Από τότε που μπήκε στη ζωή των γονιών το Webex και η τηλεκπαίδευση στη λίστα με τα ψώνια του σουπερμάρκετ ίσως προστέθηκε και μια υποσημείωση για μεγαλύτερη ποσότητα αλκοόλ. Προβλήματα, κατάρρευση της πλατφόρμας, έπεσε το σύστημα, κρασάρισμα, νέοι κωδικοί που αποστέλνονται νύχτα, καταγγελίες για φιάσκο είναι μερικοί από τους τίτλους που εμφανίζονται όταν πληκτρολογείς στο Google τις λέξεις “webex” και “τηλεκπαίδευση”. Μάθαμε ότι στο χωριό Πεύκη στην Ηλεία οι μαθητές έκαναν μάθημα από κινητά σε αυλή καφενείου μέσα στο κρύο. Με λύπη μας είδαμε ότι στα Άγραφα μαθητές τις τρίτης Λυκείου δεν έχουν Internet και σε μερικούς μήνες καλούνται να δώσουν πανελλήνιες. Πληροφορηθήκαμε ότι χάκερ παραβίασαν τους λογαριασμούς μαθητών την ώρα της τηλεκπαίδευσης σε Ρόδο και Κάλυμνο και προέβαλαν πορνογραφικές σκηνές. Και δεν έχουμε καταλήξει αν πρέπει να γελάσουμε ή να βάλουμε τα κλάματα για την κατάσταση στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση στη χώρα μας εν έτει 2020.
Ζητήσαμε από τέσσερις γονείς να μας περιγράψουν όλα όσα ζουν καθημερινά στο σπίτι τους προσπαθώντας να βοηθήσουν τα παιδιά τους να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους μέσω της πλατφόρμας.
Μαρία Παπαϊωάννου: Τα παιδιά το μόνο που θέλουν είναι να “συνδεθούν”
“Κατά τον οικογενειακό προγραμματισμό δεν είχαμε προβλέψει το ενδεχόμενο πανδημίας και εγκλεισμού, επομένως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές στο σπίτι μας είναι μόλις δύο, ενώ, τα παιδιά μας, ζωή να έχουν, τέσσερα. Στο πρώτο lockdown επικρατούσε κυρίως ο φόβος και η έννοια μας να μην περάσει όλο αυτό στα παιδιά. Σε αυτό το lockdown, κάποια πράγματα είναι διαφορετικά. Τα παιδιά το μόνο που θέλουν είναι να “συνδεθούν”. Με τους φίλους, με τους καθηγητές τους, με την εναρμόνιση της ορμής της ηλικίας τους. Το πρωί τα δύο μεγαλύτερά μας αγόρια που πάνε Γυμνάσιο και Λύκειο απομονώνονται για να μην ακουστούν οι ήχοι του σπιτιού στην εικονική τάξη τους. Καμία extreme συνθήκη ζωής δεν θα καταφέρει να ξεριζώσει ποτέ την ντροπή που συνοδεύει την εφηβεία. Όταν τύχει να περάσω έξω από τα δωμάτιά τους ακούω να λένε με επιτηδευμένα βαριές φωνές “μάλιστα κυρία” και “κύριε, δεν σας ακούω καλά, το λέτε πάλι;” ενώ στο chat της τάξης, παράλληλα, εξελίσσονται ατέρμονες συζητήσεις. Το μεσημέρι σηκώνονται άτακτα από τις θέσεις τους φωνάζοντας “πεινάμε”, και σειρά στο webex παίρνει η μεσαία μας κόρη που πηγαίνει στην Πέμπτη Δημοτικού. Εκείνη θέλει να δείξει όλο το σπίτι στους φίλους της, να κάνει μάθημα έχοντας στα πόδια της τον μικρό τετράχρονο αδερφό της, μιλάει δυνατά και εξίσου δυνατά απαντάνε και οι συμμαθητές της. Στα αυτιά μου φτάνουν ιαχές όπως “κυρία, δεν σας ακούμε, κυρία, δεν φαίνεστε καλά, γειά σου Μάρω, κοίτα φοράω πιτζάμα unicorn!”. Το απόγευμα συνεχίζεται η τηλεδιδασκαλία με τα εξωσχολικά μαθήματα και το σπίτι από σχολείο μεταμορφώνεται σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών όπου από τα δωμάτια πια ακούγονται ξένες λέξεις, εξεζητημένα “a la prochaine” και “I beg your pardon”. Κάπου μέσα σε όλο αυτό το πληθωρικό σκηνικό προσπαθούμε να χωρέσουμε κι εμείς, τηλεργαζόμενοι μάλιστα, καθώς και ένα προ νήπιο με περίσσιο απόθεμα ενέργειας που συνήθως τρέχει στο σπίτι αλαλάζοντας αδιαφορώντας αν βρίσκεσαι σε zoom ή προσπαθείς να γράψεις. Το webex είναι η λέξη που ακούγεται περισσότερο από όλες τον τελευταίο καιρό στο σπίτι μας. Τα παιδιά πριν κοιμηθούν, όταν χαλαρώνουν και μουρμουρίζουν τα άγχη τους προκειμένου να τα ξορκίσουν, αναστενάζουν σαν να προσεύχονται “μακάρι να συνδεθούμε αύριο περισσότερη ώρα, σήμερα που καταφέραμε να είμαστε για λίγο όλοι, ήταν τέλεια”. Γιατί τα παιδιά το μόνο που θέλουν είναι να “συνδεθούν”. Με τους φίλους, με τους καθηγητές τους, με την εναρμόνιση της ορμής της ηλικίας τους.
