Ο Νόαμ Τσόμσκι, γράφει πως: “Όλοι προβληματίζονται πώς να σταματήσουμε την τρομοκρατία. Υπάρχει όμως ένας πραγματικά εύκολος τρόπος: να σταματήσουμε να είμαστε μέρος της”. Δεν ξέρω αν ο για τέταρτη φορά στο υπουργείο “Ασφάλειας”, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, έχει φυλλομετρήσει κάποιο από τα βιβλία του μεγάλου ακτιβιστή, συγγραφέα και καθηγητή γλωσσολογίας και φιλοσοφίας, την πράσινη εποχή που προμόταρε τις φιλίες και την ανταλλαγή απόψεων του με μέλη του αναρχικού χώρου, ή αν έμειναν και αυτά αδιάβαστα και καταχωνιασμένα σε κάποιο συρτάρι μαζί με το Μνημόνιο, που υπέγραψε έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στα SOS που του ψιθύρισαν, στη Βουλή.
Ο προστατευόμενος του Ανδρέα, ο κολλητός του Σημίτη και ο διαγεγραμμένος από τη Φώφη, ανήκει πλέον στο δυναμικό της σημερινής κυβέρνησης, πρωταγωνιστώντας σαν αδέξιος κομπάρσος, στο πιο αποπνικτικό καλοκαίρι. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν βρισκόμαστε την κορύφωση της πολιτικής καριέρας του Χρυσοχοΐδη, το μόνο σίγουρο είναι πως το πρώτο σουτάρισμα που έκανε στο θυμικό μας, ήταν τον Ιούλιο του 2002. Η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, σημαιοστολιζόταν γιορτάζοντας την εθνική εορτή των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα ο Τόμας Μίλερ, σήκωνε τα τηλέφωνα μοιράζοντας συχαρίκια για την εξάρθρωση της “17 Νοέμβρη”, μια αστυνομική επιχείρηση που εκτόξευσε την καριέρα του υπουργού Δημοσίας Τάξης, που μέχρι τότε προβληματιζόταν περισσότερο με θέματα οικονομίας και εμπορίου. Ο Μίλερ, δήλωσε τότε κατηγορηματικά πως οι ελληνικές αρχές είναι αυτές που διενεργούν την έρευνα, χωρίς να ιδρώνει το αφτί του με το δημοσίευμα της “Καθημερινής” στις 5/7/2002, που ήθελε: “Αρμόδιες πηγές, ωστόσο, επεσήμαιναν ότι η δολοφονία του ταξίαρχου Στίβεν Σόντερς, ήταν ένα μοιραίο λάθος της 17Ν, διότι δημιούργησε τις προϋποθέσεις στενότατης συνεργασίας του FBI και της Σκότλαντ Γιαρντ για την εξάρθρωση της οργανώσεως”, αφήνοντας να πλανάται στον αέρα το ερώτημα για το ποιος τελικά είχε τον κύριο λόγο στις αντιτρομοκρατικές έρευνες, εκείνου του καθόλου βαρετού καλοκαιριού;
Έτσι εντυπωσιακά φτάσαμε στον Ιούλιο της επόμενης χρονιάς, με τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να ξεβολεύει τον Κώστα Λαλιώτη, αναλαμβάνοντας γραμματέας Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, μια περίοδο που το όνομα του φιγούραρε δίπλα σε αξιώματα όπως αυτό του επόμενου Πρωθυπουργού ή Δημάρχου και που για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ξεχάσαμε σχεδόν την ύπαρξη του.
Ήρθε όμως ο Δεκέμβρης του 2008, που έσκασε η χύτρα της κανονικότητας, διαμελίζοντας το κάτοπτρο της καθημερινότητας, με την πόλη να βαριανασαίνει στην οργή της. Τότε ήταν που ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης επιτέθηκε στον Παυλόπουλο για τον τρόπο αντιμετώπισης των εξεγερμένων, δηλώνοντας μάλιστα πως: “Το φαινόμενο της μαζικής τρομοκρατίας και της λογικής του αντάρτικου πόλεων συμβαίνει στην Ελλάδα, στην Κολομβία, τη Βαγδάτη και ενδεχομένως στην Καμπούλ”. Ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος, Ευάγγελος Αντώναρος, έκανε λόγο περί: “Βουλιμία για την εξουσία” και σήμερα βρίσκεται σπίτι του, με τον Χρυσοχοΐδη να φιγουράρει πλέον στο κόμμα του.
