H 2η καραντίνα: Γιατί αυτή τη φορά είναι αλλιώς;

Μια εβδομάδα μετά το δεύτερο lockdown, ίσως είναι πολύ νωρίς για να γίνει μια αποτίμηση του πολιτικού αποτυπώματος που έχει η δεύτερη καραντίνα. Ή και όχι. Τι άλλαξε; Υπάρχει ακόμη αλώβητη η εμπιστοσύνη των πολιτών για τη διαχείριση της πανδημικής κρίσης στην κυβέρνηση; Είμαστε πρόθυμοι να βγούμε στα μπαλκόνια μας για χειροκροτήματα; Νιώθουν οι πληττόμενοι μικροεπιχειρηματίες την ίδια κατανόηση απέναντι στα περιοριστικά μέτρα; Μπορούν να δείξουν οι καλλιτέχνες την υπομονή της πρώτης καραντίνας; Πώς διαχειρίζονται το μερίδιο της ατομικής ευθύνης τους ακούγοντας καθημερινά για την υπερκάλυψη στις ΜΕΘ; Πώς μπορούν να προφυλαχτούν από την πανδημία της κατάθλιψης όταν το μέλλον τους παραμένει άδηλο και οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί αδειάζουν; Μουδιάζουν απέναντι στην απουσία της κοινωνικής τους ζωής; Πόσα video calls αντέχει ο μέσος εργαζόμενος την ημέρα; Αν συμβιβαστούν με την αποστολή του 6 τι διακυβεύεται; Η ωραιοποίηση της πρώτης καραντίνας με τα banana breads, τα καραντίνι κοκτέιλ, τις συνταγές του Άκη, τις σειρές του Netflix μήπως λειτούργησε ως placebo απέναντι στην πραγματική κατάσταση της διαχείρισης της επιδημιολογικής κρίσης; 

Τόσα πολλά ερωτήματα και τόσες πολλές απαντήσεις θα ξεδιαλύνουν την κατάσταση. Ένας ηθοποιός που έβλεπε τα θέατρα να γεμίζουν, μια τραγουδίστρια που έδινε συναυλίες, ένα νέο ζευγάρι που άνοιξε μια μικρή επιχείρηση μετά την πρώτη καραντίνα, μια ιδιοκτήτρια στούντιο γιόγκα, μια υψηλόβαθμη υπάλληλος με πολυετή πείρα στον τουρισμό, ένας υπάλληλος σε κατάστημα λιανικής πώλησης και ένα ακτιβιστής συζητούν για το δεύτερο lockdown. 

Γιώργος Νανούρης: “Χιλιάδες συνάδελφοι μας χωρίς δουλειά, με υποχρεώσεις, με οικογένειες και παιδιά“

«Για άλλη μια φορά μόνος στο σπίτι. Περιμένω. Περιμένω… Βγαίνω ελάχιστα έξω και μόνο όταν υπάρχει απαραίτητη ανάγκη. Προσπαθώ -με δυσκολία- να συγκεντρωθώ στα projects  που είναι σε αναμονή. Δεν είναι εύκολα για κανέναν. Τι θα γίνει άραγε; Για άλλη μια φορά μόνος στο σπίτι. Περιμένω. Περιμένω… Οι ζωές μας σε αναμονή. Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο ανακοινώθηκε ότι ξεκινάμε τις πρόβες. Ελπίζω για παραστάσεις που τελικά θα γίνουν. Οψόμεθα… Ήδη οι δύο από αυτές σταμάτησαν λίγο αφού ξεκίνησαν. Με λίγο κόσμο στο θέατρο, που έμοιαζε φιμωμένος πίσω από τις μάσκες. Κι όμως ήταν εκεί, προσεκτικοί με τα μέτρα, στωικοί.  Τόσο συγκινητικό,  αυτοί οι άνθρωποι, με αυτή τη συνθήκη, ήταν εκεί…Για άλλη μια φορά μόνος στο σπίτι. Περιμένω. Περιμένω… Είναι τόσα πολλά που πρέπει να διαχειριστούμε πλέον. Το πρακτικό ζήτημα της επιβίωσης, η μοναξιά, ο εγκλεισμός, άνθρωποι που έχουν μεγάλη ανάγκη, συμπολίτες μας που χρειάζονται βοήθεια, το άγχος για αυτόν τον ιό που διατάραξε τη ζωή όλου του πλανήτη, η αγωνία για την επόμενη μέρα, για το πόσο αλλάζουν οι ζωές όλων μας, πως και πότε θα βγούμε από όλο αυτό. Με πόσες απώλειες.

