Από ό,τι φαίνεται, η ζωή μου χαρακτηρίζεται από δυο μεγάλες ελλείψεις. Τουλάχιστον σύμφωνα με κάθε παρέα που έχω συναναστραφεί. Δεν έχω πάει ποτέ στα μπουζούκια και δεν έχω δει το Lion King ως παιδί. Αυτό το δεύτερο ειδικά, έχει κάνει πολλούς ανθρώπους να αναρωτηθούν τι είδους τραυματικά χρόνια έχω ζήσει και τα pity looks δε λείπουν όταν τους εξηγώ πως για κάποιο παράξενο λόγο, οι γονείς μου προτιμούσαν να τραυματίζουν την παιδική μου ψυχούλα «ταΐζοντας» με θρίλερ. Δε βαριέσαι. Σε κάθε περίπτωση, η καραντίνα, μέσα σε όλα, μπορεί να σου δώσει και την ευκαιρία να καλύψεις κάποια κενά. Να τελειώσεις κάτι μισοτελειωμένα βιβλία που σκονίζονται εδώ και κάτι μήνες στο κομοδίνο, να οργανώσεις λίγο την αποθήκη που έχει αρχίσει να μοιάζει με σοφίτα από ταινία τρόμου και να δεις και εκείνες τις ταινίες που έχεις γράψει σε ποστ ιτ και έχεις κάνει την οθόνη του υπολογιστή σου να μοιάζει με πίνακα ανακοινώσεων δημοτικού σχολείου.
Έχουμε κλείσει μια βδομάδα καραντίνας και εγώ έχω βγάλει ήδη ένα βασικό ποστ ιτ από την οθόνη μου. Αυτό που έγραφε Lion King. Την πιο βαριά εκκρεμότητα, με λιγά λόγια. Και ενώ όλο αυτό ξεκίνησε απλώς για να κλείσω το στόμα όσων συνέχιζαν να μου κάνουν bullying για αυτή τη βασική έλλειψη στη λίστα με τα σημάδια ότι έχεις όντως υπάρξει παιδί και δε φύτρωσες ξαφνικά στα 28, έβγαλα και κάποια συμπεράσματα για την ταινία.
Ας παραδεχτούμε πως ΔΕΝ είναι αριστούργημα
ΟΚ, αντιλαμβάνομαι πως το στα 5 του κανείς δεν ξέρει αν θα εξελιχθεί σε λάτρη των μιούζικαλ, αλλά ούτε και έχει ιδιαίτερες σεναριακές απαιτήσεις. Παρόλα αυτά, ας παραδεχτούμε πως θα μπορούσαν να λείπουν αν όχι τα μισά, τα περισσότερα τραγούδια από μια ταινία, που μου θύμισε το King με τον Timotee Chalamet σε ανιμέισον. Βέβαια αυτό που μόλις είπα, για κάποιον που είδε το 1994 το Lion King είναι ένα τεράστιο ντου στον χωροχρόνο. Ή και όχι. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για το πιο απλό, γραμμικό σενάριο που μπορεί να δει κανείς, αλλά δεν κρίνω προφανώς. Μιλάμε για παιδική ταινία, το έχω καταλάβει. Απλώς προσπαθώ να πικάρω όσους μου έχουν κάνει bullying χρησιμοποιώντας ατάκες όπως «must-see”, «πως έχεις ζήσει χωρίς να την έχεις δει» και λοιπά υπερβολικά.
Είναι μια δύσκολη ταινία για να δεις, αν έχεις χάσει τον μπαμπά σου
Η ηλικία μου σταμάτησε να παίζει ρόλο για κάποιες σκηνές στην ταινία. Βασικά σε μια και βασική. Στο σημείο που ο Μουφάσα πεθαίνει και ο Σίμπα χάνει τον μπαμπά σου. Ίσως και στο σημείο που λέει η μαϊμού στον Σίμπα πως ο μπαμπάς του θα ζει για πάντα μέσα του. Γιατί; Γιατί όταν έχεις χάσει και εσύ τον δικό σου πριν ένα χρόνο just κάπως η ενσυναίσθησή σου βαράει κόκκινο για αυτό το μικρό λιονταράκι. Προφανώς και κάτι μπήκε στο μάτι μου. Όχι επειδή ψαχνόμουν να βρω το σποτλάιτ μου σε αυτόν τον παραλληλισμό, αλλά επειδή ο Μουφάσα περικλείει σαν ρόλος όλα τα larger than life στοιχεία του ρόλου κάθε πατέρα εκεί έξω. Δίνει βάρος στο θάρρος (υπερβολικό βάρος θα έλεγε κανείς), θέλει να νιώθει πως το παιδί του τού έχει προσδώσει διαστάσεις ήρωα, νιώθει πως είναι ο βασιλιάς των λιονταριών, ενώ η λιονταρίνα πρακτικά κινεί τα νήματα. Βλέπεις τον μπαμπά σου κάπου σε όλο αυτό; Ναι, το ξέρω.
