Τι θέλουμε; Να εξαφανιστεί η τοξική αρρενωπότητα από την τηλεόραση, να αυξήσουμε τις diversity εικόνες που τρυπώνουν στο υποσυνείδητό μας μέσα από αυτή, να προβάλλονται εκείνα τα στοιχεία και οι ποιότητες που κάνουν σαφές και μη αμφισβητήσιμο το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι εδώ για να επανακτήσουν κάθε βήμα και κάθε νίκη που έχασαν σε αυτόν τον κόσμο. Τι παίρνουμε; Το The Bachelor. 

Το concept του The Bachelor είναι το εξής: είκοσι γυναίκες παλεύουν για έναν άντρα, που όσο προχωράει το reality και περνάει ο καιρός, θα καταλήξει να δίνει σε μια από αυτές ένα μονόπετρο και εν τέλει να την παντρεύεται. Σε ελεύθερη μετάφραση, μια ομάδα γυναικών θα ανταγωνίζονται η μια την άλλη για να λάβουν ένα τριαντάφυλλο (για αρχή) από τον Bachelor, που θα εξασφαλίζει την παραμονή τους στο παιχνίδι. Δηλαδή, την ευκαιρία τους να συνεχίζουν να ανταγωνίζονται η μια την άλλη για έναν μελλοντικό σύζυγο που στην πραγματικότητα δε γνωρίζουν καν σαν απλό γκόμενο. Στο τέλος, μια από αυτές, θα φορέσει και ένα δαχτυλίδι στον παράμεσο. 

Πριν μια εβδομάδα, κληθήκαμε όλοι να διαχειριστούμε μια δήλωση περί βιασμού, από ένα άλλο reality της σεζόν, το Big Brother. “Πάω κάθε μέρα με μια να αδειάζω το πακέτο μου, αλλιώς έχει βιασμό”, δήλωνε με ανέμελο αυθορμητισμό και με την κάμερα να γράφει πάνω από το κεφάλι του ένας παίκτης, και αφού του έκανε ένα βασικό μάθημα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο Μεγάλος Αδερφός, εν τέλει αποχώρησε από το παιχνίδι, χωρίς να ξέρουμε αν κατάφερε να βάλει τη φράση ‘ανθρώπινα δικαιώματα’ στη σειρά και να βγάλει και ένα νόημα στο μυαλό του τελικά. 

Ενώ το «αλλιώς έχει βιασμό» είναι η φράση που άνοιξε τη συζήτηση του τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να ακούμε, ακόμα και στην trash τηλεόραση, για πολλές από εμάς και η αρχή της πρότασης ήταν κάτι παραπάνω από απλά προβληματική. Γιατί δε γίνεται να ακούμε άντρες να μιλούν δημόσια για τις γυναίκες σαν να είναι απλά ένα μέσο «αδειάσματος» και ανακούφισης. Φωνάζαμε στις παρέες μας πως καμία γυναίκα δε μπορεί να θεωρείται υποχείριο, υποψήφια, μέσο ή απλή εναλλακτική για κανέναν άντρα εκεί έξω. Και μετά ήρθε το The Bachelor και προβάλλει τα κατώτερα ένστικτα σαν είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο σε μια εποχή που η γυναίκα καλείται να «δαγκώσει» όποιον τη συνδέει με ένα ξεπερασμένο, κακόγουστο στερεότυπο. Εκείνο που κυνηγάει το μονόπετρο, που την προθυμοποιεί να μαλώσει με μια άλλη γυναίκα για έναν σύζυγο, να χαίρεται στην ιδέα του να την επιλέξουν, λες και μόνη της έχει κάτσει στον πάγκο του νυφοπάζαρου, να σχολιάζει τη συμπεριφορά και την εμφάνιση άλλων θηλυκών και να απειλεί με ξεμαλλιάσματα. 

Πολλές φορές η αισθητική μπορεί να πει πολλά για την ουσία. Και η η αισθητική του The Bachelor θέλει μάξι φορέματα, έντονο μακιγιάζ και ψηλοτάκουνα, υπονοώντας πως αυτά είναι τα μεγάλα μέσα για να κάνεις έναν Bachelor να σου δώσει το τριαντάφυλλο, το μονόπετρο. Όλα αυτά σε μια εποχή που σκεφτόμαστε δεύτερη και τρίτη φορά φορά το αν θα κοιμίσουμε ένα μικρό παιδί διαβάζοντάς του τη Σταχτοπούτα, γιατί το γοβάκι είναι λίγο κλισέ και ξεπερασμένο, τη στιγμή που οι γυναίκες φλερτάρουν κάπως παραπάνω από επιτυχημένα με τα σταράκια τους και με ξεβαμμένα κραγιόν μετά τη δουλειά. Γιατί δε θέλουμε να περάσουμε σε ένα μυαλό το πρότυπο των κακών θετών αδερφών που ανταγωνίζονται, ζηλεύουν και ξεκατινιάζοντας, δείχνοντας χαζές στο τέλος της μέρας.  

Όσο γράφω αυτό το κείμενο ακούω στο ραδιόφωνο πως μελλοντικά θα υπάρχει σκηνή στο The Bachelor όπου οι υποψήφιες θα πρέπει να παλεύουν σε λάσπες για τα μάτια του υποψήφιου. Μάλλον είναι απλά ένα κακό, στερεοτυπικό αστείο για κορίτσια με πλούσιο μπούστο και λευκά t-shirt. Βέβαια, την τελευταία φορά που τσέκαρα και η τηλεοπτική πραγματικότητα ήταν ένα κακό, στερεοτυπικό αστείο, οπότε δε μπορώ να είμαι σίγουρη.