Το θέατρο, οι τέχνες έχουν πληγεί βαθύτατα και συνεχίζουν να πλήττονται, τόσοι άνθρωποι που δουλεύουν στον πολιτισμό και δεν είναι μόνο όσοι φαίνονται, αλλά ακόμα περισσότεροι.

Για άλλη μια φορά μόνος στο σπίτι. Περιμένω. Περιμένω… Με τρομάζει που συνηθίζω την απομόνωση και τη μοναξιά, με τρομάζει που μοιάζει κανονικό το ότι δεν μπορείς να αγγίξεις τον άλλον, να τον χαιρετήσεις, να τον αγκαλιάσεις να τον φιλήσεις, να δεις το χαμόγελό του. Άνθρωποι που κυκλοφορούμε σαν σκιές στους δρόμους, σαν κυνηγημένοι. Για άλλη μια φορά μόνος στο σπίτι. Περιμένω. Περιμένω…  Το θέατρο, οι τέχνες έχουν πληγεί βαθύτατα και συνεχίζουν να πλήττονται, τόσοι άνθρωποι που δουλεύουν στον πολιτισμό και δεν είναι μόνο όσοι φαίνονται, αλλά ακόμα περισσότεροι: τεχνικοί, φωτιστές, ηλεκτρολόγοι, ηχολήπτες, ταμίες, παραγωγοί, σκηνογράφοι, κατασκευαστές, ταξιθέτες, γραφίστες, φροντιστές, και τόσες ακόμα ειδικότητες. Χιλιάδες συνάδελφοι μας χωρίς δουλειά, με υποχρεώσεις, με οικογένειες και παιδιά. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Για άλλη μια φορά μόνος στο σπίτι. Περιμένω. Περιμένω… Αν υπήρξαν κάποια θετικά ψήγματα τον πρώτη φορά, όπως η ξεκούραση και η αποστασιοποίηση, τώρα όχι, δεν νομίζω ότι υπάρχει τίποτα θετικό σε όλο αυτό. Πάλι πρέπει να κάνουμε υπομονή. Για άλλη μια φορά πρέπει να αντλήσουμε δύναμη και κουράγιο από τα έγκατα της ύπαρξης μας, και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε όπως και όσο μπορούμε, όποιον έχει μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μας αν χρειαστεί. Για άλλη μια φορά μόνος στο σπίτι. Περιμένω. Περιμένω… Περιμένω και μέσα μου βαθιά πιστεύω και ελπίζω  ότι τελικά όλα θα πάνε καλά».

*Ο Γιώργος Νανούρης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης 

Γεωργία Νταγάκη: “Όλον αυτόν καιρό έχω αισθανθεί «βάρος» ενός συστήματος όπου αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες ως περιθωριακούς” 

«Το 2020 προετοίμαζα την κυκλοφορία του νέου μου δίσκου και παράλληλα μια περιοδεία σε Ελλάδα και Εξωτερικό. Δε χρειάζεται να σταθώ στα αυτονόητα, δηλαδή στο πόσο μου λείπει η δουλειά μου, η επαφή με τον κόσμο και φυσικά η κανονικότητα που είχα δημιουργήσει στην καθημερινότητα μου. Θα σταθώ όμως στο ότι όλον αυτόν καιρό έχω αισθανθεί «βάρος» ενός συστήματος όπου αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες ως περιθωριακούς. Υπάρχει μια υποβάθμιση της δουλειάς μας. Όχι, γιατί εδώ και οκτώ μήνες χωρίς δουλειά τα χρήματα που προσωπικά έλαβα από το κράτος ήταν 800€, συνολικά. Αλλά γιατί το ίδιο το σύστημα υποβιβάζει το επάγγελμα του μουσικού, του καλλιτέχνης σε σχέση ενδεχομένως με άλλα επαγγέλματα. Άραγε κατανοεί το κράτος ότι μια ομάδα ανθρώπων συντηρείται από έναν καλλιτέχνη; Γιατί κάθε φορά βρισκόμαστε οι άνθρωποι της τέχνης εκτός κάδρου; Αρχίζει να καλλιεργείται σιγά σιγά ένας φόβος βαθιά μέσα μου πως όταν τελειώσει όλο αυτό η μουσική θα έχει χαθεί. Το βλέπω συχνά στον ύπνο μου και είναι κάτι που με τρομάζει.

