Ο Λούις Σεπούλβεδα, στο βιβλίο του “Η Τρέλα του Πινοσέτ”, γράφει πως αυτοί που τελικά μας λείπουν ήταν αγωνιστές: “Μας λείπουν γιατί τόλμησαν να προτείνουν μια ζωή καλύτερη απ’ την αγελαία. Μας λείπουν γιατί είπαν πως ψωμί θα υπάρχει για όλους ή για κανέναν. Μας λείπουν γιατί άναψαν ένα φως μες στο σκοτάδι -έντονο ή χλωμό, δεν έχει σημασία γιατί η λάμψη του μας οδηγεί. Μας λείπουν γιατί στο μισοσκότεινο δωμάτιο ζύγωσαν το κρεβάτι του παιδιού, το χάιδεψαν, άφησαν στο μέτωπό του το αστεράκι του ήσυχου ύπνου, κι όταν βγήκαν από κει πέρασαν στη δράση, το έκαναν ξέροντας πόσο πολλά είχαν να χάσουν, και το έκαναν με την αποφασιστικότητα αυτού που ξέρει ότι έχει δίκιο“.

Την Τετάρτη, 15 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε ακροδεξιό κάλεσμα στην πλατεία Βικτωρίας, εκεί που εκατοντάδες αναγνωρισμένες προσφύγισσες και πρόσφυγες βρέθηκα στον δρόμο, εκδιωγμένες/οι από τις δομές φιλοξενίας και τα διαμερίσματα που διαμένουν. Η εκδίωξη των ανθρώπων αυτών ξεκίνησε εν μέσω πανδημίας, αποδεικνύοντας πως το περιβόητο “Μένουμε Σπίτι”, αφορούσε μόνο τους προνομιούχους.

Στο κάλεσμα μίσους, ανταποκρίθηκε ο δημοκρατικός, αντιφασιστικός κόσμος στήνοντας πέπλα προστασίας και φροντίδας, αποκρούοντας τις τακτικές ενός τιμωρητικό κράτους, που μεταφέρει τον πόλεμο από τη χώρα τους, στους δρόμους της πόλης μας.

Ο stand up κωμικός Αλέξανδρος Τιτκώβ και ο μουσικός Θωμάς Λάλος, είναι οι δύο από τους τρείς συλληφθέντες, έξω απ’ την ΑΣΟΕΕ. Πιο συγκεκριμένα και ενώ η ειρηνική συγκέντρωση αλληλεγγύης της πλατείας Βικτωρίας διαλυόταν μέσα σε συνθήματα και “Θέλουμε μετανάστες σε όλες τις γειτονιές, το πρόβλημα είστε εσείς ξεφτίλες ρατσιστές”, αστυνομικοί της ομάδας “ΔΡΑΣΗ” επιτέθηκαν στην “ουρά” της πορείας, με όλα τα άλλα να είναι καταγεγραμμένη σε βίντεο ιστορία.

Σήμερα, είναι πλέον ελεύθεροι με την προϋπόθεση να μη συμμετέχουν σε οποιαδήποτε δημόσια συνάθροιση και να μην κυκλοφορούν στα Εξάρχεια, δηλώνοντας παρουσία δύο φορές τον μήνα σε Αστυνομικό Τμήμα, χωρίς να μπορούν να ταξιδέψουν εκτός συνόρων. Με αφορμή τον παραλογισμό που βίωσαν, έχοντας πάρει πλέον μια απόσταση για τα γεγονότα, είπαμε να μιλήσουμε για το τι σημαίνει να γυρνάς να σώσεις τον σύντροφο σου, ποιο αίμα κυλάει στις φλέβες μας και κάνει τους μετανάστες αδέρφια μας, για το πώς το σκαρί μας δεν το εκπαιδεύουμε για να αντέχει τη βία και την ασχήμια, αλλά την ομορφιά.

