Αν κάτι μας δίδαξε το 2020 είναι οι συχνοί συγκαταβατικοί αναστεναγμοί. Και οι πολλαπλοί  μελαγχολικοί συνειρμοί. Στις 30 Οκτωβρίου ένας από τους φονικότερους σεισμούς των τελευταίων ετών χτύπησε την Ελλάδα και την Τουρκία. Στην Αθήνα κουνηθήκαμε για μερικά δευτερόλεπτα και -αμέσως μετά- ανοίξαμε τα κινητά να μάθουμε τρομολαγνικά το επίκεντρο. Λίγες ώρες αργότερα ράγισε η καρδιά μας με τα νέα από τη Σάμο.

Στην Τουρκία τα πράγματα ήταν χειρότερα. Και κάθε μέρα ανεβαίνει ο αριθμός των νεκρών. 100 είναι ο πιο πρόσφατος τραγικός απολογισμός. 994 είναι τραυματίες και ακόμη μετράνε μετασεισμούς (1286 μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κομμάτι). Οι άστεγοι πλέον Τούρκοι μένουν σε δημόσιους ξενώνες και οι διασώστες εδώ και τέσσερα μερόνυχτα προσπαθούν μέσα στο κρύο  να ανασύρουν επιζώντες, σε μια άνιση μάχη με το χρόνο.107 άνθρωποι έχουν απεγκλωβιστεί ζωντανοί. Επέζησαν κάτω από χαλάσματα, τραυματισμένοι, χωρίς νερό και φαγητό, χωρίς μια χαραμάδα φωτός. Θαμμένοι. Και δυο κοριτσάκια που διασώθηκαν μετά από 65 και 91 ώρες αντίστοιχα είναι πλέον τα αγαπημένα κοριτσάκια ενός ολόκληρου πλανήτη που ζει σε lockdown και θέλει μια ελπίδα ότι η ζωή είναι πιο δυνατή από κάθε απειλή. Μια ελπίδα, ένα κουράγιο για να συνεχίσει.Το πρώτο κοριτσάκι που βρήκε ο διασώστης και κρατούσε – τυλιγμένο σε κουβέρτα και αφυδατωμένο- το δαχτυλάκι του πυροσβέστη, τι τρομερή σημειολογία, είναι η Ελίφ Περιντσέκ. Τρίχρονη. Η γιαγιά της προσευχόταν στο δικό της θεό και δήλωσε στην κρατική τηλεόραση ότι εισακούστηκαν οι προσευχές. Όπως θα έκανε και η Ελληνίδα γιαγιά της Σάμου και η κάθε γιαγιά. Η αδελφή της η Ιπέκ εντοπίστηκε νεκρή. Πάντα υπάρχουν δύο όψεις σε κάθε νόμισμα. Το 2020 είναι η χρονιά της χαρμολύπης.

Τα σωστικά συνεργία πλέον ελπίζουν σε θαύματα. Και 91 ώρες μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες απεγκλωβίζουν ένα τετράχρονο κορίτσι. Μέλη σωστικών συνεργείων έβγαλαν την Αΐντα, ηλικίας τεσσάρων ετών, ζωντανη από τα συντρίμμια, έγραψε ο δήμαρχος της Σμύρνης, ο Τουντς Σογέρ, μέσω Twitter.

Η φωτογραφία του διασώστη να φιλά στοργικά το κοριτσάκι ήταν το βάλσαμο για τις ψυχές όλων μας, ειδικά μετά τα βίντεο και τις φωτογραφίες από το τρομοκρατικό χτύπημα της Βιέννης. Αυτή η χρονιά μας απομακρύνει τόσο πολύ από την κανονική μας ζωή, μας επέβαλλε μια νέα κανονικότητα, ζούμε σε συνθήκες κοινωνικής αποστασιοποίησης, εθιστήκαμε σε στατιστικά που μετράνε νεκρούς και διασωληνωμένους, βιώνουμε την αίσθηση κινδύνου της Ισλαμοφοβίας, βλέπουμε σκληρές εικόνες με αίμα στα χέρια ισλαμιστών τρομοκρατών. Για όλους αυτούς τους λόγους, αυτό το φιλί της ζωής στην τετράχρονη Αΐντα ήταν ένα παυσίλυπο τόσο συγκλονιστικό που μας έβγαλε από τη μουδιασμένη μας κανονικότητα και μας έκανε ανθρώπους. Είναι η φωτογραφία της χρονιάς.