Ακόμη θυμάμαι μια διήμερη εκδρομή που μας είχαν πάει με το σχολείο στις Μυκήνες. Ήταν από εκείνες που οργάνωνε o σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων μαζί με κάποιους από τους καθηγητές, μπας και μπορέσουν και τιθασεύσουν λίγο τα σπλάχνα τους, που όπως καταλαβαίνεις είχαμε μια και δύο μη σου πω υπερκινητικότητες. Αρχικά δήλωσα απρόθυμος συμμετοχή, κυρίως γιατί δεν θα έρχονταν πολλά από τα φιλαράκια μου, όμως τελευταία στιγμή έγινε η ανατροπή κι ήρθαν μαζί ο Μάκης κι ο Βασίλης, επομένως κινήσαμε για Μυκήνες, με όνειρα για μια εκδρομή που θα θυμόμαστε για μια ζωή.
Προκαταβολικά να γράψω, ότι δεν είχαμε κανένα ενδιαφέρον τότε για τις αρχαίες πέτρες και τα τούβλα Μαθουσάλες, ενθύμιο ενός από τους σημαντικότερους πολιτισμούς στην ιστορία της Ανθρωπότητας, που στέκονταν αγέρωχα για πάνω από 3500 χρόνια στην περιοχή των Μυκηνών. Άλλωστε τότε περί τα 1350 Π.Χ ο μυκηναϊκός πολιτισμός άγγιξε το σημείο της ακμής του. Βλέπεις, είχαμε μάθει να παπαγαλίζουμε την ιστορία τους, μπας κι ανταμειφθούμε με έναν αξιοπρεπή βαθμό στο μάθημα της δεύτερης ώρας. Έπρεπε να περιηγηθούμε στον χώρο της, για να μάθουμε και να καταλάβουμε, οτί είμαστε τόσο τυχεροί που απέχουμε μόλις λίγα χιλιόμετρα, από έναν προορισμό που μετρά χιλιάδες έτη ιστορίας, δημιουργίας κι έμπνευσης.
Χθες ωστόσο, περίπου 3400 χρόνια από τότε η ιστορική πόλη της Αργολίδας, πάλευε με τις φλόγες και σήμερα μετρά αποκαΐδια, κοντά στη μαυρισμένη Πύλη των Λεόντων, η οποία φάνταζε επιβλητική στα παιδικά μου μάτια, για αυτό κι έκτοτε όταν ξανασυναντηθήκαμε την κοίταξα με ένα γεμάτο χαμόγελο.
Αν βρισκόμουν εκεί σήμερα, δεν θα συνέβαινε το ίδιο. Θα ένιωθα έναν κόμπο στο στομάχι, που φέραμε ένα βήμα πριν την ολική καταστροφή ένα πολιτιστικό μνημείο ανυπολόγιστης σημασίας. Προφανώς, δεν θα δήλωνα, ότι άρπαξε λίγο το πούσι της περιοχής όπως έκανε η Υπουργός Πολιτισμού Λίτσα Μενδώνη, αλλά αντίθετα θα σιωπούσα, παραδεχόμενος πως φταίω κι εγώ για αυτό που συνέβη. Όχι, δεν έκαψα ξερόχορτα με δυνατό κι αντίθετο άνεμο πιο πάνω, ούτε πέταξα στουπί βρεγμένο με βενζίνη, γιατί ήθελα να τσιμεντοποιήσω την πράσινη Αργολίδα.
Δεν ήμουν ούτε ο αρμόδιος Υπουργός, ούτε είχα επιφορτιστεί να φέρω εις πέρας τα πρωτόκολλα πυροπροστασίας του αρχαιολογικού χώρου. Είμαι όμως, ένας από αυτούς τους απαθείς, που καταναλώνουν ειδήσεις για πυρκαγιές και καταστροφές σε πολιτιστικά μνημεία, ψελλίζοντας κρίμα ή ποστάροντας ένα μακροσκελές κείμενο για τη σημασία τους. Λόγια κούφια, που δεν συγκινούν πια τόσο κι απλά ακολουθούν το κύμα των αναρτήσεων, που βομδαρδίζει την αρχική σου σελίδα από το πρωί.
Τον Απρίλη της προηγούμενης χρονιάς η φλεγόμενη Παναγία των Παρισίων, έγνεφε στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, πως οι σταθερές του μπορούν να γίνουν παρανάλωμα του πυρός, μέσα σε λίγες ώρες. Κι ενώ οι λέξεις, μοιάζανε φτωχές τότε, ρίξαμε εύκολα αναθέματα, στους απρόσεκτους Γάλλους, οι οποίοι δεν σεβάστηκαν ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα εκατοντάδων ετών. Φταίω κι εγώ, γιατί ξέχασα ότι τον Γενάρη, πριν ο κορονοϊός μας πάρει παραμάζωμα στην Αυστραλία κάηκε προστατευμένη χλωρίδα και πανίδα που βρίσκεται πάνω στη γη, πολλά περισσότερα χρόνια από τον Νίκο- Βαγγελιώ κοινό προφίλ, που πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι εβραιομασώνικο σχέδιο για να μας περάσουν 5G τσιπάκι στον εγκέφαλο και να μας ελέγχουν 24/7.
Είναι δικό μου λάθος, που στάθηκα πίσω από μια οθόνη και ξεφύσησα απελπισμένα για τις Μυκήνες που κάηκαν και δυστυχώς, αν βρεθώ ξανά η επιβλητική Πύλη των Λεόντων θα είναι μουντζουρωμένη, καπνό. Κάποια στιγμή το μουσείο της περιοχής θα ανοίξει. Κάποια στιγμή θα εκκινήσουν κι οι εργασίες αποκατάστασης των ζημιών και συντήρησης των μαρμάρων. Μέχρι τότε, μπορεί απαθείς, όπως και τώρα να έχουμε δει κάποιο άλλο μνημείο να περιτριγυρίζεται από φλόγες που θα καίνε το πούσι του.
Ξέρεις ότι απεχθάνομαι τις εθνικιστικές κορώνες και τους πατριδοκάπηλους νεόφασίστες που καπηλεύονται την ιστορία και τον πολιτισμό αυτής της γωνίας του χάρτη που είπανε Ελλάδα. Ίσως πιο πολύ, γιατί θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν ξανά όσα συνέβησαν στις Μυκήνες, για να σπείρουν μίσος και να φυτρώσουν φόβο στις καρδιές όσων κάθονται κι αυτοί απαθείς, κλικάροντας να δουν τις αποκλειστικές σκληρές εικόνες με όσα άφησε πίσω της η φωτιά.
Για αυτό πρέπει να σταματήσω να είμαι απαθής και πρέπει να προστατεύσω όλα όσα πατάνε αυτή τη γη που πατούμε κι εμείς εκατοντάδες χρόνια, πριν από του λόγου μας και θα συνεχίσουν, αν δεν τα πάρουμε φαλάγγι το υπόλοιπο της ζωής μας, ξεχνώντας ότι είναι κομμάτι μας κι εμείς δικό τους.
