“Κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις σήμερα”.
“Δηλαδή;”.
“Εμείς μέσα στην αίθουσα που γράφεται ιστορία, οι άνθρωποι μας έξω να την τραγουδούν αγκαλιασμένοι”.
Ο Μάριος, μου σπρώχνει το σακουλάκι με τον καπνό, θυμάται πως δεν καπνίζω, το τυλίγει άτσαλα και το αφήνει στα σκαλιά. Δεν έχει ακόμη ξημερώσει, παρά μόνο μικρές γαλάζιες λωρίδες χαράζουν το ουρανό. Κλούβες, έχουν κλείσει την πρόσβαση προς το Εφετείο, με την κορυφή ενός πανό να κινείται αργά στη ράχη τους. Φτάνουν οι πρώτοι. Ο Κώστας μας ρωτάει πόσες ώρες κοιμηθήκαμε. “Άσε μας ρε Κώστα” και το πρώτο γέλιο ακούστηκε να τρίζει την αγουροξυπνημένη Αλεξάνδρας.
Φωτογράφοι βιδώνουν κανόνια στις κάμερες, ενώ η Μαρία κρατάει τέσσερα τριαντάφυλλα ακουμπισμένα στο στήθος της, σε μια μπλούζα που γράφει “No pasaran”. Αυστηροί έλεγχοι και “Για να δω τη διαπίστευση σας. Εσείς είστε στη φωτογραφία; Αλλάξατε μαλλί;”. Πρωτοκλασάτοι δημοσιογράφοι που δεν ψέλλισαν ποτέ ούτε λέξη για τη δίκη, καταφθάνουν εντυπωσιακά ξεκούραστοι, έχοντας αφήσει την ομάδα να παίζει όλο τον χρόνο μόνη της, ξεκουνώντας για να τη δουν, τη μέρα που παίρνει το κύπελλο.
Οι πόρτες, ανοίγουν στενεμένες για δικηγόρους και δημοσιογράφους. Σκέφτομαι πως αυτή είναι η τελευταία φορά μετά από τόσα χρόνια, που θα περάσω την τσάντα μου από το μηχάνημα που κοιτάει τα σωθικά της. Πάλι έχω ξεχάσει μέσα το laptop, θα πρέπει να το βγάλω και να την περάσω ξανά.
Έχει ξημερώσει για τα καλά, το ρολόι δείχνει 8:30 και η απόφαση έχει οριστεί για τις 11. Η Μάγδα, μπαίνει στο εσωτερικό προαύλιο του Εφετείου, φοράει μια μαύρη μάσκα που στο πλάι της γράφει Killah P. Κάνουμε έναν κύκλο γύρω της. Η Ειρήνη και ο κύριος Τάκης, δίπλα της.
Οικεία πρόσωπα προσεγγίζουν τα κάγκελα. Χέρια μπλέκονται και τα πρώτα δάκρυα δροσίζουν το μάρμαρο. Τα κλικαρίσματα από τις φωτογραφικές μετρούν τους σφυγμούς μας σε λεπτά που με τη σειρά τους μετρούν 5,5 χρόνια.
Η Μαρία Λεπενιώτη, βρίσκεται στην έδρα. Νιώθω τα μάτια μου να ζουμάρουν και να ξεζουμάρουν πάνω της, κοιτάζω πάντα νευρικά προς το μέρος της Μάγδας. Δώσαμε τον πιο δίκαιο αγώνα σκέφτομαι. Δεν μπορεί παρά να τον κερδίσουμε. Οι φωνές του κόσμου περνούν τα ντουβάρια του Εφετείου, ακούγονται αχνά χειροκροτήματα.
Η διαδικασία
Η διαδικασία ξεκίνησε με την αλφαβητική ανάγνωση του καταλόγου των κατηγορουμένων. Μόλις 11 απ’ αυτούς ήταν παρόντες. Ρουπακιάς, πρώην βουλευτές και ο άλλοτε αρχηγός έμειναν πιστοί στο χρόνια αφήγημα τους “Αίμα-Τιμή-Δεν ήμουνα εκεί”. Περίσσεψε η θρασυδειλία μέχρι και το τέλος.