Τα μισά τα ήξερα ήδη
Δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου το Lion King. Παρόλα αυτά, τα ονόματα των χαρακτήρων μου ήταν οικεία, τα μισά τραγούδια τα ήξερα ήδη, ήξερα ακριβώς τη σημασία της φράσης «Χακούνα Ματάτα», Τιμόν και Πούμπα ήταν το απόλυτο ντεζα βου μου σε σημείο που αναφώνησα «σας ξέρω εσάς». Καλώς ήρθες στην εποχή του ίντερνετ θα σκέφτεσαι τώρα εσύ. Σκέψου πόσο φανατικούς φαν του Lion King έχω γνωρίσει στη ζωή μου, θα σου πω εγώ.
Θα ήθελες να έχεις τύπους σαν τον Τιμόν και τον Πούμπα στη ζωή σου
Μπορούμε να παραδεχτούμε πως ο Τιμόν ήταν το μέλλον ήδη από το 1994; Σαρκαστικός, cool, με πλήρη γνώση των αδυναμιών του και δυνατό χιούμορ. Ναι γέλασα ακραία με την ατάκα για την κορυφή της τροφικής αλυσίδας και είμαι στο 2020, διάολε. Γενικά, αν ο Τιμόν ήταν άνθρωπος στο σήμερα, θα μας προσέφερε τα πιο επιτυχημένα memes εκεί έξω. Ο Πούμπα, ωστόσο, ήταν ο πραγματικά αγαπημένος μου, αλλά είμαι παιδί που λάτρευε και λατρεύει τον Γουίνι δε Που, οπότε αυτή τη φιγούρα του αγαθού και γλυκού, και φαγανού τυπά, την αγοράζω κάθε φορά.
ΟΚ, έδωσε κάποια spoilers για τη ζωή
Η εξουσία είναι γλυκιά. Το γεγονός ότι κάποιος είναι οικογένεια, δε σημαίνει πως θέλει και το καλό σου. Η τεμπελιά και το yolo είναι μια ωραία παγίδα. Το “no worries” mentality είναι τέλειο, όταν είσαι μικρούλης και λίγο πριν μπεις στη μεγαλύτερη και πιο απότομη τσουλίθρα (ναι, η ζωή είναι αυτή). Όσο κι αν αποφεύγεις την πραγματικότητα, κάποια στιγμή αναγκάζεσαι να την αντιμετωπίσεις. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αυτά είναι μόλις μερικά από τα σκληρά μαθήματα ζωής που μπορεί να πήρε ένα μικρό παιδί από το Lion King και να μην τα κατάλαβε. Βέβαια, αργότερα του τα έφερε στο πιάτο η ζωή αλλά και κάποιες άλλες ταινίες, τις οποίες είδε σε μεγαλύτερη ηλικία και κατέληξε να εκτιμά περισσότερο σε επίπεδο του πόσα μαθήματα του έδωσαν η ζωή.
Η Νάλα είναι θεότητα. Θα το πει κανείς;
Μάλλον το έχουν πει όλοι και απλώς εγώ ξύπνησα στα 28 για να έχω άποψη για το Lion King. Ναι, η Νάιλα και πιο δυνατή σωματικά από τον Σίμπα ήταν και πιο άνετη συναισθηματικά για να του δείξει ότι τον γουστάρει ήταν και εκείνη που τον έπεισε να επιστρέψει και να αναλάβει τον ρόλο του βασιλιά ήταν. Τη λες και girl power του ζωικού βασιλείου.
Η πορεία του Σκαρ αποτελεί ένα σημαντικό μάθημα
Ο Σκαρ σκηνοθέτησε ολόκληρη σκηνή για να βγάλει τον αδερφό του από τη μέση, πακέτο και τον ανιψιό του, και να κρατήσει τον θρόνο για τον εαυτό του. Όλες οι ταινίες έχουν villains, ακόμα και οι παιδικές. Σύμμαχοί του σε αυτό ήταν οι ύαινες, οι οποίες μπροστά στην πείνα, πουλούσαν και η μια την άλλη αν χρειαζόταν. Ο Σκαρ τις εμπιστεύτηκε και στο τέλος, όταν η σκευωρία του ξεσκεπάστηκε και το βασίλειό του έπεσε σαν τραπουλόχαρτα, από ποιον την πάτησε; Από τις ύαινες. Γιατί δεν υπάρχει χειρότερος σύμμαχος, από κάποιον που ήρθε στο πλευρό σου με κακό σκοπό εξαρχής. Ακόμα κι αν αυτός ο σκοπός ήταν δικός σου. Όχι δε φιλοσόφησα με το Lion King, απλώς λυπήθηκα λίγο τον Σκαρ στο τέλος, ο οποίος μου έφερε στο μυαλό μια ατάκα από άλλο ανιμέισον, αλλά για ενήλικες. Το Περσέπολις, στο οποίο και αναφέρεται κάτι πολύ σωστό: «Θα γνωρίσεις πολλούς μαλάκες στη ζωή σου. Αν σε πληγώσουν, να θυμάσαι πως για αυτό φταίει η βλακεία τους.»
