Δε χρειάζεται να έχεις σαφή τοποθέτηση πάνω σε ζητήματα ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος για να νιώσεις αν όχι θυμό, τουλάχιστον αμηχανία, με τη φωτογραφία του Δημήτρη Μπουραντώνη, Πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, να φέρει αυτή τη ντροπιαστική ταμπέλα που ποτέ δεν επέλεξε, στον λαιμό του. Ούτε καν ερωτήθηκε, αλλά αυτός ήταν ο στόχος. Δε χρειάζεται να έχεις μεστή άποψη και θέση πάνω σε τι είναι επιτρεπτό και τι όχι σε έναν πανεπιστημιακό χώρο, ούτε να φτάσεις τη σκέψη σου στο ποιος είναι ποιος. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις ακόμα αυτή την ανθρωπιστική ευχέρεια να καταδικάζεις οποιαδήποτε μορφή βίας. Ναι, η εικόνα του πρύτανη είναι από τις πιο βίαιες εικόνες που θα τύχει να δεις στο ίντερνετ των τελευταίων ημερών. Και θα την κρίνεις ως βίαιη ακόμα κι αν τελικά συμφωνείς με όσα πρεσβεύει ένας πρύτανης σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο.
Το πρωί της περασμένης Πέμπτης εισέβαλαν 15 άτομα στο γραφείο του Δημήτρη Μπουραντώνη, φεύγοντας με μια φωτογραφία-τρόπαιο, που έφερε αισθήματα ντροπής, ακόμα και σε αθώους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που δε νιώθουν την ανάγκη να υπηρετούν τη γνώση του who is who. Πολλοί δεν κατάλαβαν ποιος είναι ο τρομοκρατημένος άνθρωπος που αναγκάζεται να βιώσει τον εξευτελισμό του και να τον δει να φωτογραφίζεται, από άτομα που του επέβαλαν ένα «Αλληλεγγύη στις Καταλήψεις», αφού πρώτα γέμισαν με συνθήματα το γραφείο του, γιατί ως γνωστόν, κατάληψη χωρίς ψυχολογική και σωματική βία, δε σέβεται τον εαυτό της.
Δε χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερη προσωπική εμπειρία για να αντιληφθείς πως αν το concept της διαμαρτυρίας, της κατάληψης, της διεκδίκησης χρωματίζεται με βίαιες εικόνες, αυτοί οι χρωματισμοί δεν αργούν να καταλήξουν να γίνονται μουτζούρες πάνω στον σκοπό του.
Δε χρειάζεται να έχεις εικόνα του τι συμβαίνει στο μέσο ελληνικό πανεπιστήμιο, για να μπορείς να χαίρεσαι με την ελευθερία με την οποία μπορεί να κινείται η γνώση, επιτρέποντας σε άτομα τα οποία την επιλέγουν αυτοβούλως να βρίσκονται συνειδητά σε αμφιθέατρα για να τη λάβουν. Δε χρειάζεται να τοποθετείσαι σε κανένα σημείο του πολιτικού άξονα για να τη θεωρείς δεδομένη και να καταδικάσεις κάθε προσπάθεια να αρθεί. Ο πανεπιστημιακός χώρος έχει κερδίσει το δικαίωμά του σε αυτή τη χώρα, πώς να το κάνουμε; Δε χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερη προσωπική εμπειρία για να αντιληφθείς πως αν το concept της διαμαρτυρίας, της κατάληψης, της διεκδίκησης χρωματίζεται με βίαιες εικόνες, αυτοί οι χρωματισμοί δεν αργούν να καταλήξουν να γίνονται μουτζούρες πάνω στον σκοπό του.
Η φωτογραφία η ίδια και όλο το σενάριο που όλοι μπορούμε να μαντέψουμε πως εκτυλίχθηκε πριν και μετά από αυτή είναι αμήχανη, βίαιη και ντροπιαστική και η απάντηση της κυβέρνησης για ακόμα μια φορά είναι η καταστολή. Αποφασίστηκε η ίδρυση ειδικής αστυνομίας για τα πανεπιστήμια, ενώ στα πρώτα μπούλετς της ατζέντας μπήκαν και ο έλεγχος της πρόσβασης και η αυστηροποίηση των ποινών όσων φτάνουν σε σημείο παραβιάσεων. Σε μια κυβέρνηση που αναζητά έναν ακόμα λόγο να προβάλλει τον αστυνομικό μεγάλο αδερφό και την ένστολη βία, ως μοναδικό εργαλείο διατήρησης της κοινωνίας σε ειρηνικά για τα μέσα στάνταρ επίπεδα, δόθηκε η ιδανική αφορμή για να κάνει ακόμα ένα σχέδιο πραγματικότητα. Είναι χαωτικά παράδοξο το πώς μπορούν τα μέσα για έναν σκοπό να τον ακυρώσουν εξ ολοκλήρου, αλλά και το πώς μια πολιτική ηγεσία με μονοδιάστατα σχέδια κινδύνου καταφέρνει να καταλήγει πιο μονότονη κι από όσο η ίδια είχε προβλέψει.
