Η επέτειος του Πολυτεχνείου στο σουρεάλ 2020 σφραγίστηκε με μια απαγόρευση που κάνει δώρο στο μέσο εγκέφαλο ένα νοητό ταξίδι στο 1973 και τις πρακτικές του. Η φετινή επέτειος, σε μια πανδημία που έχει μετατρέψει την υγειονομική ασφάλεια σε πρώτης τάξεως δικαιολογητική βάση, μόνο με παραλογισμό θα μπορούσε να ζωγραφιστεί. Έτσι και έγινε.

Γύρω στους 5.000 χιλιάδες αστυνομικούς «φιλοξένησαν» οι άδειοι δρόμοι της Αθήνας. Προσπαθώ να σκεφτώ την εικόνα από drone. 5.000 μπλε (και στις αποχρώσεις του μπλε, μιας και πλέον έχουμε και τους Ο.Δ.Ο.Σ.) κουκκίδες να στοιχίζονται στους άδειους δρόμους μιας πόλης σε καραντίνα, προσπαθώντας να μην πέσουν στη λήθη. Σε ετοιμότητα δήλωναν πως θα είναι τα μέσα καταστολής, έτοιμα να καταστείλουν το απόλυτο τίποτα.

Μια γυναίκα αποφάσισε να σπάσει τον εγκλεισμό, να τιμήσει τη μνήμη, να κοντράρει τη λήθη που περιμένει στη γωνία. Στέλνει 6 στο 13033 για να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο του Πολυτεχνείου και επιστρέφει με πρόστιμο 300 ευρώ. «Πέσανε άδικα οι άνθρωποι με αυτές τις καταστάσεις» λέει η ίδια μπροστά στις κάμερες, ολοκληρώνοντας με ένα «το πάμε για χούντα» για να εκφράσει το υποσυνείδητό μας με το ροζ χαρτάκι του προστίμου στο χέρι. Σουρεάλ.

Το ΚΚΕ κάνει πορεία τηρώντας όλα τα μέτρα. Σε άλλα νέα, αν υπήρχαν υποδείγματα πανδημικών πορειών, αυτή θα ήταν ανάμεσά τους. Μάσκες και αποστάσεις, η τέλεια παράταξη σωμάτων που περπατούν μαζί για να τιμήσουν ό,τι αξίζει να τιμηθεί. Καταλήγουν να δέχονται αστυνομική βία στις αγριότερες μορφές της. Εικόνες ένστολης βιαιότητας περνούν μπροστά από τα μάτια μας, αγχώνοντάς μας πως σε λίγο καιρό θα τις συνηθίσουμε. Δε θα μας σοκάρουν πια. Ίσως και να σταματήσουν και να μας εξαγριώνουν.

Κερασάκι στην τούρτα, η παραπληροφόρηση. Το ΑΠΕ-ΜΠΕ αποφασίζει να συνοδεύσει την είδηση για την πορεία που φιλοδόξησε να αποδείξει πως η ιστορική μνήμη δεν αποτελεί υγειονομικό κίνδυνο, με φωτογραφία πορείας παλιότερων ετών, από όταν η πανδημία και η δυστοπία την οποία έχει μετατρέψει σε πραγματικό πλαίσιο δράσης ήταν φαντασία. Ναι, πριν κάποια χρόνια οι άνθρωποι δεν κρατούσαν αποστάσεις στις πορείες. Μπορούσαν να στέκονται δίπλα δίπλα και ίσως να σφίγγουν ο ένας το μπράτσο του άλλου, χωρίς να φοβούνται να φωνάξουν, μεταφράζοντας τα συνθήματα σε σταγονίδια και μικρόβια. Πότε θα συνηθίσουμε στο 100% και την παραπληροφόρηση; Πότε θα σταματήσουμε να την καταγγέλουμε αναγκάζοντας τα μέσα που τη φέρουν εις πέρας να κατεβάζουν τις αναρτήσεις και τα παραμύθια τους, ακόμα κι αν καθυστερούν μια δημόσια συγγνώμη; Σύντομα, φοβάμαι. 

17 Νοεμβρίου με απαγόρευση συναθροίσεων. Νομιμοποιητική βάση: η δημόσια υγεία. Αν καταφέρει κανείς να πάρει τα μάτια του από τον άνθρωπο που σε πολλά φωτογραφικά κλικς βρίσκεται στα χέρια δυο αστυνομικών και σταματήσει για μια στιγμή να κοιτάζει με νοιάξιμο τους διαδηλωτές, θα δει τον συνωστισμό ντυμένο με αστυνομικές στολές. Θα δει αστυνομικούς συνωστισμένους να πέφτουν είτε ο ένας πάνω στον άλλο από μια αδιόρατη μανία είτε πάνω σε συμμετέχοντες της πορείας με τη μάσκα κάτω από τη μύτη. Θα τους δει να αναγκάζουν αυτούς στους οποίους επιτίθεται να βγάλουν τις μάσκες τους για να καταφέρουν να αναπνεύσουν ανάμεσα στα δακρυγόνα. Θα τους δει αφού έχουν τελειώσει τη δουλειά τους, να δημιουργούν πηγαδάκια με αστείες αποστάσεις και μάσκες λάθος φορεμένες. Ποιους περιορίζει τελικά η “δημόσια υγεία”; Πότε θα σταματήσουμε να απορούμε;

«Έχουμε περάσει και χειρότερα», ακούγεται να λέει ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, κύριος Παφίλης, σχολιάζοντας τη βία που δέχτηκε ο ίδιος και περιέγραψε πριν από λίγο στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Ant, κάνοντας λόγω για βία χωρίς μέτρο και αναφέροντας πως μάλλον πρέπει να ευχαριστούμε την όποια τύχη που σήμερα δεν υπήρξαν νεκροί. Αυτό το «έχουμε περάσει» και χειρότερα κάθεται κάπως στο λαιμό μας. Γιατί είναι σαν να έχουμε ήδη εγκλιματιστεί με τον παραλογισμό και το στομάχι μας έχει σκληρύνει και για άλλους παράλογους και εκτονωτικούς για διαχρονικά απωθημένα αντισυνταγματικούς περιορισμούς.