Τεπέ το φαγητό φτάνει μια φορά τη μέρα, μα ποτέ δεν είναι αρκετό. Στο Καρά Τεπέ οι άνθρωποι κρυώνουν κάθε νύχτα. Δεν υπάρχει θέρμανση ούτε για τα παιδιά ούτε για τους ενήλικες. Όταν βρέχει στο Καρά Τεπέ το νερό μπαίνει στις σκηνές, οι ανθρώπινες ζωές παλεύουν με τις λάσπες. Το Καρά Τεπέ αρρωσταίνει τους ανθρώπους του, σε μια εποχή που το να είσαι άρρωστος έχει τη δυναμική να φέρει την υγειονομική καταστροφή.

Όσο εμείς δεν επιτρέπεται να συνωστιζόμαστε, όσο εμείς προσπαθούμε να επιλέξουμε με ποιους 8 θα γιορτάσουμε τις γιορτές, στο Καρά Τεπέ ο συνωστισμός είναι η μοναδική πραγματικότητα. Η αναπόφευκτη πραγματικότητα. Όσο εμείς επιλέγουμε πώς θα διαχειριστούμε μια απάνθρωπη είδηση, στο Καρά Τεπέ τρίχρονα κορίτσια βιάζονται σε τουαλέτες. Όσο εμείς διαβάζουμε μουδιασμένοι τους τίτλους τέτοιων ειδήσεων, μικρά παιδιά βρίσκονται αιμόφυρτα και λιπόθυμα στις λάσπες του Καρά Τεπέ βροχερές Τρίτες. Κι αν αυτό το μούδιασμα, αυτή η επιλογή να «μην το συζητήσουμε» δε σημαίνει πως συνηθίσαμε πια να μαθαίνουμε τέτοια περιστατικά, τότε μεταφράζεται σε σιγουριά πως θα το συνηθίσουμε σύντομα. Στο Καρά Τεπέ, το μέρος που θα έπρεπε να είναι υπόδειγμα φιλοξενίας, μετά την εκκένωση του ΠΙΚΠΑ που ήταν όντως, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η αυτονόητη αξιοπρέπεια δίνουν τη θέση τους στο χάος.

Ναι, ακόμα ένα κείμενο που λέει όσα ξέρουμε ήδη. Το θέμα είναι, πόσες φορές θα τα ακούσουμε όλα αυτά τα «αυτονόητα» μέχρι να δώσει το μούδιασμα τη θέση του σε μια στάση λιγότερο παθητική; Πόσα τρίχρονα κορίτσια θα γίνουν θύματα μιας συνθήκης καθόλα αρρωστημένης και νόμιμης ταυτόχρονα; Άρα κανονικοποιημένης με τον πιο αρρωστημένο τρόπο;