Η Κατερίνα Καινούργιου μας έχει συνηθίσει σε θέματα που ξύνουν τον πάτο ή τον έχουν περάσει κιόλας. Τότε που κάποια λευκή ηθοποιός είχε βαφτεί με μαύρη μπογιά για να υποδυθεί γυναίκα αφρικανικής καταγωγής. Τότε που είχε καλέσει τηλεθεάτρια για να μοιραστεί την ιστορία της με το πάνελ κι ενώ συζητούσαν αναφέρει η τηλεθεάτρια πως έκανε έκτρωση. Η Καινούργιου νευρίασε και έκλεισε τη γραμμή λέγοντας εμείς εδώ δε θέλουμε να ρίχνουν τα παιδιά. Λες και κάποιος την όρισε σερίφη στο σώμα των γυναικών. Το οξύμωρο είναι πως η ίδια στο δικό της σώμα έκανε ότι ήθελε και μαγκιά της, αλλά μάλλον έχει θέμα όταν άλλες κοπέλες θέλουν να κάνουν το ίδιο. Σε οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη θα είχε κληθεί να απολογηθεί για αυτή τη συμπεριφορά, εδώ αν δεν κάνω λάθος, ήταν Τετάρτη.
Η Καινούργιου είναι το σύμπτωμα και όχι το αίτιο.
Σήμερα η εκπομπή επιλέγει να μας εντυπωσιάσει κάνοντας ρεπορτάζ με θέμα “ο άστεγος του Δημήτρη Σκουλού”, με υπέρτιτλο “Είναι επαίτης μαζί με τη σύντροφο του”. Το πρόβλημα εδώ δείχνει να μην γίνεται αντιληπτό από κανέναν άνθρωπο στο πάνελ. Δεν βρέθηκε κάποιος στο μίτινγκ να πει πως ίσως θα έπρεπε να μην αναφερθούμε σε ένα τέτοιο θέμα με τέτοιους όρους. ίσως θα έπρεπε να ασχοληθούμε με τις δομές αστέγων στο κέντρο της Αθήνας και όχι με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Αυτή η κατάσταση γέννα δύο ενδεχόμενα, είτε πρόκειται έλλειψη αντίληψης, είτε πρόκειται για συνειδητή επιλογή.
Το θέμα δεν είναι προσωποκεντρικό. Η Καινούργιου είναι το σύμπτωμα και όχι το αίτιο. Αύριο αν “εξαφανιστεί” από την τηλεόραση, θα έχουμε κάποιον άλλον που θα “κρατήσει τη σημαία”. Συνήθως το πρόβλημα και η ταυτότητα της εκπομπής καλλιεργείται πίσω από τις κάμερες και υιοθετείται από τον παρουσιαστή. Αυτό όμως δεν τον κάνει λιγότερο συμμέτοχο. Όταν η κουλτούρα μιας εκπομπής, δηλαδή της συγκεκριμένης εκπομπής, δομείται με τέτοιο τρόπο ώστε να χαϊδέψει αυτιά συγκεκριμένου συντηρητικού, ρατσιστικού κοινού για να κάνει νούμερα, τότε τόσο το κανάλι όσο και η ομάδα του “Ευτυχείτε” έχει επιλέξει ποιο στρατόπεδο υπηρετεί. Σε μια εποχή όπου ο σκοταδισμός είναι γύρω μας, η υποβάθμιση των κοινωνικων ανισοτήτων και η συζήτηση γύρω από αυτές με όρους ρομάντσου και lifestyle εντύπου είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε. Προφανώς μια εκπομπή ψυχαγωγίας δεν είναι “υποχρεωμένη” να ασχοληθεί με αυτά τα φαινόμενα, όταν όμως έστω και ακροθιγώς το κάνει, τότε έχει πολύ μεγάλη σημασία ο τρόπος και ο λόγος που χρησιμποιεί, η γραμμή που περνάει.
Η υποβάθμιση των κοινωνικων ανισοτήτων και η συζήτηση γύρω από αυτές με όρους ρομάντσου και lifestyle εντύπου είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε.
Φυσικά, το trash και η χυδαιότητα δεν είναι ελληνικά προνόμια. Δεν τα έχουμε γεννήσει εμείς -το κάθε άλλο. Πλατφόρμες και κανάλια που χαίρουν αποδοχής και εκτίμησης είναι γεμάτες ριάλιτι που κάνουν τα δικά μας να φαντάζουν National Geographic. Σου δίνουν όμως και την άλλη επιλογή, προτείνουν, έστω και ως άλλοθι μια άλλη οτπική. Στην ελληνική τηλεόραση απουσιάζει πλήρως αυτό το αντίβαρο σε κάθε κατηγορία προγράμματος με ίσως κάποιες, ελάχιστες εξαιρέσεις στο κομμάτι της μυθοπλασίας. Δυσκίνητη, συντηρητική και γερασμένη η ελληνική τηλεόραση συνεχίζει να βαδίζει σε ένα δρόμο συγκεκριμένο: είτε θα την παρακολουθείς ενοχικά είτε θα σου δίνει τροφή και υπόσταση στις πιο σκοτείνες ένοχες απολαύσεις σου.
Είναι ο δρόμος για να αποτύχει.