Για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, κρίθηκε ένοχος ο Γιώργος Ρουπακιάς καθώς και ολόκληρο το τάγμα της Νίκαιας -πλην Σαντοριναίου και Τσακανίκα- κρίθηκε ένοχο για συνέργεια. Ένοχοι και οι κατηγορούμενοι για την απόπειρα ανθρωποκτονίας εις βάρος των Αιγυπτίων αλιεργατών. Μελανό σημείο της διαδικασίας η μετατροπή της κατηγορίας για την επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ από απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βαριά σωματική βλάβη, για την οποία οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι. Αμέσως μετά, ακολούθησε η ανακοίνωση για το αν η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση, για το αν δηλαδή αυτό το ταξίδι δυσλειτουργικού πόνου, άξιζε . Επτά άτομα που συγκροτούσαν το Πολιτικό της Συμβούλιο (Μιχαλολιάκος, Λαγός, Κασιδιάρης, Γερμενής, Παναγιώταρος, Παππάς, Ματθαιόπουλος) κρίθηκαν ένοχα για την κατηγορία της διεύθυνσης της εγκληματικής οργάνωσης και οι υπόλοιποι ένοχοι για την κατηγορία της ένταξης.
Όρθια η Μάγδα υψώνει τις γροθιές της πνίγει τα ουρλιαχτά της στα χειροκροτήματα που ξεσπούν στην αίθουσα. Η πρόεδρος επαναφέρει την τάξη όμως η αίθουσα πλέον έχει αδειάσει.
Όσα έγινα όταν η Μάγδα βγήκε στο προαύλιο τα είδατε στα βίντεο, όσα νιώσαμε δεν χωράνε στις λέξεις όλων των γλωσσών. “Ο Παύλος τα κατάφερε… Γιέ μου… Γιέ μου τα κατάφερες”. Δεν θα καταλάβω ποτέ πώς έφτασε ως εδώ η Μάγδα, πώς ατσάλωσε τις πλάτες της όταν ένα κομμάτι της καρδιάς της συνθλίφτηκε εκείνον τον Σεπτέμβρη. Δεν θα καταλάβω ποτέ, πώς τη στιγμή της απόλυτης λύτρωσης, της πιο μεγάλης της ανάσας, κοίταξε γύρω ακούγοντας τις κρότου λάμψης να διαλύουν την ελπίδα που ξαναφύτρωσε στους σήμερα στους δρόμου, φωνάζοντας: “Μη χτυπάτε τα παιδιά. Μην τους αφήνετε, χτυπάνε τα παιδιά. Τι κάνουν;”.
Τα δακρυγόνα κοκκίνισαν τα μάτια μας πάνω απ’ τις μάσκες. Τηλέφωνα χτυπούσαν, οι φίλοι μας έκλαιγαν από χαρά στα τηλέφωνα. Τους ρωτούσαμε αν είναι καλά, αν βρίσκονται σε ασφαλές μέρος και μας απαντούσαν “Κερδίσαμε”.
Ναι, Μάγδα! Ο γιος σου τα κατάφερε και εμείς σε ευχαριστούμε που μας αγάπησες όσο εμείς, που χώρεσες το πολύ σου στο λίγο μας. Ο γιος σου θα ζει για πάντα, γιατί του άνοιξες τον δρόμο προς την αθανασία.
Στην Ιπποκράτους περνάει ένα μηχανάκι. Το αγόρι πίσω είχε υψωμένες τις γροθιές του, φωνάζει: “Παύλο ψυχάρα άναψε φωτιά και κάψε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά”. Το αγόρι στο τιμόνι του είπε: “Πιο δυνατά ρε Πέτρο” και εκείνος συνέχισε μέχρι, όπου.
Σκοτεινιάζει 7 Οκτώβρη, όμως δεν πειράζει. Πλέον, φέγγουμε εμείς.