Όσοι βρεθήκαμε εκείνο το απόγευμα στην πλατεία Βικτωρίας, μπορούμε να έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα του τι πραγματικά συνέβη και του τι προσπάθησε τελικά να επικοινωνηθεί από τα Μέσα. Βρισκόμενη μαζί με αλληλέγγυους στη μια άκρη της πλατείας, μπροστά από καμιά δεκαριά “αγανακτισμένους πολίτες”, κάποιος φώναξε “Είστε Ξεφτίλες” για να πάρει την απάντηση “Τουλάχιστον είμαστε Έλληνες”. Από εκείνη τη στιγμή προσπαθώ να εξηγήσω πώς η ξεφτίλα καλείται να εξισορροπήσει την εθνική υπερηφάνια ή το αντίθετο. Ο Αλέξανδρος, θεωρεί πως σε μια οικονομία όπου καταρρέουν ακόμα και τα πιο αυτονόητα όνειρα, δεν σου μένουν και πολλά πράγματα για να υπερηφανευτείς. “Ο εν λόγω φασίστας αποδέχτηκε την ξεφτίλα του, οπότε κρέμεται από αυτή την αόριστη εικόνα του “περήφανου Έλληνα” που ούτε ο ίδιος ξέρει τι σημαίνει (spoiler: συνήθως σημαίνει απλά πως είναι ρατσιστής). Στη νέα εποχή, ίσως δεν θα φορεθεί πολύ η αξιοπρέπεια, αλλά βλέπω να το γυρνάμε πίσω στις εθνικές ταυτότητες”. Ο Θωμάς από την άλλη, πιστεύει πως πίσω από αυτήν την ηλίθια και ρατσιστική έκφραση, κρύβεται κάτι πιο σημαντικό. “Οι άνθρωποι αυτοί δεν θα καταλάβουν ποτέ τι λέμε και τι κάνουμε, γιατί απλούστατα δεν μπορούν να κοιτάξουν κάτω από την μύτη τους. Δεν μπορούν να νιώσουν την αλληλεγγύη όταν το πρώτο που τους απασχολεί είναι τα μικροσυμφέροντα που έχουν σαν “οικογενειάρχες” , καταστηματάρχες ή οτιδήποτε άλλο κάνουν. Το μυαλό τους έχει μολυνθεί τόσο πολύ από τον παρτακισμό, που έχουν ξεχάσει να είναι άνθρωποι”.

Η αντιφασιστική συγκέντρωση εκατοντάδων ανθρώπων διαλύθηκε χωρίς καμία αφορμή, με την αστυνομία να δίνει την πλατεία σε 20 φασίστες με επικεφαλή τον υπόδικο ναζί Κασιδιάρη και τον βουλευτή της Ν.Δ. Κων/νο Μπογδάνο. Το ίδιο βράδυ στη Νίκαια ένα τάγμα ξαναβγήκε στους δρόμους χτυπώντας μετανάστες. Άραγε το σύστημα εξουσίας πολύ συνειδητά προσπαθεί να ξαναστήσει την ακροδεξιά στον δημόσιο χώρο, με τους ανθρωποφύλακες του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, να ανοίγουν τον δρόμο; “Βέβαια, κι αυτό γίνεται εύκολα γιατί η δεξιά είναι ενωμένη όταν χρειάζεται. Ποντάρουν στα ρατσιστικά αντανακλαστικά του λαού μας. Και δεν είναι ότι είναι απλά κάτι λαϊκιστές δημαγωγοί. Υπάρχει σίγουρα, όχι μόνο ανοχή, αλλά και στήριξη ακραίων φασιστικών οργανώσεων. Οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι. Το κράτος περνάει τα ρατσιστικά νομοσχέδια, τα φασιστάκια έξω κάνουν τα ρατσιστικά πογκρόμ. Είναι σίγουρα συντονισμένη δράση σε ένα βαθμό”, αναφέρει ο Αλέξανδρος με τον Θωμά να συμπληρώνει πως: “Πάντα οι οργανωμένες επιτροπές κατοίκων, οι ναζί, οι αγανακτισμένοι πολίτες και όλο αυτό σκουπιδαριό έπαιζαν τον βρώμικο ρόλο του Κράτους. Εκεί που δεν φτάνει το γκλομπ του μπάτσου ή η μηχανή του Δελτά, θα φτάσει το μαχαίρι του φασίστα“.