Αυτό που με προβληματίζει δεν είναι το τώρα αλλά το μετά. Ίσως να με τρομάζει και περισσότερο…Το άγνωστο. Είμαι πεπεισμένη ότι η κανονικότητα στη δουλειά μου θα επανέλθει προς τα τέλη του 2021. 

Ίσως αυτή είναι η μοίρα του καλλιτέχνη. Να αντλεί δύναμη μέσα από τη δημιουργία, να ξορκίζει τους φόβους του και να προχωρά. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι με όλη αυτή την αστάθεια θα προκύψει ένα δεύτερο κύμα και κατά συνέπεια ένα δεύτερο lockdown. Είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά εδώ και καιρό. Αυτή τη φορά η καραντίνα δε με «βουλιάζει», με βρίσκει απέναντι με περισσότερη αποφασιστικότητα και όρεξη για δημιουργία σε σχέση με εκείνη του Μάρτη. Η πρώτη κιόλας εβδομάδα κύλισε εύκολα, γρήγορα και δημιουργικά. Κυρίως διαβάζοντας βιογραφίες ανθρώπων, προετοιμάζοντας την κυκλοφορία του νέου δίσκου. Μελετώ και γράφω μουσική πάνω σε ποιήματα του Ζακ Πρεβέρ. Βρίσκω διέξοδο σε όλα αυτά που μου δίνουν τη δύναμη να προχωράω και να δημιουργώ όπως μπορώ. Βρίσκω διέξοδο λοιπόν σε όλα αυτά που μου δίνουν τη δύναμη να προχωράω και να δημιουργώ όπως μπορώ. Σε ένα ποίημα, σε έναν στίχοι, σε μια ιστορία ενός ανθρώπου, σε μια μελωδία που σκάρωσα το πρωί. Αυτό που με προβληματίζει δεν είναι το τώρα αλλά το μετά. Ίσως να με τρομάζει και περισσότερο…Το άγνωστο. Είμαι πεπεισμένη ότι η κανονικότητα στη δουλειά μου θα επανέλθει προς τα τέλη του 2021.

Φυσικά και θα υπάρξει ένα αρνητικό αντίκτυπο στη συμπεριφορά μας.

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής μου λείπει η συναναστροφή μου με τους ανθρώπους, οι αγκαλιές, τα αγγίγματα, οι χειραψίες. Φυσικά και θα υπάρξει ένα αρνητικό αντίκτυπο στη συμπεριφορά μας. Εύχομαι να εστιάσουμε και σε κάποια θετικά. Ένας καλός φίλος μου είχε πει «τώρα που δε μιλάμε πολύ, σκεφτόμαστε περισσότερο». Σας αφιερώνω ένα αγαπημένο ποίημα του Ζακ Πρεβέρ κι εύχομαι σύντομα σε όλους καλή λευτεριά. ‘’Λευκά σεντόνια μέσα σε μια ντουλάπα. Κόκκινα σεντόνια πάνω σε ένα κρεβάτι. Ένα παιδί μέσα στη μάνα του. Η μάνα του μέσα στις ωδίνες. Ο πατέρας μέσα στο διάδρομο. Ο διάδρομος μέσα στο σπίτι. Το σπίτι μέσα στην πόλη. Η πόλη μέσα στη νύχτα. Ο θάνατος μέσα σε μια κραυγή. Και το παιδί μέσα στη ζωή’’

