Καραντίνα, τηλεργασία, απαγόρευση κυκλοφορίας, αντίο εστίαση και ένα tweet γραμμένο τον Μάιο κατάφερε να μιλήσει με τη φωνή του υποσυνειδήτου μου: «Ανοίξτε μου ένα μπαρ. Είναι επείγον.»
Αυτή η καραντίνα δεν είναι όπως η πρώτη. Στην πρώτη είχαμε άγνοια κινδύνου και το φρένο που μας επιβλήθηκε μάλλον το είχαμε ανάγκη. Ήταν σοκ, κανείς δεν το αρνείται αυτό, αλλά ενείχε και μια πρωτοφανή αίσθηση απόλαυσης. Ξυπνούσαμε τα πρωινά και έλειπε ένα σημαντικό βάρος. Δε νιώθαμε ότι είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε κάτι να κάνουμε. Η επαφή με τους φίλους μας συνεχιζόταν, οι βιντεοκλήσεις δε σταματούσαν και το catch up με τους φίλους μπορούσε να γίνει με τις πιτζάμες και το ζεστό τσάι στο χέρι. Η τηλεργασία ερχόταν με χάος, σίγουρα, αλλά το να μην αναγκάζεσαι να βλέπεις αντιπαθητικούς συναδέλφους ήταν λυτρωτικό διάολε. Η εστίαση έλειπε, αλλά είχαμε έναν Μάιο και ένα καλοκαίρι μπροστά μας. Ξέραμε πως θα ξαναπιούμε τσίπουρα στο στέκι μας και πως το καλοκαίρι σίγουρα θα μας έβρισκε σε ένα beach bar με το μοχίτο στο χέρι. Με ή χωρίς μουσική.
Αυτή η φορά είναι αλλιώς. Οι βιντεοκλήσεις όχι απλά δεν αρκούν, αλλά τις αποφεύγουμε κιόλας. Μάλλον νιώθουμε σαν να βιώνουμε μια κακή κόπια της πρώτης καραντίνας. Λείπει το ταβάνι. Δεν έρχεται καλοκαίρι. Αντίθετα, μας περιμένει ένας ολόκληρος χειμώνας. Η τηλεργασία δεν έχει τόση πλάκα. Η μέρα δεν έχει τέλος, ένα σβήσιμο, ένα σημείο που να μπορεί να γίνει μια αποτίμηση της μέρας. Και τι να αποτιμήσουμε θα μου πεις; Έχουμε τίποτα να αποτιμήσουμε; Πάλι δε βλέπουμε τους αντιπαθητικούς συναδέλφους, αλλά δε μπορούμε και να βλέπουμε ο ένας τον άλλο virtually. Βαρεθήκαμε το Zoom, πήξαμε στα φίλτρα του Messenger. Το τίποτα που έχουμε να μοιραστούμε είναι πιο εκκωφαντικό από ποτέ.
Στο Zoom πλέον πολλοί κρατούν και ένα ποτήρι ποτό στο χέρι. Και αυτό ακριβώς κάνει την εικόνα πιο παράδοξη. Με αυτό το ποτήρι στο χέρι γκρινιάζουν για την εστίαση. Γιατί το θέμα δεν είναι το αλκοόλ, ούτε ο καλός καφές, είναι η τοποθεσία. Είναι το πώς μοιράζεσαι και τι μοιράζεσαι. Δεν είναι το να πιούμε ένα ουίσκι το θέμα. Ας πιούμε και ζεστό χαμομήλι, αλλά ας το πιούμε μαζί. Με μάσκα μέχρι να καθίσουμε στο τραπέζι. Μέχρι τις 12, ας είναι. Αλλά αυτή η συνάθροιση με αγαπημένους είναι που λείπει.
Προτεραιότητα όλων είναι η υγεία. Και όσων γκρινιάζουμε. Για αυτό περιμένουμε. Και να δεις που τη στιγμή που θα ανοίξει η εστίαση θα βρεθούμε μπροστά σε εκείνους τους εργαζομένους που βλέπαμε καθημερινά στο αγαπημένο μας μπαρ, θα τους κοιτάξουμε στα μάτια με βλέμμα Γκόσλινγκ στο Notebook και θα πούμε με τρυφερότητα στον καθένα από αυτούς «Δε θα σε ξαναθεωρήσω δεδομένο ποτέ». Απλά για να πάρουμε την απάντηση «Δε σου δίνω άλλο να πιεις» και να μάθουμε πώς δίνεται η πιο άκαρδη ένδειξη αγάπης. Από την εστίαση με αγάπη. Αυτή την ερωμένη που εκτιμήσαμε όταν τη χάσαμε. Έστω για λίγο. Αλλά η καψούρα που άφησε η έλλειψή της θα είναι παντοτινή. Ανοίξτε μας ένα μπαρ, είναι επείγον.