Ο Αλέξανδρος και ο Θωμάς, ανήκουν στον χώρο της Αναρχίας και πιο συγκεκριμένα στην αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ. Προβοκάροντας τη συζήτηση, αναρωτιέμαι αν πιστεύουν ότι τα μαυροκόκκινα κινήματα δέχονται την περισσότερη, σχεδόν θανατηφόρα βία από την αστυνομία, δεδομένου ότι στα τελευταία μαζικά συλλαλητήρια τα εξωκοινοβουλευτικά και αναρχικά μπλοκ, ήταν φανερά ενισχυμένα, σε σχέση με τα άλλα. Ο Θωμάς, θα συμφωνήσει με τον Αλέξανδρο πως: “Πρόκειται για μια ευρύτερη επίθεση στον οργανωμένο κόσμο, όποιος κι αν είναι αυτός την εκάστοτε “κακιά στιγμή”. Στόχος, είναι να αδρανοποιήσουν τον κόσμο του κινήματος. Οι οργανωμένοι άνθρωποι είναι η πρώτη σπίθα που χρειάζεται για να συσπειρωθεί κι άλλος κόσμος και να μαζικοποιηθούμε. Χτυπώντας κατ’ ευθείαν εκεί, αποσκοπούνε στο να ποινικοποιήσουν τις διαδηλώσεις στην πράξη. Με την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπουμε επιτέλους πια μια μαζικότητα παραπάνω ξαφνικά. Η κυβέρνηση σήμερα δεν έχει κόλπα αφομοίωσης και εφησυχασμού, όπως η προηγούμενη. Το μόνο που έχει είναι ποινικοποίηση των διαδηλώσεων και μπάτσους. Πολλούς μπάτσους”.

Ο υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοϊδής, τάχθηκε προς καμία μας έκπληξη, ενάντια στον “βιντεοσκοπικό ακτιβισμό” μιας και αναπαράγει ψευδείς εικόνες, καταρρίπτοντας για ακόμη μια φορά τη λογική μας. Βλέποντας ξανά και ξανά το βίντεο του ξυλοδαρμού των παιδιών, σχηματίζεται μέσα στον αποτροπιασμό μας και ένα χαμόγελο, βλέποντας έναν σύντροφο να πέφτει κάτω από το γκλομπ του μπάτσου, για έναν άλλον σύντροφο. “Είναι απίστευτο πώς μια τόσο αυτοκτονική κίνηση μπορεί να σφύζει από ζωή. Αυτό που έκανε ο Θωμάς ήταν ηρωϊκή πράξη. Φουλ ηλίθια! Αλλά ηρωϊκή. Βέβαια, ποιος δε θα έκανε το ίδιο άμα έβλεπε έναν φίλο του να τον βαράνε σαδιστικά ένα μάτσο αστακοί; Ο Θωμάς έκανε το απολύτως λογικό, που ήταν το απολύτως παράλογο“. Ο Θωμάς, αξιολογεί τη δήλωση του Χρυσοχοϊδή σαν κάτι παραπάνω από σημαντική, μιας και δείχνει ότι οι τύποι είναι ικανοί να παραποιούν γεγονότα τα οποία βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια, πράγμα που σημαίνει ότι οδεύουμε σε σκοταδιστική περίοδο.

“Από εκεί κι έπειτα, εκείνη την ώρα δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς, σε οδηγεί το ένστικτο να δράσεις το οποίο όμως σμιλεύεται χρόνια μέσα από σχέσεις, διαδικασίες αλλά και διαρκείς “ασκήσεις” αλληλεγγύης με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στον δρόμο, με την στήριξη σε έναν συνάδελφο που απειλείται με απόλυση κι άλλα παραδείγματα που θέλουν δεκάδες σελίδες για να γραφτούν”.