*H Γεωργία Νταγάκη είναι μουσικός, δημιουργός, ερμηνεύτριαΙωάννα Βουδούρη και Θοδωρής Καϊσίδης: “Δεν μπορείς να προγραμματίσεις την λειτουργία μιας επιχείρησης όταν κάθε μέρα στις 6 το απόγευμα αναιρούν όσα έχουν πει την προηγούμενη”

«Στις 16/03 στην πρώτη φάση της καραντίνας , εμείς είχαμε δώσει ραντεβού με τα συνεργεία για να ξεκινήσουν οι εργασίες διαμόρφωσης του χώρου. Ο αρχικός ενθουσιασμός μας, αντικαταστάθηκε από ανησυχία. Σκέψεις όπως «τι κάνουμε τώρα;», «μήπως να παγώσουμε το όλο εγχείρημα;» εναλλάσσονταν με πιο αισιόδοξες σκέψεις «όλο αυτό θα τελειώσει…» και πιστεύοντας ότι θα γυρίσουμε στην κανονικότητα που γνωρίζαμε μέχρι τότε, προχωρήσαμε. Την δεύτερη καραντίνα την περιμέναμε είναι η αλήθεια αλλά δεν μπορώ να πω ότι μας βρήκε προετοιμασμένους . Ο κυριότερος λόγος είναι η αστάθεια των μέτρων . Δεν μπορείς να προγραμματίσεις την λειτουργία μιας επιχείρησης (του Βayard cafe bar) όταν κάθε μέρα στις 6 το απόγευμα αναιρούν όσα έχουν πει την προηγούμενη. Αυτό που συμβαίνει είναι οξύμωρο. Οι άνθρωποι αναγκάζονται να απομακρυνθούν για να είναι ασφαλείς την στιγμή που χρειάζονται ο ένας τον άλλον περισσότερο από ποτέ.

Μόνο αν σκεφτούμε ότι η απομόνωση μας αυτή είναι μια πράξη αλληλεγγύης μπορούμε να βιώσουμε κάπως θετικά την καραντίνα: την κάνουμε μόνοι μας αλλά και όλοι μαζί.

Σίγουρα μας λείπουν φίλοι και οικογένεια.  Η οικογένεια μου (λέει ο Θοδωρής) είναι στην Θεσσαλονίκη οπότε η μόνη επαφή και επικοινωνία που έχω μαζί τους είναι το τηλέφωνο και το ίντερνετ. Κατά την διάρκεια της πρώτης καραντίνας βίωσα ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός-την απώλεια μιας καλής μου φίλης- αλλά και ένα ευχάριστο-έγινε για πρώτη φορά μαμά η καλύτερη μου φίλη- Εκεί κατάλαβα πόσο μοναχική περίοδος είναι αυτή που βιώνουμε όταν δεν μπορείς να μοιραστείς την χαρά και την λύπη σου (συμπληρώνει η Ιωάννα). Μόνο αν σκεφτούμε ότι η απομόνωση μας αυτή είναι μια πράξη αλληλεγγύης μπορούμε να βιώσουμε κάπως θετικά την καραντίνα: την κάνουμε μόνοι μας αλλά και όλοι μαζί. Βοηθάει και η τεχνολογία βέβαια αφού μας δίνει την δυνατότητα να μοιραζόμαστε κατά κάποιον τρόπο τον ίδιο ¨χώρο¨ και να μείνουμε σε επαφή.

*Η Ιωάννα Βουδούρη και ο Θοδωρής Καϊσίδης είναι οι ιδιοκτήτες του coffee shop Bayard, Φωτογραφίες από τη σειρά “Urban Portraits” του Vodafone CU. Click by Andrew O’Carroll.

Σίσσυ Φραγκιαδάκη: “Αν το καλό σενάριο θέλει να ανοίγουμε το ανοίξουμε Δεκέμβρη, θα έχουμε μείνει σύνολο πέντε μήνες κλειστοί, καμία μικρομεσαία επιχείρηση δεν μπορεί να αντέξει τόσο καιρό κλειστή”