Η Μαρία Παπαϊωάννου είναι διηγηματογράφος και η τελευταία της συλλογή διηγημάτων με τίτλο “Burn Out” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Νίκας
Κωστής Αλβανός: Περισσότερη σημασία απ’ όλα έχει η επαφή
“Και δηλαδή τι σόι τηλεκπαίδευση κάνει ένα τετράχρονο”; Προφανώς αν δεν είχα ένα τετράχρονο παιδί, την ίδια απορία θα είχα και εγώ. E, και γενικά όποιος δεν είναι μέσα στον χορό πολλά τραγούδια λέει. Έχουν φάει γερό αναπτυξιακό στραπάτσο τα μικρά παιδιά από τα lockdowns. Κι ειδικά, αυτά που βρίσκονται στο πρώτο μεταβατικό στάδιο. Τα πρωτάκια, τα προνήπια. Και ας είναι αυτά που προσαρμόστηκαν πιο εύκολα από όλους μας. H Δέσποινα, η κόρη μου που είναι 4 χρονών, χάρηκε τόσο πολύ όταν της είπαμε ότι θα κάνουν τελικά σχολείο από το λαπτοπ. Είναι εξοικειωμένη πια με τα facetime, τις videoκλησεις, τα viber. Θα έβλεπε πάλι την Μαρία, την Άννα, τη Χαρά, τον Γιώργο και τη δασκάλα της στα Google hangouts που κάνουν στο σχολείο της. Δεν θα έχανε επαφή πάλι όπως έγινε τον Μάρτιο. Και αυτό έχει την περισσότερη σημασία από όλα. Η επαφή. Σετάραμε το κάδρο για τη web camera, πήραμε τα χαρτιά μας, τα μολύβια μας, τη πλαστελίνη μας. Αλλάξαμε τρία outfits. Και 5 στέκες. Όλα καλά. Δεχθήκαμε το call στη ώρα του. Ντραπήκαμε λίγο στην αρχή με όλα τα παιδάκια. Όπως και αλλά παιδάκια. Αλλά μετά ένα χαμόγελο όλο λάμψη. Κατά τα αλλά πολύ γέλιο. Είναι όπως φαντάζεστε μια τάξη νηπιαγωγείου σε τηλεδιάσκεψη. Κάθε παιδάκι στο δικό του tempo. Ενίοτε θα μιλάνε φωναχτά μεταξύ τους. Οι γονείς κάνουν guest appearances. μερικοί φεύγουν με μπλοζόν ή backflip από το πλάνο της κάμερας. Γέλια, ζωγραφιές, αριθμοί, νέες λέξεις, τραγούδια, γέλια. “Θα τα ξαναπούμε πάλι αύριο παιδάκια”. Αυτό είναι. Να μην χάνεται η επαφή. Και το χαμόγελο.