Το τελευταίο διάστημα, η είσοδος της Ευελπίδων έχει γεμίσει με υψωμένες γροθιές. Άνθρωποι που κακοποιήθηκαν και συνελήφθησαν, βγαίνουν χαμογελαστοί πέφτοντας σε μια θάλασσα συνθημάτων και αλληλέγγυων αγκαλιών. Πόσο σημαντική  μπορεί να είναι στα αλήθεια η στήριξη του κόσμου, μέσα σε όλη αυτήν τη βαρβαρότητα; “Δεν έκλαψα στιγμή, ούτε στο ξύλο, ούτε στην ΓΑΔΑ. Αλλά σίγουρα έκλαψα και τις δύο φορές που είδα τόση στήριξη έξω από τα δικαστήρια“, λέει ο Αλέξανδρος, συμπληρώνοντας πως: “Όλος ο όμορφος κόσμος μαζεμένος εκεί. Φίλοι, συγγενείς, σύντροφοι, συνάδελφοι, όλοι κι όλες μαζί να μας γεμίζουν όρεξη για ζωή και αγώνα. Τρομερό αντίβαρο στην άψυχη γραφειοκρατία των δικαστηρίων και την ψυχρότητα των ένστολων φρουρών. All we have is us, αυτή ήταν κι η φράση που μου είπε ο Θωμάς μετά την σύλληψή μας όταν τον ρώτησα γιατί χώθηκε για μένα (και μετά είπε “πω ρε φίλε θα κάνω φυλακή με τον Τιτκώβ, σκατά!”). O Θωμάς, προσπαθεί να το περιγράψει αλλά δυσκολεύεται: “Δεν περιγράφεται η στιγμή που βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους αλλά και άγνωστους αλληλέγγυους να βρίσκονται εκεί για το δίκιο σου. Αυτό είναι που σε κρατάει να αντέξεις την ηλιθιότητα, την αδικία, την βρωμιά του κρατητηρίου και όλη τη δύσκολη συνθήκη γενικότερα. Και μεταξύ μας κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να μην πέσουμε ψυχολογικά μιας και είναι μία κατάσταση η οποία απαιτεί συγκέντρωση, διαύγεια κι αποφασιστικότητα”.

Φτάνοντας στο σημείο της τιμωρία που τους επιβλήθηκε και διαβάζοντας τις δηλώσεις της συνηγόρου υπεράσπισης Αντωνίας Λεγάκη, πως πρόκειται για μια “πρωτοφανή και αντισυνταγματική ποινή”, προσπαθώ να εξηγήσω τι στο διάλο συμβολίζει το σε συλλαμβάνω στη Βικτώρια, αλλά σε τιμωρώ με τα Εξάρχεια; Για τον Αλέξανδρο να πράγματα είναι κάπως ξεκάθαρα: “Όπως ξαναείπαμε, χτυπάνε τον οργανωμένο κόσμο. Ξέρουν πως εμείς, όντας χρόνια στον Ροσινάντε, μπορεί σε μια διαμαρτυρία να φέρουμε 2-3 άτομα παραπάνω απ’ όσα θα ερχόντουσαν κανονικά. Ε, τα Εξάρχεια κλασικά είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος που θέλει η κυβέρνηση ώστε να μην ασχολούνται με τα δικά της χάλια. Φυσικά, δεν έχουν ιδέα άμα εμείς κάνουμε καν συνελεύσεις Εξάρχεια. Αλλά έτσι βοηθάνε να στιγματιστεί παραπάνω η περιοχή, κατασκευάζοντας μια εγκληματική εικόνα για το μέρος. Και το κίνημα χτυπάνε, και ο κόσμος ηρεμεί βλέποντας στις τηλεοράσεις του ότι τα Εξάρχεια καθαρίζουν σιγά-σιγά (ελπίζω τότε να μπορούμε να πάμε)”. O Θωμάς, αναγνωρίζει τεράστιο συμβολισμό στην ποινή που του αποδόθηκε: “Θέλει να διαχωρίσει αυτούς που αγωνίζονται από την υπόλοιπη κοινωνία. Προσπαθούν να στήσουν έναν διαχωρισμό στον οποίο ο normal πολίτης είναι αυτός που θα κάνει την δουλίτσα του, θα γυρίσει να δει την τηλεόρασή του στον καναπέ του, ενώ αυτός που τολμά να διαμαρτύρεται είναι ένα περιθωριακό στοιχείο που συχνάζει σε άβατα (sic) και πρέπει να γίνουν τα πάντα για να κάτσει ήσυχος”.