Κάμερα στην Ελληνοφρένεια και σε ηχητικό ντοκουμέντο, μπερδεμένης προσωπικότητας:
“Τα κοινωνικά ζητήματα θα τα καταπολεμήσουμε με την Αστυνομία; Έδωσε πουθενά η Αστυνομία στα κοινωνικά προβλήματα λύσεις; Αλήθεια πιστεύουν ότι αν συλλάβουμε ένα παιδί που ενδεχομένως να ρίξει και μια μολότοφ κάποια στιγμή και το βάλουμε φυλακή δεν θα βγει ο χειρότερος εγκληματίας; Γιατί από τις φυλακές μας βγαίνουν εγκληματίες. Και είναι άλλο το γεγονός ότι εμφορείται κάποιος από αναρχικές ιδέες. Αυτό δεν είναι κολάσιμο ποινικά. Ρωτάνε κάποιοι πως βρέθηκε ένα παιδί 15 χρόνων στον δρόμο και πετάει πέτρες. Δηλαδή ποιος θα βγει στο δρόμο τελικώς; Ένα παιδί 15 χρονών και μάλιστα από μεσοαστική οικογένεια, επειδή είχε κάποιες ιδέες. Δεν μπορείς να συλλαμβάνεις 15 χρονών παιδιά επειδή είναι αναρχικοί“.
Προσπερνάμε κάπως γρήγορα το 2010, και την επιμονή του υπουργού για υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων, κάνοντας το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ένα μέσο υπερασφάλειας που θα “λύνει” όλα τα κοινωνικά προβλήματα.
Μάιος του 2012 και ακόμη πονάνε εκείνες οι πληγές, ακόμη στοιχειώνουν κάθε γυναίκα, κάθε πλάσμα που δεν συμβιβάζεται με τη θανατοπολιτική και την εξόντωση των αδυνάτων. Σαφάρι εξευτελισμού στο κέντρο της προεκλογικής Αθήνας, με τη σύλληψη 32 γυναικών, που υποχρεώθηκαν σε εξετάσεις για HIV και διαπομπεύτηκαν δημόσια, κρεμασμένες σε τηλεπαράθυρα και περίπτερα. Η αποστεωμένη και μελλοθάνατη όψη τους, αποτέλεσε το πιο φθηνό επικοινωνιακό κόλπο, λούζοντας τες με τη λάσπη κάμποσων κατηγοριών σε βαθμό κακουργήματος.
Σε συνεργασία με τον Λοβέρδο, οι δήθεν ιερόδουλες που είχαν σκοπό ζωής να μεταδώσουν τον ιό στους κακόμοιρους πελάτες, έγιναν το τέλειο άλλοθι για την ποινικοποίηση της ασθένειας, αναπαράγοντας στίγμα και ρατσιστικά στερεότυπα γρηγορότερα και από την πανδημία που σήμερα βιώνουμε. Αμετανόητος ο Χρυσοχοΐδης δήλωνε: “Tα στοιχεία και οι φωτογραφίες των ιερόδουλων με AIDS ήρθαν στην δημοσιότητα μετά από εντολή των δικαστικών αρχών, διότι θεωρούνται κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Οι αντιδράσεις για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των γυναικών αυτών είναι κατά τη γνώμη μου υπερβολικές“.