«Τα σχέδια μου για το 2020 ήταν να ανοίξω δεύτερο χώρο (ο πρώτος είναι το “The Social yogis project“), να δουλέψω σε δύο εκπαιδευτικά και να πάω στην Κόστα Ρίκα ,το μόνο που κατάφερα από τα σχέδια της χρονιάς ήταν να βάψω το τζάκι. Βιώνω τη δεύτερη καραντίνα σαν να είναι η πρώτη μου φορά, γιατί στην πρώτη ήμουν πολύ άρρωστη και μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία. Δεν μου αρέσουν οι καραντίνες, δεν υπάρχουν εύκολες καραντίνες, ωστόσο δεν είναι κάτι που το επιλέγουμε ,είναι σαν να έχεις σωματότυπο «μήλο» (ή μια κρεατοελιά) μπορεί να μη σου αρέσει κάπως όμως μαθαίνεις να το χειρίζεσαι και να το αποδέχεσαι. Προσπαθώ όσο μπορώ να μιλάω με φίλους και γνωστούς στα social, μου λείπουν. Kυρίως μου λείπουν οι αγκαλιές, τα φιλιά και οι συναυλίες ωστόσο δε μου ‘χει κοστίσει ιδιαίτερα η καραντίνα αυτή καθαυτή, περισσότερο το άγχος για το μετά με δυσκολεύει. Τι θα γίνει μετά; Αυτό που ακολουθεί. Αυτή η καραντίνα είναι καταστροφική. Αν το καλό σενάριο θέλει να ανοίγουμε το ανοίξουμε Δεκέμβρη, θα έχουμε μείνει σύνολο πέντε μήνες κλειστοί, καμία μικρομεσαία επιχείρηση δεν μπορεί να αντέξει τόσο καιρό κλειστή.

Δεν είναι αυτό κανονική ζωή. Δε δέχομαι ότι αυτό είναι κανονικότητα, δε θέλω να μάθει το παιδί μου ότι είναι κανονικό να μην αγκαλιάζει τους φίλους του.

Τα χρήματα τελειώνουν και το ενοίκιο κι οι ΔΕΚΟ δεν παγώνουν. Δεν είναι αυτό κανονική ζωή. Δε δέχομαι ότι αυτό είναι κανονικότητα, δε θέλω να μάθει το παιδί μου ότι είναι κανονικό να μην αγκαλιάζει τους φίλους του. Τώρα για το αν μπορώ να διατηρήσω μια αισιόδοξη και θετική ματιά, εννοείται πως δεν κλαίω όλη μέρα για κάτι που είναι μεγαλύτερο από μένα. Σε αυτή την καραντίνα χαίρομαι που μπορώ να κάνω όλα όσα έβλεπα να κάνετε όσο ήμουν στο νοσοκομείο, διάβασμα: μαγείρεμα, γλυπτική, γυμναστική, Tik Tok, παιχνίδι με το παιδί, μετακίνηση 6. Μπορεί στο τέλος της καραντίνας να έχω αλλάξει καριέρα και να φτιάχνω κεραμικά».

*H Σίσσυ Φραγκιαδάκη είναι εκπαιδεύτρια γιόγκα και ιδιοκτήτρια στούντιο γιόγκα

Μάγδα Καραβασίλη:  “Δεν έχουμε ορίζοντα τέλους και αυτό δημιουργεί αβεβαιότητα αν θα υπάρχει χώρος εργασίας και εξέλιξης μετά το τέλος της πανδημίας” 

«Βρίσκομαι σε αναστολή τους τελευταίους 9 μήνες, είμαι πιο συνειδητοποιημένη ότι η επιστροφή στην εργασία και στην όποια κανονικότητα, θα είναι αρκετά αργή και σταδιακή οπότε οπλίζομαι με μεγαλύτερη υπομονή. Η καθημερινότητα δεν είναι εύκολη -καθώς δεν έχει ιδιαίτερες συγκινήσεις και εναλλαγές- ωστόσο προσαρμόζω τις δραστηριότητές μου ανάλογα και φροντίζω να γεμίζω την ημέρα μου δημιουργικά.

Ο κλάδος του τουρισμού είναι αυτός που χτυπήθηκε πιο βαθιά, ο πρώτος που έκλεισε και ο τελευταίος που θα ανοίξει όπως όλα δείχνουν.

