Αφορισμοί και αναθέματα. Κατάρες για αιώνιο πυρ, μολυσματικές ασθένειες και τέρατα της αποκαλύψεως. Σάπια, άρρωστα μέλη που αποκόπτονται για να σταματήσει η μόλυνση του σώματος της εκκλησίας…
Θα ήταν αστείο, αν το συναντούσε κανείς σε βιβλία μεσαιωνικής θεολογίας. Δυστυχώς δεν είναι, όταν το συναντά κανείς σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων του 21ου αιώνα. Και δεν είναι, πρώτα και κύρια γιατί μέσα από τέτοιες τακτικές, η εκκλησία χτυπάει την ίδια την ψυχή της διδασκαλίας της. Αλλάζει την πνευματική – φιλοσοφική ουσία πάνω στην οποία χτίστηκε. Κι άρα αλλάζει την ίδια της τη φύση, χωρίς ωστόσο να λαμβάνει υπόψιν της πως, ο πιστός ανήκει στο ποίμνιο εξαιτίας αυτής της διδασκαλίας που ξαφνικά δείχνει να μπαίνει στη μπάντα.
Ας το πάρουμε όμως το πράγμα απ’ την αρχή. Πρώτα και κύρια:
Τι είναι ο αφορισμός;
Διαβάζω από τη Wikipedia: “Στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, ανάθεμα και αφορισμός ταυτίζονται και αποτελούν βαρύτατη εκκλησιαστική ποινή. Το αποτέλεσμα αυτής της ποινής είναι η αποκοπή από την εκκλησιαστική κοινωνία, η καταδίκη που παραδίδει το αποβληθέν μέλος στον Σατανά, ώστε να μπορέσει δια παιδαγωγικής τιμωρίας να σωθεί. […] Διακρίνεται σε μικρό και μεγάλο αφορισμό, με τον μεγάλο να θέτει το πρόσωπο μονίμως εκτός εκκλησίας και τον μικρό να καθιστά δυνατή την επανένταξή του στους κόλπους της εκκλησίας“.
Οπότε, για να δούμε. Ο Μεγάλος Αφορισμός είναι εξόφθαλμα αντιχριστιανικός, αφού στερεί το βασικό δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη μετάνοια. Στερεί απ’ τον άσωτο υιό την επιστροφή, στερεί απ’ τον καλό ληστή τη σωτηρία, στερεί απ’ τον Πέτρο τη συγγνώμη για την τριπλή προδοσία του, γενικότερα στερεί το “mea culpa”. Ο μικρός όμως; Εκείνος δίνει επιλογές, δίνει δεύτερες ευκαιρίες, εκείνος είναι “συζητήσιμος”. Ναι, κι ωστόσο είναι εξίσου αντίθετος με όσα διδάσκει η εκκλησία που τον ασκεί. Και είναι αντίθετος, γιατί…
…πιάνει την πέτρα και τη ρίχνει, αναμάρτητος απέναντι σ’ αμαρτωλούς!
Προσωπικά δεν βλέπω για ποιο λόγο πρέπει η εκκλησία ντε και καλά να διαθέτει ένα τυπικό νυστέρι με το οποίο θα κόβει μέλη από το σώμα της. Το ν’ αντιμετωπίσεις την όποια αμαρτία σα γάγγραινα είναι γελοίο, γιατί στη γάγγραινα “κόβεις”, εφόσον δεν μπορείς να θεραπεύσεις. Και λογικά, η εκκλησία μπορεί να θεραπεύσει κάθε πνευματικό κίνδυνο, αφού ο Θεός δεν έχει να φοβάται από τίποτα. Ωστόσο, ναι, το ξέρω, υπάρχει αντίλογος εδώ και τον αποδέχομαι. Ελεύθερη βούληση, θελκτική η αμαρτία, δύσκολος ο δρόμος της αρετής, νόστιμο το μήλο, πειστικό το φίδι. Ωστόσο.
Αν δεχτώ πως κι η εκκλησία πρέπει να μπορεί να διώχνει απ’ την ομάδα της όσους χαλάνε τη μαγιά, πρέπει κι εσύ να δεχτείς ότι ακριβώς αυτή η μαγιά οφείλει ν’ αποτελείται απ’ την ψυχή της χριστιανικής διδασκαλίας. Ναι, το καταλαβαίνω ν’ αφορίσεις κάποιον επειδή αρνείται το λόγο του Θεού (σου). Να διώξει η συναγωγή κάποιον που αρνείται τις 10 Εντολές, το τζαμί κάποιον που χλευάζει τους νόμους του Μωάμεθ, η εκκλησία κάποιον που δεν αγαπάει αλλήλους. Ή έστω κάποιον που αμφισβητεί ανοιχτά τα λόγια του Ευαγγελίου. Όμως μέσα στα λόγια του Ευαγγελίου ΔΕΝ βρίσκεται η πανάκεια της Θείας Κοινωνίας, ΔΕΝ βρίσκεται ο χλευασμός κοινωνικών ομάδων, ΔΕΝ βρίσκεται το αλάθητο της ίδιας της εκκλησίας, και φυσικά ΔΕΝ βρίσκεται η εθνική πίστη και η ελληνική ταυτότητα. Κι άρα…
…όχι, ΔΕΝ γίνεται να ‘χει αφοριστεί ο Βενιζέλος, ο Αγγελόπουλος, ο Ρωίδης, ούτε κι ο… Χαρδαλιάς!
Ωστόσο, μπορεί ωραιότατα ν’ αφοριστεί ο Αμβρόσιος. Εκείνος καταράστηκε τους ανθρώπους που έτρωγαν κρέας τη Μεγάλη Παρασκευή. Εκείνος καλούσε να φτύσουμε όσους δεν συμφωνούν με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Εκείνος τελικά, (με Μεγάλο Αφορισμό και με χοντρές κατάρες, ενδεικτικά: Αφορισμένοι είστε, κατηραμένοι, ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι και τυμπανιαίοι. Κληρονομήσετε την λέπραν του Γιεζή και την αγχόνην του προδότου Ιούδα. Σχισθείσα η γη καταπίοι αυτούς ως τον Δαθάν και Αβειρών) αφόρισε τους θεσμικούς παράγοντες που αρνούνταν, όχι τα λεγόμενα του Ευαγγελίου, αλλά τις απόψεις του ίδιου. Και τα ΄κανε όλα αυτά στο όνομα του Θεού. Με καλιμαύκι και με ράσο.
Η απορία μου λοιπόν, δεν είναι πια το “γιατί συνεχίζει να ‘ναι ιερέας ο Αμβρόσιος;”. Συνταξιούχος πια, προσφέρει μια εύκολη απάντηση στους εκκλησιαστικούς παράγοντες: “Δεν είναι!”. Η απορία μου σήμερα, είναι απλούστερη. Εφόσον ο αφορισμός (κακώς, αλλά) υπάρχει, τότε… Ένας άνθρωπος που εύχεται φωτιά και σήψη, ένας άνθρωπος που καλεί σε δημόσια διαπόμπευση, ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί το Θεό της αγάπης για να ευχηθεί λέπραν και αγχόνην, γιατί ο Αμβρόσιος ανήκει ακόμα στους “πιστούς” μιας εκκλησίας που “αγαπάει τον πλησίον της”;