Η εξέλιξη της ιστορίας, δεν επιβεβαίωσε κανένα από τα σενάρια των υπουργών και των Μέσων Ενημέρωσης που κατάπιαν αμάσητο τον αισχρό εξοστρακισμό ανθρώπων από τη δημόσια σφαίρα. Οι περισσότερες γυναίκες που συνελήφθησαν ήταν τοξικοεξαρτημένες χωρίς να είναι ιερόδουλες. Τέσσερα χρόνια μετά, όσες ήταν ζωντανές, αθωώθηκαν. Εκτός από την απαλλαγή τους, το δικαστήριο έκανε την αρχή της αποκατάστασης των εν ζωή γυναικών. Μετά από αίτημα σύσσωμης της υπεράσπισης, έκρινε ότι πλέον καταργεί την εισαγγελική διάταξη με την οποία δημοσιοποιήθηκαν τα προσωπικά στοιχεία των κοριτσιών. Όσο για τα ήδη αναρτημένα δημοσιεύματα, οι συνήγοροι υπεράσπισης έχουν ήδη προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Τον Νοέμβριο του 2014, η Κατερίνα αυτοκτόνησε, έχοντας γράψει: “Είμαι μια από τις 27 τοξικοεξαρτημένες οροθετικές γυναίκες που διαπομπευθήκαμε το 2012, μας υποχρέωσαν σε λήψη αίματος για τεστ HIV/AIDS, και στη συνέχεια μας φυλάκισαν για διάστημα έως ένα χρόνο, με την κατηγορία της πορνείας και της “βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης” στους υποτιθέμενους πελάτες μας. Η κατηγορία της πορνείας δεν αποδείχθηκε, και στη δίκη δύο από εμάς στις 4/4/2014 ενάντια στο ελληνικό κράτος για παράνομη φυλάκιση, κερδίσαμε αποζημίωση ύψους …10 ευρώ την ημέρα. Η βλάβη που μας έγινε θα κυνηγάει αιώνια εμάς και τα παιδιά μας. Εμείς όμως είμαστε φορείς δικαιωμάτων, και με τη συμπαράσταση της Ομάδας Δικηγόρων για τα Δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών και την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στις διωκόμενες Οροθετικές θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε την ηθική και υλική μας δικαίωση. Και θέλω να σας πω ότι εγώ κατάφερα να είμαι καθαρή”. Ο πατέρας της Κατερίνας προσπάθησε να αυτοκτονήσει και αυτός, λίγο μετά τον θάνατο της κόρης του. Ψιλά γράμματα για τους Ράμπο της εξουσίας, θα μου πεις…
Φτάνοντας στο σήμερα, την ώρα που η αστυνομία μπουκάρει σε κινηματογράφους μπουζουριάζοντας πιτσιρίκια που βλέπουν τον Τζόκερ, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, τουιτάρει πως “Σήμερα το βράδυ θα δω με τον 15χρονο γιο μου τον Τζόκερ“. Μοιάζει με αιώνας αλλά είναι μόνο λίγοι μήνες, μέσα στους οποίους ένας άντρας ξεγυμνώθηκε στην καρδιά των Εξαρχείων από άντρες των ΜΑΤ, χτυπώντας τον βάναυσα, μια κοπέλα υποχρεώθηκε να κατεβάσει το παντελόνι της στην Πατησίων, η ΑΣΟΕΕ πνίγηκε στα δακρυγόνα, θαμώνες κλαμπ στο Γκάζι παρέμειναν με τα χέρια ψηλά για πάνω από μια ώρα κολλημένοι στον τοίχο, ενώ γυναίκα ΑμΕΑ βασανίστηκε από αστυνομικούς που την κατέβρεξαν στο τέλος με μάνικα. Τα Εξάρχεια, βράδυ παρά βράδυ παραδίνονται στη βαρβαρότητα και την ασυδοσία των ένστολων, που αναποδογυρίζουν τραπέζια χτυπώντας αδικαιολόγητα, τη στιγμή που ναρκέμποροι σκορπούν ανενόχλητοι τον θάνατο μπροστά στα μούτρα τους.
Πάνω σε αυτήν την ακραία καταστολή, έρχεται να προστεθεί η χωρίς κανένα σχέδιο έξωση χιλιάδων αναγνωρισμένων προσφύγων, ανθρώπων που τους παρατάνε σε δρόμους και πλατείες, εκθέτοντας τους σε ακόμη περισσότερους κινδύνους, ξαναμαζεύοντας τους τελικά με τη βία, στέλνοντας τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σήμερα, ετοιμάζεται να ψηφιστεί το νομοσχέδιο για το δικαίωμα στις διαδηλώσεις, από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ποινικοποιώντας τη διεκδίκηση και τον αγώνα, αδιαφορώντας επιδεικτικά τους θεσμικούς παράγοντες .
Αν αναρωτιέσαι που καταλήγει αυτή η γκραν γκινιόλ πολιτική πορεία, νομίζω είναι στη δήλωση: “Κάποιοι θέλουν έναν νέο Γρηγορόπουλο”. Δεν θέλαμε ούτε Γρηγορόπουλο, ούτε Καλτεζά κύριε υπουργέ. Τα παιδιά που γεμίζουν τους δρόμους, δεν φαντασιώνονται μια σφαίρα στην καρδιά ή στο κεφάλι τους και εμείς δεν έχουμε άλλα δάκρυα. Αν κάποιοι θέλουν νέο Γρηγορόπουλο, να μας πείτε ποιοι ήθελαν και τον πρώτο.
Ο Χένρυ Μίλλερ έλεγε πως: “Ό,τι χρειάζεται βία για να διατηρηθεί, είναι καταδικασμένο”. Έστω, ότι έχει δίκιο…