Υπάρχει έντονο το αίσθημα της απογοήτευσης και του εγκλωβισμού σε μια πραγματικότητα που δεν εξελίσσεται και σε μια καθημερινότητα που δεν ορίζω. Φοβάμαι μήπως ο ιδρυματισμός γίνει μέρος της ζωής μας και η απομόνωση φαντάζει ως κάτι φυσιολογικό. Ο κλάδος του τουρισμού είναι αυτός που χτυπήθηκε πιο βαθιά, ο πρώτος που έκλεισε και ο τελευταίος που θα ανοίξει όπως όλα δείχνουν. Δεν έχουμε ορίζοντα τέλους και αυτό δημιουργεί αβεβαιότητα αν θα υπάρχει χώρος εργασίας και εξέλιξης μετά το τέλος της πανδημίας. Σίγουρα τα νέα δεδομένα που θα έχουν δημιουργηθεί θα είναι διαφορετικά και ουσιαστικά θα ξυπνήσουμε σε μια νέα πραγματικότητα. Η εξέλιξη της τεχνολογίας θα γίνει μέρος της ζωής μας και πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτή και να γίνει αρωγός, εφόσον θέλουμε να επιβιώσουμε. Το μόνο θετικό είναι ότι αυτή η περίοδος είναι ευκαιρία μοναδική για τον καθένα για ενδοσκόπηση, ανασύνταξη δυνάμεων και ανακάλυψη νέων ευκαιριών και στόχων. Προσωπικά σκέφτομαι νέες διεξόδους προσωπικής βελτίωσης αρχικά αλλά και επαγγελματικής. Το ταξίδι είναι τρόπος ζωής, είναι παιδεία, είναι εμπειρίες και καμιά virtual πλατφόρμα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την προσμονή του, την χαρά της οργάνωσής του και τις εικόνες, γεύσεις και μυρωδιές που λαμβάνει ο καθένας που γνωρίζει νέους τόπους και ανθρώπους. Αυτή την στιγμή τα πιο αυστηρά υγειονομικά πρωτόκολλα τηρούνται στα αεροδρόμια, στις αεροπορικές μεταφορές και στα ξενοδοχεία. Σύντομα,  ο κόσμος θα ξεπεράσει και τον φόβο του και θα επιστρέψει στην χαρά είτε του επαγγελματικού είτε του ταξιδιού αναψυχής καθώς η προσωπική επαφή είναι αξία ανεκτίμητη».

*Η Μάγδα Καραβασίλη είναι υπεύθυνη διοργάνωσης εταιρικών εκδηλώσεων, συνεδρίων και ταξιδιωτικών κινήτρων σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία

Μιχάλης Παπαευθυμίου: “Υπάρχει μεγάλη μερίδα ανθρώπων με προβλήματα υγείας, οικονομική κατάσταση και ψυχικές αντοχές που δεν διευκολύνονται από τον εγκλεισμό”

*Ο Μιχάλης Παπαευθυμίου είναι store manager στο Free Shop Ψυχικού

Κωστής Παπαϊωάννου: “Yπάρχουν ανοιχτές πολιτικές εκκρεμότητες από τη διαχείριση της πανδημίας. Δεν είναι πολιτικά και κοινωνικά ουδέτερη η πανδημία και η διαχείρισή της”

