Κάθε φορά που ρωτάς έναν νέο άνθρωπο τι λείπει από την ελληνική τηλεόραση, θα σου απαντήσει φρέσκες ιδέες και πρόσωπα. Πώς συμβαίνει όμως και κάθε φορά που ένα άκαφτο πρόσωπο μπαίνει στην αρένα της ελληνικής τηλεόρασης, η όποια σπίθα διάθεσης και δημιουργικότητας να σβήνει μέσα σε λίγες μόλις μέρες. Είναι τελικά τόσο αδηφάγοι οι μηχανισμοί της τηλεόρασης ή απλά το φρέσκο δεν είναι και τόσο φρέσκο. Το φαινόμενο είναι επαναλαμβανόμενο για να θεωρείται τυχαίο. Τα νέα πρόσωπα γίνονται τηλεοπτικά ζόμπι, λες και ζούμε ένα ακόμα κύκλο του Walking Dead.
Χαρακτηριστικό φετινό παράδειγμα η Δανάη Μπάρκα. Ένα ετοιμόλογο και χαρούμενο πλάσμα που στην αρχή όλοι σκεφτήκαμε πόσο κατάλληλη είναι για μια infotainment εκπομπή. Κι αν εξαιρέσεις τον κύριο Καβατζίκη, έναν σεσημασμένο κλειδαροτρυπολάγνο, όλη η υπόλοιπη ομάδα είναι νέα παιδιά με επικοινωνιακό ταλέντο.
Bγάζει μάτι για ποιο λόγο, μια υποτίθεται διαφορετική εκπομπή, θέλει να δώσει τον τόνο και το στίγμα της μέσω του gossip
Φτάνει όμως αυτό; Όχι. Ήδη αναφέραμε ότι στην ομάδα υπάρχει ένας άνθρωπος που τρέφεται με παλιά, ορθόδοξη, τρασίλα, η οποία μεσουρανούσε μια φορά κι έναν καιρό. Δύσκολα θα φτιάξεις κάτι νέο με παλιά υλικά, τα οποία είναι ποτισμένα από την πιο σκληροπυρηνική εκδοχή gossip που έχουμε γνωρίσει τις τελευταίες δεκαετίες. Βγάζει μάτι ποιος είναι boomer στο δωμάτιο, όπως βγάζει μάτι για ποιο λόγο, μια υποτίθεται διαφορετική εκπομπή, θέλει να δώσει τον τόνο και το στίγμα της μέσω του gossip. Πώς ακριβώς δομείται η εναλλακτική ταυτότητά της; Με τα ζώδια; Με τα θέματα για μαντζούνια και ξεματιάσματα; Είτε πουλάνε είτε όχι τα ζώδια, είτε πιστεύεις είτε δεν πιστεύεις σε αυτά, σίγουρα δεν είναι η φρέσκια ιδέα που περιμένεις να φέρει νεανικό κοινό στην τηλεόραση. Είναι μια από τα ίδια.
Και λέγοντας μία από τα ίδια, πώς ακριβώς όλα τα παραπάνω βοηθούν τη Δανάη Μπάρκα να διαφοροποιηθεί ως “παρουσίαστρια πρωινού”, που ξεφύγει από το γενικό κανόνα που τις θέλει πιο ξανθιές, πιο θελκτικές; Στην πραγματικότητα όμως η επιλογή της σε αυτή τη θέση, δεν φέρνει κάτι νέο. Για σκέψου το, η παρουσία της πατάει στην εικόνα μια γυναίκας που έχει χιούμορ και αυτοσαρκάζεται για τα κιλά της (γιατί στη μαυρίλα της πατριαρχικης κοινωνίας, μια γυναίκα που δεν “κουμπώνει” στο ανδρικό βλέμμα πρέπει να αναπληρώνει πλεονασματικά με χιούμορ τη δήθεν έλλειψη αισθησιασμού). Πόσο νέα είναι αυτή εικόνα; Μήπως δεν είναι μια εικόνα που μάθαμε προ εικοσαετίας μέσα από το ρόλο της μητέρας της στο “Είσαι το ταίρι μου¨; Το 2001 ήταν ωραίο, άνοιξε ένα δρόμο μέσω της ποπ κουλτούρας προς την αποδοχή. Σήμερα χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο.
Νιώθουμε άβολα να βλέπουμε μια χούφτα νέων ανθρώπων να προσπαθούν να αντιγράψουν μια μανιέρα
Γνωρίζοντας τους περιορισμούς που εξ ορισμού έχει μια πρωίνη εκμπομπή, χρειαζόμαστε ανθρώπους που δεν συζητάνε για τον σύντροφο του ενός ή για το Σαββατοκύριακου του άλλου. Χρειάζεται να μιλήσουν για τους νέους τύπους οικογενειών (μονογονεϊκές ή με ομοφυλόφιλους γονείς), για τους κάπους πιο ρευστούς ρόλους των φύλων, για ζητήματα καθημερινότητας μέσα από τη φωνή ειδικών και όχι μέσα από την ευκολία ενός επιφανειακού σχολιασμού.
Νιώθουμε άβολα να βλέπουμε μια χούφτα νέων ανθρώπων να προσπαθούν να αντιγράψουν μια μανιέρα ή, όταν επικρατεί πανικός, να καταφεύγουν σε αυτή για να σώσουν καταστάσεις στην σκληρή αρένα της τηλεόρασης. Δεν έχω αυταπάτες. Εκτιμώ ότι τα περισσότερα από τα παραπάνω τους έχουν επιβληθεί, ωστόσο η αποδοχή όλων και η παρουσίαση μηδενικού κυριολεκτικά πρωτότυπου υλικού, δείχνει ότι κυρίως σε ενδιαφέρει να υπάρχεις με κάθε τρόπο στην τηλεόραση και όχι αν το περιεχόμενό σου φέρνει μια νέα πρόταση.