Η φωτογραφία που κάνει ακόμη και τόσες ημέρες μετά, τον γύρο του διαδικτύου με τους δύο συντρόφους πεσμένους στο κράσπεδο και τους μπάτσους από πάνω τους, έχει ένα μεγάλο σύνθημα στον τοίχο πίσω. “Με τους μετανάστες είμαστε μαζί”. Να είναι αυτή η μεγαλύτερη ανακούφιση στα σώματα τους; “Ό,τι και να κάνουν με τους μετανάστες ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε μαζί. Οι ρατσιστές δεν θα καταλάβουν ποτέ το μεγαλείο της ψυχής ενός ανθρώπου που κυνηγιέται στην χώρα του κι έρχεται κολυμπώντας εδώ ή περπατώντας μία ολόκληρη ήπειρο. Φοβούνται αυτό το αίσθημα του πείσματος για ζωή, αυτή τη λάμψη στα μάτια. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι, είτε το θέλουν είτε όχι, ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ“, λέει ο Θωμάς με τον Αλέξανδρο να επισημαίνει ότι προσπαθούν να καταστείλουν κάτι που όλο και φουντώνει. “Μας βάζουν κάτω δεμένους, αλλά έχουμε γράψει στους τοίχους της πόλης την αλήθεια μας. Προσωπικά, ηρεμώ όταν ξέρω ότι είμαστε μαζί με τους ανθρώπους που ξέφυγαν από τρομαχτικές καταστάσεις για να βρούνε μια καλύτερη ζωή. Το οποίο είναι ακριβώς το ανάποδο από την άλλη μπάντα, τους ανθρώπους που κατέντησαν ΔΕΛΤΑδες και φασίστες”.

Η περιπέτεια των παιδιών, συμπορεύτηκε χρονικά με την απώλεια του Βασίλη Μάγγου, ενός αγωνιστή που μαχόταν ενάντια στη θανατοπολιτική, μιλώντας ανοιχτά για τα ζόρια του. Θύμα της αστυνομικής βαρβαρότητας, που δεν του επιτράπηκε το δικαίωμα στην ευαλωτότητα, λες και είμαστε φτιαγμένοι για να αντέχουμε τη βία και την ασχήμια. Ο Αλέξανδρος μιλάει για τον Βασίλη: “Έκανε το απολύτως λογικό κι αυτονόητο και τον τιμώρησαν βαριά γι’ αυτό. Εμένα με γεμίζει μόνο οργή αυτό. Θέλω να συνθλίψω ό,τι συνθλίβει τη ζωή“, με τον Θωμά να συμπληρώνει: “Όσο υπάρχει καταπίεση κι εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο θα υπάρχουν Floyd, Μάγγοι, Παύλοι, Γρηγορόπουλοι. Τους πονάει όμως που παρά τα σύνορα, τους ανθρωποφύλακες, τους εκατοντάδες χιλιάδες ένστολους ρόμποκοπ, τους μαχαιροβγάλτες τους, υπάρχουμε χιλιάδες άνθρωποι που σηκώνουμε τη γροθιά ψηλά και δεν το βουλώνουμε. Κι όσο υπάρχει σε φωτογραφία το χαμογελαστό βλέμμα της Assata Shakur η οποία πέρασε τα πάνδηνα από το χειρότερο ρατσιστικό κράτος όλων των εποχών, δεν μας σταματάει τίποτα. Fight the power!”.

Είπαμε και γράψαμε πολλά, θα μπορούσαμε πολλά περισσότερα ή απλά θα αρκούσε το ξεκάθαρο δίλλημα: Ή με τους ανθρώπους ή με τους κανίβαλους. Πορευόμαστε στο φως διεκδηκόντας τη ζωή. Θα ροκανίσουμε τα κάγκελα κάθε φυλακής, θα διαφυλάξουμε την ομορφιά, θα ανθίζουμε κάθε μέρα στα ερείπια. 

* Ο Θωμάς ή αλλιώς VoxPopuli κυκλοφόρησε νέο τραγούδι με τίτλο “Huriya”, άμεσα συνδεδεμένο με την περιπέτεια που έζησαν. Download με ελεύθερη συνεισφορά για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων τους και ενίσχυση του ταμείου της Ομάδας Νομικής Βοήθειας.