«Χρειάζονται κάποιες βασικές παραδοχές. Η υγειονομική απειλή δικαιολογεί ρηγματώσεις στην απόλαυση δικαιωμάτων και ελευθεριών, όπως περιορισμούς στην συνάθροιση και την κυκλοφορία. Όμως, χρειάζεται να φυλάμε ως κόρη οφθαλμού βασικές εγγυήσεις: οι περιορισμοί αυτοί πρέπει πάντοτε να έχουν συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα και δεν είναι απεριόριστοι. Δεν νοείται να αναστέλλεται πλήρως το δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Αυτό όμως επιχειρείται. Και ενώ πολλοί προβληματίζονταν σοβαρά για τη σκοπιμότητα μιας συγκέντρωσης ή πορείας εν μέσω πανδημίας, έρχεται μια καθολική απαγόρευση συναθροίσεων και ανοίγει τη συζήτηση για την «έκτακτη ανάγκη» που μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα. Δεν το θέτει αυτό το θέμα ούτε η αντιπολίτευση, ούτε «δικαιωματιστές» και ακραίοι κινδυνολόγοι. Το θέτει ευθέως η απαγόρευση κάθε δημόσιας συνάθροισης στο σύνολο της επικράτειας με απόφαση του αρχηγού της ΕΛΑΣ. Έστω και για τρεις μέρες, έστω και για τρεις ώρες, έστω και για τρεις στιγμές, το ερώτημα πλέον έχει τεθεί. Κάποιοι ευλόγως θα πουν: μα υπάρχει σοβαρή συνθήκη που το δικαιολογεί. Υπάρχει πρόφαση. Φυσικά. Πάντα στην Ιστορία υπήρχε πρόφαση, για κάθε αντιδημοκρατική εκτροπή υπήρχε μια έκτακτη ανάγκη ως δικαιολογία Όταν όμως παραβιάζεται το Σύνταγμα, όταν μια παροδική υγειονομική συνθήκη που απαιτεί ειδικούς χειρισμούς η κυβέρνηση την αντιμετωπίζει ως ευκαιρία για αναστολή του νόμου, τότε αλλάζει η κατάσταση. Η συγκυρία δεν δίνει λευκή επιταγή στην κυβέρνηση. Είναι υπό όρους εξουσιοδότηση. Αλλά, ξέρετε, είναι μεγάλος ο πειρασμός που δίνουν τέτοιες συνθήκες, λίγες κυβερνήσεις αντιστέκονται στη δυνατότητα υπερσυγκέντρωσης εξουσίας. Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι μια από αυτές.

Επέδειξε μεγάλη αδράνεια, προώθησε κατεπείγουσες ρυθμίσεις στην αντίθετη κατεύθυνση. Στην υγεία ενίσχυσε κυρίως τα έσοδα του ιδιωτικού τομέα χωρίς προσλήψεις και υποδομές στα δημόσια νοσοκομεία.

Με την πρώτη καραντίνα η κυβέρνηση θα κέρδιζε χρόνο. Τον δικό μας αυτοπεριορισμό, τη δική μας θυσία η κυβέρνηση είχε εντολή να την επενδύσει για να οχυρώσει το σύστημα υγείας, την εκπαίδευση, τις μεταφορές. Επέδειξε μεγάλη αδράνεια, προώθησε κατεπείγουσες ρυθμίσεις στην αντίθετη κατεύθυνση. Στην υγεία ενίσχυσε κυρίως τα έσοδα του ιδιωτικού τομέα χωρίς προσλήψεις και υποδομές στα δημόσια νοσοκομεία. Το ίδιο με τα εργασιακά στην ιδιωτική εκπαίδευση και τις ιδεοληψίες μιας υπουργού που έρχεται με φόρα από την Ελλάδα του 1950. Αλλά επέδειξαν και κραυγαλέα αδράνεια. Γιατί δεν εξετάστηκε σοβαρά να χρησιμοποιηθούν οχήματα του στρατού στις δημόσιες μεταφορές; Και βέβαια, νομοθετική βουλιμία με πρόσχημα την πανδημία, «δουλειές» με ημέτερους στα ΜΜΕ, στην κατάρτιση, στο μεταναστευτικό, στις φυλακές. Παντού απευθείας αναθέσεις. Και στην τοπική αυτοδιοίκηση, η πανάκριβη μεγαλομανία του Δημάρχου στο κέντρο της Αθήνας. Τα ίδια και στον χώρο του πολιτισμού, μια ανεκδιήγητη πολιτική.

Κάθε αδράνεια ή λάθος κοστίζει στην υγεία και ενισχύει την καχυποψία και τις θεωρίες συνωμοσίας. 

