Από χθες, έχει ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα για τα δρομολόγια των βασικών μέσων μαζικής μεταφοράς, που εν μέσω πανδημίας του κορονοϊού εκτελούν θερινό δρομολόγιο, με αυξημένη την ώρα αναμονής για τους επιβάτες, όπως είναι αναμενόμενο. Ακούω, διαβάζω και βλέπω με προσοχή την όλη κουβέντα, μόνο όταν μιλάνε και τοποθετούνται άνθρωποι που σαν και μένα χρησιμοποιούν τα μέσα μεταφοράς, για να μετακινηθούν. Προσπερνώ εστέτ δηλώσεις ωχαδερφισμού, αυτών που μετακινούνται με το ιδιωτικό τους όχημα αποκλειστικά κι άλλων “καλοθελητών”, που η τελευταία φορά που μπήκαν σε μετρό ή λεωφορείο, είχαν πληρώσει εισιτήριο σε δραχμές.
Eδώ, στο τιμημένο Provocateur, έχω αναφερθεί ξανά στην Οδύσσεια, όσων μετακινούνται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, συμπεριλαμβανομένων κάποιων καθημερινών προσωπικών εμπειριών. Ζώντας στο Αιγάλεω και δουλεύοντας στο Μαρούσι, χρειάζομαι καθημερινά, περίπου 2 ώρες στο πήγαινε έλα για να πάω στη δουλειά μου, αν τα δρομολόγια εξελιχθούν ομαλά, χωρίς καθυστερήσεις και λοιπά ευτράπελα. Με ένα ωράριο δουλειάς που ξεκινάει στις 10, καταλαβαίνει κάποιος πως πέφτω στο peak της επιβατικής κίνησης, ειδικά στα πρωινά δρομολόγια. Σε αυτό μπορεί να συνυπολογίσει κάποιος, ότι στους ήδη υπάρχοντες σταθμούς του Μετρό προστέθηκαν (πολύ καλώς, γιατί εξυπηρετούνται πια περιοχές, που βρισκόταν εκτός του κυκλοφοριακού χάρτη των συρμών) άλλοι 3 σταθμοί (Αγία Βαρβάρα, Κορυδαλλός, Νίκαια) στις αρχές Ιουλίου που εξυπηρετούν, κατά δήλωση του ίδιου του πρωθυπουργού 60 χιλιάδες επιβάτες καθημερινά.
Όλα καλά μέχρι εδώ, θα μου πείτε! Ναι, θα μπορούσαν σε έναν βαθμό, αν δεν βρισκόμασταν σε καιρό πανδημίας, που επιβάλλει τροποποιήσεις στις συνήθειες του επιβατικού συνωστισμού προς αποφυγή εικόνων συνωστισμού που βλέπαμε στις οθόνες μας, με τρεμάμενο βλέμμα, σε διάφορες χώρες. Για αυτόν τον λόγο, έπρεπε η πληρότητα των δρομολογίων να μην ξεπερνά ένα συγκεκριμένο ποσοστό (που προσαρμοζόταν, ανάλογα με τη διασπορά του COVID-19 και τώρα, σταθεροποιήθηκε στο 65%, όπως μάθαμε χθες, μέσα από σχετικές ειδήσεις φορέων κι ενημερωτικών sites) επιβατών, ανά συρμό, τρένο, λεωφορείο κ.τ.λ.
Τις μέρες που διανύουμε συνέβη ωστόσο το εξής, που κυμαίνεται από παράδοξο, έως και εξοργιστικό. Μπήκαμε σε θερινό δρομολόγιο, που στην ουσία σημαίνει μειωμένα δρομολόγια, για λεωφορεία, μετρό, ΗΣΑΠ και Τραμ. Παράλληλα αν τα μέσα είναι μεσογεμάτα (κατά 65%), τότε θα πέφτει προστιματάκι 150 ευρώ, σε επιβάτες και οδηγό! Το ποσό του προστίμου είναι αντίστοιχο με αυτό που καλείται να πληρώσει όποιος δεν φοράει μάσκα.
Δεν αναφέρεται πουθενά ο τρόπος, με τον οποίο θα μετρώνται οι επιβάτες κι η πληρότητα των μέσων. Επίσης, δεν αναφέρει κανείς πόσο θα χρειαστεί να περιμένει για να μπορέσει να μπει σε ένα μέσο, ειδικά αν χρειάζεται να αλλάξει περισσότερα του ενός, προκειμένου να φτάσει σπίτι του. Η κατάσταση που βιώνουμε τους τελευταίες μήνες είναι αδιαμφισβήτητα πρωτόγνωρη κι είναι σαφές ότι πρέπει να λαμβάνουμε τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, όπως τονίζουν οι ειδικοί γιατροί. Για αυτό κι ο καθένας μας, πρέπει να φορά τη μασκούλα του και μάλιστα σωστά. Όχι κατωσάγονα, ούτε αγκωνηδόν. Επίσης όπου υπάρχει σήμα να μην καθόμαστε, το σεβόμαστε και δεν το γράφουμε στα τέτοια μας κολλώντας στον διπλανό μας. Η ατομική ευθύνη προφανώς κι είναι σημαντική και θα παίξει μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της διασποράς του ιού.
Δεν γίνεται ωστόσο, να στριμώχνουμε μόνο αυτή στα μέσα μεταφοράς. Τα μέτρα προστασίας απέναντι από τον ιό, πρέπει και καλώς τα κρατάμε κι αν χρειαστεί να γλεντήσουμε και κάποιον από αυτούς τους αρνητές της μάσκας, με χαρά θα το κάνουμε, διεκδικώντας και παλεύοντας για την ασφάλεια όλων. Όμως, δε σημαίνει ότι μπορούμε να υποκαταστήσουμε, τις βασικές αρχές του κράτους, το οποίο οφείλει να προστατεύει τους πολίτες του, χωρίς να τους θέτει σε κίνδυνο, ή εξαντλητική ταλαιπωρία. Κι όσο εύκολα αναθέματα όπως ότι, “ο συνωστισμός είναι αναπόφευκτος” είναι η επίσημη υπουργική απάντηση, οι πιθανότητες να προστατευθούμε, αγγίζουν τις αντίστοιχες του να πάρει Grammy o Snik!
Είναι πολύ σημαντικό, επιτέλους να διεκδικήσουμε τα βασικά στην καθημερινότητα μας, ως επιβάτες, ως πολίτες κι ως άνθρωποι, που εκτός από τον διπλανό τους, σέβονται και τον εαυτό τους. Πρέπει να πάψουμε επιτέλους να περιοριζόμαστε στον ρόλο αυτών που έβλεπαν τα μισογεμάτα τρένα και λεωφορεία να περνούν!
