Τα νέα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας ανακοινώθηκαν, αποφασίστηκε υποχρεωτική τηλεργασία τουλάχιστον στο 50% για τους εργαζόμενους δημοσίου και ιδιωτικού τομέα που εκτελούν οποιαδήποτε εργασία μπορεί να γίνει από το σπίτι, βγήκε και το σχετικό ΦΕΚ -όλα κουλ. Διότι αν τύχει και περάσεις δύο συνεχόμενες μέρες από το σπίτι, το μόνο που σκέφτεσαι είναι “Επιτέλους”. Θα γλιτώσεις ένα πολύτιμο δίωρο στους δρόμους που θα μπορέσεις να το κάνεις ότι θες. Βόλτα, ύπνο, γυμναστική, επιμορφωτικό κοίταγμα ταβανιού, ό,τι θες! Ναι, για δύο μέρες. Εδώ μιλάμε όμως για ολόκληρο μήνα.
Γυρνάς στο σπίτι και ανακοινώνεις τα ευχάριστα στη/ον σύντροφο σου και αμέσως αρχίζουν…
Οι αγγαρείες
Τι πάει να πει δεν έχεις ακόμα ξεκινησει να δουλεύεις από το σπίτι. Ήδη σε σφυροκοπούν τα στούκας των αγγαρειών. “Αχ πολύ σε ζηλεύω. Μπορείς να πας και ένα σούπερ μάρκετ άνετα αύριο;”. Ε, τι δεν θα πας; Θα πεταχτείς το πρωί ήρεμος κι ωραίος, χωρίς άγχος, να ψωνίσεις τα πραγματάκια σου να είναι γεμάτο το ψυγείο. “Πάρε και πιαστράκια να αλλάξεις την κουρτίνα που της έχουν σπάσει”. Ε, τι δεν θα τα πάρεις; Οι δουλειές του σπιτιού είναι το καλύτερο αγχολυτικό λένε οι επιστήμονες ή τουλάχιστον κάποιος το είπε για να πείσει τον εαυτό του. Ήδη η αυραινή μέρα είναι γεμάτη και ακόμα δεν έχεις προλάβει…
Το ξύπνημα
Έρχεται το το πρωί. Ξυπνας μόνος σου χωρίς ξυπνητήρι και σκέφτεσαι “Θεοί, τι ευλογία είναι αυτή, πόσο ξεκούραστος νιώθω”, κοιτάς το ρολόι 7:30. Τι διάολο χάλασε, έπρεπε να είναι τουλάχιστον 10. Αμ δε. Αν το σώμα έχει μνήμη, το βιολογικό σου ρολόι έχει μνήμη ελέφαντα. Προσπαθείς μάταια κάνα δεκάλεπτο να ξανακοιμηθείς, τίποτα. Το παίρνεις απόφαση , σηκώνεσαι και ετοιμάζεσαι να πας σούπερ μάρκετ να ξεμπερδεύεις από νωρίς με τις υποχρεώσεις. Παίρνεις και ένα καφεδάκι στο δρόμο, παίρνεις και τα ψώνια σου και γυρνάς στο σπίτι, τακτοποιείς τα ψώνια και σκέφτεσαι να χαζέψεις λίγο άλλο μπορεί να έγινε στον κόσμο. Αμ δε γιατί…
Πρέπει και να δουλέψεις (αλλά πώς;)
Η ώρα πέρασε έχουν έρθει τα πρώτα μείλ, πρέπει να δουλέψεις. Δεν πήγε πολύ καλά το πρωινό αλλά, σιγά, όλη μέρα σπίτι θα είσαι. Βγάζεις λάπτοπ, βγαίνεις στη μπαλκονάρα σου, που μπορεί να είναι 4-5 τετραγωνικά, αλλά τέτοια ώρα το βλέπεις Σαντιάγκο Μπερναμπέου και αρχίζεις κανονικά την εργασία σου. Μαζί με την εργασία σου αρχίζει και ένα τρυπάνι από τη διπλανή πολυκατοικία. Τρυπάνι που μάλλον ψάχνει για πετρέλαιο στο Κουκάκι γιατί δεν θα σταματήσει ποτέ και για κανέναν λόγο για τις επόμενες 8 ώρες. Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς το παίρνεις απόφαση και μπαίνεις μέσα. Προσπαθείς να μπεις σε μια σειρά και πάνω που έχεις συνηθίσει τον ήχο από το τρυπάνι σού έρχεται μήνυμα. “Βάλε σε παρακαλώ ένα πλυντήριο τώρα που έχει ήλιο γιατί χρειάζομαι τα τάδε ρούχα για αύριο”. Ε τι δε θα βάλεις; Βάζεις το πλυντηριάκι λοιπόν και ο θόρυβος του πλυντηρίου σε συνδυασμό με το τρυπάνι, σου θυμίζουν κάτι πάρτι σε κάτι εγκαταλελειμμένα εργοστάσια που πήγαινες σουρωμένος όταν ήσουν φοιτητής. Εν αντιθέσει με τότε, που τα πήγαινες καλά με τους γείτονες, τώρα…
Μισείς τους γείτονες
Τώρα έχεις πονοκέφαλο και 20 αδιάβαστα μέιλ. Βγαίνεις μπαλκόνι να απλώσεις νευριασμένος, σου λέει καλημέρα η συνταξιούχος γειτόνισσα, το οποίο το ακούς σαν βρισιά, τσακώνεσαι με τη γειτόνισσα και μπαίνεις μέσα μπας και παραδώσεις τίποτα στη δουλειά . Με νεύρα σπασμένα. πονοκέφαλο και άγχος στέλνεις ό,τι πρέπει να στείλεις. Αλλά έχει ήδη πάει μεσημέρι, το στομάχι σου έχει φτάσει στην πλάτη, πρέπει κάτι να φας. Πας ψυγείο και ακούς και ακούς το κινητό να χτυπάει.
Πρέπει να μαγειρεύεις δίχως αύριο Master chef
“Έλα μου, τι κάνεις, αχ καλέ φάε κάτι πρόχειρο και μαγείρεψε να φάμε μαζί σήμερα, ευκαιρία είναι!”. “Ευκαιρία ήταν πριν δυο χρόνια που είχα βρει δουλειά στη Αυστραλία και δεν πήγα για να μη χωρίσουμε”. σκέφτεσαι να πεις αλλά δεν το λες ποτέ, όπως κάνουμε όλοι δηλαδή. Θα τα πεις πάνω από την κατσαρόλα και θα ηρεμήσεις. Μαγειρεύεις, βάζεις κάτι ίσα ίσα να φας, και πας να στρωθείς πάλι πίσω στην εργασία σου. Τι θα γίνει τώρα; Θα πέσει μετεωρίτης; Θα γίνει εξωγήινη εισβολή; Τι; Θα γίνει κάτι πολύ χειρότερο. Θα γυρίσουν τα παιδιά της διπλανής από το σχολείο και θα πρέπει να κάτσουν να διαβάσουν. Είσαι έτοιμος να πας να χτυπήσεις κουδούνι αλλά τι θα καταφέρεις; Τίποτα. Προσπαθείς να απομονώσεις τις φωνές και συνεχίζεις. Η ώρα πέρασε, τέλειωσες. Είχε δύσκολη μέρα αλλά εντάξει τώρα τελείωσες και έχεις ελεύθερο χρόνο να κάνεις ότι θες, πας να πάρεις τηλέφωνο κάποιον φίλο και βλέπεις την ώρα. 7. Κανονικά σχολούσες 6. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Πώς έγινε αυτό. Πάνε όλα τα όνειρα για απογευματινά τσίπουρα. Δεν πειράζει, γλίτωσες τις βενζίνες σκέφτεσαι. Κάθεσαι και ανοίγεις τηλεόραση, ακούς κλειδιά στην πόρτα. Γύρισε ο άνθρωπος σου να φάτε μαζί τουλάχιστον. Τι κάνεις αγάπη, πώς πέρασες, ρωτάς. “Μια χαρά, κλασικά πολλή δουλ…Καλά ρε, είσαι όλη μέρα σπίτι, τα πιαστράκια δεν τα έβαλες στην κουρτίνα;”
Φεύγεις από το σπίτι, παίρνεις τηλέφωνο στον εργοδότη σου. “ΑΝΤΩΝΗ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΕΛΑ ΠΑΡΕ ΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ”. Τέλος πρώτης μέρας τηλεργασίας.