Ο Κωστής Αλβανός είναι creative producer
Ζωή Κοσκινίδου: Η πρώτη μέρα με webex είναι ένα κραυγαλέο αστείο που μας σέρβιρε το υπουργείο Παιδείας
“Αυτή τη στιγμή που γράφω είναι 7.30 το πρωί και οι υπόλοιποι στο σπίτι κοιμούνται. Είναι οι μοναδικές ώρες, μαζί με τις πολύ βραδινές που μπορώ να γράψω ή να διαβάσω. Είμαι δημοσιογράφος και δουλεύω 10 χρόνια από το σπίτι. Αυτήν την περίοδο, όπως και τον Μάρτιο, μαζευτήκαμε όλη η οικογένεια στο σπίτι λόγω συνθηκών και ο εκνευρισμός είναι τεράστιος. Είμαστε και οι τρεις μας πάνω από έναν υπολογιστή ή tablet, οι ενήλικες σε τηλεργασία και το παιδί να προσπαθεί να συνδεθεί με τους δασκάλους του. Η πρώτη καραντίνα μας δίδαξε πως τα παιδιά –μικρά ή μεγάλα– έχουν τεράστια ανάγκη την επαφή και με τους φίλους και τους δασκάλους τους, έστω και μέσω οθόνης. Τους χαρίζει μια αίσθηση ασφάλειας, ότι δεν έχουν έρθει όλα τούμπα. Εκείνη την πρώτη περίοδο η ασύγχρονη εκπαίδευση στα δημόσια σχολεία ήταν ένα αστείο με το οποίο ακόμα γελάμε – κυρίως για να μην κλάψουμε που κοντέψαμε να διαλυθούμε ως οικογένεια, αφού έπρεπε να πείσουμε το 6χρονο ότι εκτός από γονείς είμαστε και οι δάσκαλοί της. Δεν είμαστε. Η τηλεκπαίδευση θα ήταν γενικώς μια κάποια λύση λόγω των συνθηκών, για να μην χαθεί ακόμα μία σχολική χρονιά και για να φέρει μια κάποια ισορροπία στη ζωή μας. Η πρώτη μέρα με webex είναι ένα κραυγαλέο αστείο που μας σέρβιρε το υπουργείο Παιδείας στη μάπα μας, σαν τούρτα σαντιγί σε κωμωδία slapstick του ‘20. Γελούσαμε από τα νεύρα μας πάνω από έναν υπολογιστή, να προσπαθούμε επί δυο ώρες να συνδεθούμε, να μιλάμε με τους υπόλοιπους γονείς της τάξης σε viber ομάδες και τηλέφωνα, με τους εκπαιδευτικούς στα κάγκελα να μην ξέρουν από πού να το πρωτοπιάσουν και τα παιδιά να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και να απαξιώνουν την επαφή που τόσο επιζητούσαν. Και φυσικά μάθημα δεν έγινε. Eίχαν περισσότερο από 6 μήνες για να προετοιμαστούν οι ιθύνοντες και τώρα ρίχνει ο ένας το μπαλάκι στον άλλο. Μπορεί να γελάμε και ν’ ανεβάζουμε memes και gifs στα social, αλλά είναι λες και δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Κι αν εμείς είμαστε μια πολύ νορμάλ περίπτωση – με αρκετές συσκευές ώστε να βολευτούμε όλοι μας και ένα μόνο παιδί – δεν θέλω να σκέφτομαι τι τραβάνε γονείς με τηλεργασία ή σε αναστολή, με περισσότερα από ένα παιδιά σε διαφορετικές εκπαιδευτικές βαθμίδες, χωρίς τις απαραίτητες συσκευές για όλους, με φροντιστήρια μετά τα μαθήματα που και αυτά απαιτούν χρονο μπροστά σε μία οθόνη. Γνωρίζω ότι είναι η αρχή κι ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν, όπως έγινε και στη Β’βάθμια τηλεκπαίδευση, όμως είχαν μια δουλειά να κάνουν ως υπουργείο και άπλετο χρόνο μπροστά τους, αφού ηξεραν τι θα μας βρει τον χειμώνα. Το μόνο λοιπόν που μας μένει είναι να γεμίσουμε τα παγουράκια που χάρισαν στα παιδιά με αλκοόλ και να περιμένουμε υπομονετικά να συνδεθούμε. Connecting…”
Η Ζωή Κοσκινίδου είναι Δημοσιογράφος και η δημιουργός του www.kokkinialepou.gr
Άννα Πολυδώρου: Ο γονιός καλείται να κατεβάσει και να εκτυπώσει το μάθημα και τις ασκήσεις αναλαμβάνοντας χρέη δασκάλου, γραμματέα, εμψυχωτή, διασκεδαστή, ψυχολόγου, λογικού και παράλογου στα όρια του τρελού
“Αυτό που ζούμε από την περασμένη Τετάρτη πραγματικά με ξεπερνάει. Από όποια σκοπιά και να το πιάσω δεν μπορώ να δω καμία λογική πόσο μάλλον όφελος. Είμαστε από τις 14.00 το μεσημέρι πάνω από ανοικτό υπολογιστή, τάμπλετ και κινητό προσπαθώντας να πιάσουμε σειρά για να μπούμε στην ηλεκτρονική τάξη του σχολείου της Φαίδρας (πηγαίνει στην τρίτη δημοτικού). Αν δεν δουλέψει με τη μια συσκευή να έχουμε σε ετοιμότητα την άλλη. Και παράλληλα μέσω του group των μαμάδων στο viber να κάνουμε αναμετάδοση των εξελίξεων της πορείας για την πολυπόθητη σύνδεση!
