Πριν 1μιση χρόνο περίπου, αντιμετώπισα ένα θέμα υγείας, με το οποίο θα χρειαστεί να συνυπάρξω, για το υπόλοιπο της ζωής μου. Υπήρξε λοιπόν μια περίοδος, που έπρεπε να ελέγξω τον φόβο και τον τρόμο που ένιωθα αρχικά για ότι μου επιφύλασσε το μέλλον. Προφανώς, αυτό που βίωσα δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε κατ’ ελάχιστο με τον τρόμο των ανθρώπων, που κάηκαν ζωντανοί στα σπίτια τους στην Ηλεία, στο Μάτι ή πνίγηκαν ζωντανοί στην Μάνδρα και στην Εύβοια. Κι όλα αυτά μάλιστα, όταν το ημερολόγιο δείχνει πια 2020 κι ο γεωγραφικός χάρτης δείχνει την Ελλάδα κι όχι κάποιο κράτος- παραγκούπολη από αυτές που ο σύγχρονος δυτικός κόσμος έχει συνηθίσει να το κοιτάζει αφ’ υψηλού.  

Σήμερα που η Θάλεια, μας χαιρέτησε αφήνοντας πίσω της, ανυπολόγιστες καταστροφές και 8 ανθρώπους νεκρούς, καλό είναι να σκεφτούμε πολύ καλά πριν μιλήσουμε. Ας αποφύγουμε τις δηλώσεις και τα εύκολα αναθέματα για την κακοκαιρία που δεν μπορούσε να υπολογιστεί το μέγεθος και το εύρος. Ας σωπάσουμε μπας κι ακούσουμε μέσα στη σιωπή, τον ήχο των κραυγών των ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή στην προσπάθεια τους να σωθούν. Ας σκεφτούμε λίγο τα εκατοντάδες ζώα, που ξεβράστηκαν νεκρά στις παραλίες της Εύβοιας. Ας σκεφτούμε την οδύνη και τον πόνο όσων έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ας αναλογιστούμε τον κόμπο στον λαιμό όσων δεν έχουν που να κοιμηθούν τα βράδια που έρχονται, την ώρα που οι λογαριασμοί και τα καθημερινά έξοδα, σφίγγουν τη θηλιά γύρω τους. 

Πάνω από όλα ας επαναλάβουμε, ότι δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ. Ας πάρουμε έναν όρκο στη μνήμη όσων χάθηκαν άδοξα, γιατί είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε. Τους το χρωστάμε. Γιατί όλοι μας τα τελευταία χρόνια, έχουμε αποδείξει ότι έχουμε κοντή μνήμη. Περισσότερο από όλους οι υπεύθυνοι ή υψηλά ιστάμενοι στον κρατικό φορέα, όπως θα έλεγαν σε κάποια τους κλισεδιά οι δημοσιογράφοι τούτης της χώρας. 

Όλοι αυτοί που τρέχουν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, όταν οι πυρκαγιές τεθούν εκτός ελέγχου, όταν οι πλημμύρες, συμπαρασύρουν τα πάντα μπρος τους. Ελαφρώς αγχωμένοι όλοι οι υπεύθυνοι θα μιλήσουν στα μικρόφωνα που έχουν σταθεί μπροστά τους, ή θα βγάλουν μια ανακοίνωση κι ένα δελτίο τύπου, με ελαφρώς ακαταλαβίστικη γλώσσα, πετώντας την ευθύνη από πάνω τους, στη βροχή, στον άνεμο, την υγρασία και τον πρωτοφανή καύσωνα. Σπάνια θα τους δεις να παραιτούνται, αναλαμβάνοντας το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Το κοινό τους χαρακτηριστικό ωστόσο, είναι ένα. Ανεξαρτήτως κόμματος, ή πολιτικού φορέα, ανεξαρτήτως βαθμού ή προϋπηρεσίας, πάσχουν όλοι τους από κοντή μνήμη. Έχουν ξεχάσει τις προηγούμενες φορές, που οι νεκροί στοιβάχτηκαν ζητώντας δικαίωση. Έχουν ξεχάσει τις στιγμές, που δάση μαζί με την άγρια πανίδα και χλωρίδα έγιναν στάχτη κι όλες τις άλλες που ποτάμια υπερχείλισαν, παίρνοντας σβάρνα σπίτια, αυτοκίνητα κι ανθρώπινες ζωές. 

Ο φόρος αίματος, που πληρώνουμε κάθε χρόνο είναι δυσβάστακτος και δεν αντέχεται άλλο πια. Κάποια στιγμή, πρέπει να πούμε ως εδώ και να μην ανεχτούμε άλλη μια συμπεριφορά που φωνάζει ότι πιαστήκαμε στον ύπνο και δεν ήμασταν καλά προετοιμασμένοι για ακόμη μια φορά. Πρέπει κάποια στιγμή να είμαστε επιτέλους προετοιμασμένοι. Χρειάζεται να κάνουμε έγκαιρα, αναδάσωση κι αντιπλημμυρικά έργα. Πρέπει να έχουμε καθαρίσει στην ώρα μας ξερά χόρτα κι ακαθαρσίες, φτιάχνοντας αντιπυρικές ζώνες παράλληλα και να ενημερώσουμε με σαφήνεια, εγκαίρως τους συμπολίτες μας, για την επικείμενη θεομηνία. Αν χρειάστει να εκκενώσουν και τα χωριά στην ώρα τους, πριν μας βρει όλους το κακό. 

Ευτυχώς βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση οι επιστήμονες να μπορούν να δώσουν προβλέψεις που να αποτρέψουν τις φυσικές καταστροφές που μπορούν να μας ισοπεδώσουν. Μέχρι κι εμείς το είχαμε γράψει για τη Θάλεια, σκέψου. Ακόμη κι αν δώσουν λανθασμένες προβλέψεις, ας τις ακολουθήσουμε κι ας πάει στράφι ο κόπος μας. Χίλιες φορές, από το να παραδεχτούμε ακόμη μια φορά, ότι δεν υπολογίσαμε το εύρος της επικείμενης καταστροφής. Να θυμόμαστε και να μην ξεχάσουμε ποτέ. Άλλωστε, αν κάτι μάθαμε με πόνο κι αίμα τόσα χρόνια, είναι ότι της κοντής μνήμης, τα ακραία καιρικά φαινόμενα της φταίγανε. Κι ήρθε η ώρα, να μην ξανά συμβεί.