Δεν είναι πολιτικά και κοινωνικά ουδέτερη η πανδημία και η διαχείρισή της. Κάθε αδράνεια ή λάθος κοστίζει στην υγεία και ενισχύει την καχυποψία και τις θεωρίες συνωμοσίας. Αν λοιπόν δεν τα πάμε καλά, όπως είναι σχεδόν βέβαιο πια, δεν είναι μόνο ζωές που θα κινδυνεύσουν. Είναι και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και τον ορθό λόγο που απειλούνται. Οι δυνάμεις του ανορθολογισμού και του ακροδεξιού λαϊκισμού και αντικοινοβουλευτισμού καραδοκούν. Και αυτό βαρύνει πρωτίστως την κυβέρνηση. Δεν έχει πια χρόνο καθόλου αλλά μοιάζει μόνο να την ενδιαφέρει η προστασία της δημόσια εικόνας του πρωθυπουργού και η διατήρηση της μιντιακής του πανοπλίας, την οποία θυμίζω πως πληρώνουμε με τους φόρους μας διά του κ. Πέτσα. Έχει ευθύνη και η αξιωματική αντιπολίτευση. Οφείλει να είναι αυστηρή προτείνοντας εναλλακτικές. Οφείλουν και τα στελέχη της με τη συμπεριφορά τους να δείχνουν σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης. Ναι, η πανδημία λειτουργεί ως άλλοθι για εκφάνσεις αυταρχισμού και ασυδοσίας των σωμάτων ασφαλείας. Αφετέρου αποτελεί χρυσή ευκαιρία απόλυτης έλλειψης λογοδοσίας. Τα μέσα ενημέρωσης παίζουν πολύ άσχημο ρόλο εδώ, νομίζω ότι την περίοδο αυτή γράφονται πολύ μαύρες σελίδες της δημοσιογραφίας στη χώρα. Κανένας δημόσιος έλεγχος, μόνο φαιδρό λιβάνισμα του πρωθυπουργικού ζεύγους. Και σκληρή ιδεολογική μάχη και εξοβελισμός του αντιπάλου.

Όλο το καλοκαίρι κυβερνητικοί παράγοντες συγκεντρώνονταν σε δημόσιες εκδηλώσεις, μεταλάμβαναν, έκαναν τελετές, εγκαίνια με κόσμο αλλά τα ΜΜΕ έχουν δικά τους σταθμά ως προς το ποια συμπεριφορά μεταδίδει τον ιό

Δεν είναι πολιτικά και κοινωνικά ουδέτερη η πανδημία και η διαχείρισή της. Κάθε αδράνεια ή λάθος κοστίζει στην υγεία και ενισχύει την καχυποψία και τις θεωρίες συνωμοσίας. Αν λοιπόν δεν τα πάμε καλά, όπως είναι σχεδόν βέβαιο πια, δεν είναι μόνο ζωές που θα κινδυνεύσουν. Είναι και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και τον ορθό λόγο που απειλούνται. Οι δυνάμεις του ανορθολογισμού και του ακροδεξιού λαϊκισμού και αντικοινοβουλευτισμού καραδοκούν. Και αυτό βαρύνει πρωτίστως την κυβέρνηση. Δεν έχει πια χρόνο καθόλου αλλά μοιάζει μόνο να την ενδιαφέρει η προστασία της δημόσια εικόνας του πρωθυπουργού και η διατήρηση της μιντιακής του πανοπλίας, την οποία θυμίζω πως πληρώνουμε με τους φόρους μας διά του κ. Πέτσα. Έχει ευθύνη και η αξιωματική αντιπολίτευση. Οφείλει να είναι αυστηρή προτείνοντας εναλλακτικές. Οφείλουν και τα στελέχη της με τη συμπεριφορά τους να δείχνουν σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης. Ναι, η πανδημία λειτουργεί ως άλλοθι για εκφάνσεις αυταρχισμού και ασυδοσίας των σωμάτων ασφαλείας. Αφετέρου αποτελεί χρυσή ευκαιρία απόλυτης έλλειψης λογοδοσίας. Τα μέσα ενημέρωσης παίζουν πολύ άσχημο ρόλο εδώ, νομίζω ότι την περίοδο αυτή γράφονται πολύ μαύρες σελίδες της δημοσιογραφίας στη χώρα. Κανένας δημόσιος έλεγχος, μόνο φαιδρό λιβάνισμα του πρωθυπουργικού ζεύγους. Και σκληρή ιδεολογική μάχη και εξοβελισμός του αντιπάλου.

O Κωστής Παπαϊωάννου είναι εκαπαιδευτικός και πρώην Γενικός Γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.