– Μπήκατε εσείς; Εμάς κόλλησε στο ότι γίνεται συνδεση!
– Α, ναι; Εμάς απλά μας πέταξε έξω!
– Είμαστε μέσα αλλά δεν έχουμε φωνή. Βλέπουμε αλλά δεν ακούμε τη δασκάλα.
– Τώρα τι είπε;
– Κάτσε να δω αν μπορώ να μπω από άλλη συσκευή
– Ρε σεις τι πράγματα είναι αυτα;
– Εμένα ακόμα δεν με αφήνει ούτε στην πλατφόρμα να μπω.
Το πρώτο μάθημα έχει ήδη τελειώσει κι όσα παιδιά κατάφεραν να μπουν και να παρακολουθήσουν καλώς. Για τα άλλα θα ξεκινήσει μια άλλη διαδικασία μέσω μέιλ και ασύγχρονης τηλε-εκπαίδευσης όπου ο γονιός καλείται να κατεβάσει και να εκτυπώσει το μάθημα και τις ασκήσεις αναλαμβάνοντας χρέη δασκάλου, γραμματέα, εμψυχωτή, διασκεδαστή, ψυχολόγου, λογικού και παράλογου στα όρια του τρελού καμιά φορά (και με το δίκιο του) ανθρώπου. Η εικόνα είναι για γέλια και για κλάματα. Το κλάμα όμως συνήθως υπερισχύει μιας και τα νεύρα του παιδιού καταλήγουν σε απίστευτη γκρίνια, παράπονο και κλάματα. Ξαφνικά είσαι υπαίτιος για κάτι για το οποίο δεν έχεις καμία ευθυνη και για το οποίο δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα. Τι να πεις στο παιδί; Ότι γι αυτό ευθύνεται ένα Υπουργείο Παιδείας; Και τι είναι το Υπουργείο σε ρωτάει και κάτσε τώρα εσύ να του εξηγήσεις ότι είναι οι άνθρωποι που ενώ δεν μπορούν με τίποτα να συγχρονιστούν με τις εξελίξεις της σύγχρονης εποχής, είναι οι υπεύθυνοι (και μάλιστα αποφασίζουν) για την εξέλιξη και το μέλλον τους, των παιδιών μας. Σε μια εποχή μάλιστα όπου όλη μας η ζωή βασίζεται και λειτουργεί online είναι απλά απαραδεκτο να μην μπορεί κοτζαμ Υπουργείο να βρει μια πλατφόρμα που να εξυπηρετεί το σκοπό της. Κι αντί να ψάξει για να βρει άμεσα λύσεις, για να λύσει το γελοίο (ως προς την αιτία του) αλλά τόσο σοβαρο για τα δεδομενα του τι προκαλεί, πρόβλημα, βγαίνει και κάνει δηλώσεις για μικροπροβλήματα, προβλήματα κατά περίπτωση και όχι γενικευμένα, βγάζοντας τον κάθε γονιό (και ενδεχομένως και τον κάθε εκπαιδευτικό) έξω από τα ρούχα του! Είναι απλά απαράδεκτο σε μια εποχή όπου ο γονιός καλείται να γίνει και δάσκαλος του παιδιού του, είτε το έχει είτε όχι, καταστρέφοντας παραλληλα την όποια άλλη μεταξύ τους σχέση και διαλύοντας κάθε ίχνος ψυχικής ηρεμίας, το Υπουργείο να μην μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και οι οποίες ποιες είναι; Να βρει μια πλατφόρμα η οποία να λειτουργεί σωστά και καθόλη τη διάρκεια που χρειάζεται. Τόσο απλό! Και δεν θα μπω καν σε άλλες ουσιαστικές λεπτομέρειες όπως είναι η ανεπαρκής προετοιμασία δασκάλων και παιδιών για τηλε-εκπαίδευση, ή για την ανύπαρκτη εξεύρεση νέων, σύγχρονων και λειτουργικών μεθόδων τηλε-εκπαίδευσης ή τις ανυπόστατες υποσχέσεις για δωρεάν τάμπλετ (ας ελπίσουμε όχι στα πρότυπα του μέγα φιάσκου της δωρεάν μάσκας) για κάθε μαθητη! Σε μια περίοδο μάλιστα όπου ο ιός και οι συνέπειες του στη ζωή μας αριθμεί ήδη 10 μήνες. Κρίμα! Κι όπως θα συμπληρώσει και η κόρη μου, κι άδικο!
Η Άννα Πολυδώρου είναι ο ιθύνων νους πίσω από το “It’s all, oh so souvenir to me“
