Λοιπόν, θα ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή για να μην παρεξηγηθώ και δεν θέλω. Γουστάρω τα ποδήλατα, γουστάρω τη λογική των ποδηλατών, θέλω επιτέλους η Πολιτεία να κάνει ποδηλατολωρίδες, τα παίρνω με τους οδηγούς αυτοκινήτων που τους αντιμετωπίζουν σαν να μην υπάρχουν.

Δεν φαντάζεσαι πόσο λάτρεψα τη Βαρκελώνη, το Άμστερνταμ, τη Φλωρεντία, βλέποντας τον κόσμο να πηγαινοέρχεται με ποδήλατα και να μοιάζει το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Και στην τελική γιατί να μην είναι;

Όχι, αν αναρωτιέσαι, δεν κάνω ποδήλατο. Τουλάχιστον όχι στο κέντρο. Από τη μία δεν τα πάω πολύ καλά με την άσκηση, από την άλλη -το λέω ειλικρινά- δεν έχω καμιά όρεξη να με πατήσει αμάξι. Ήδη ως πεζός και ουκ ολίγες φορές το παίζω κορώνα-γράμματα με όλα αυτά τα φρούτα που πιάνουν τιμόνι. Και για αυτό βγάζω το καπέλο στους φίλους μου (και δεν είναι λίγοι) που επιλέγουν το ποδήλατο ως μέσο μετακίνησης. Όπως και βρίσκω εντυπωσιακό το θέαμα όταν πετυχαίνω τις ποδηλατικές ομάδες που τα βράδια «καταλαμβάνουν» τους δρόμους της πόλης – έστω κι αν κάποιες φορές καθυστερώ να πάω εγώ στον προορισμό μου.

Αλλά -ναι, υπάρχει ένα «αλλά» σε όλα αυτά- εκνευρίζομαι όταν οι ποδηλάτες γίνονται το ίδιο με όλες τις άλλες οδηγάρες και μιμούνται όσους κατηγορούν. Γιατί από τη μία λένε (και σωστά) ότι οι οδηγοί αυτοκινήτων δεν τους δίνουν καμιά σημασία και κινδυνεύουν οι ζωές τους, από την άλλη όμως πολλοί είναι αυτοί που όταν καβαλάνε το ποδήλατο και βγαίνουν στους δρόμους κάνουν ότι γουστάρουν.

Όπως, καλή ώρα (λέμε τώρα), πριν από κάτι μέρες, που πάω να περάσω απέναντι, κοιτάω μήπως έρχεται κανένα αμάξι-μηχανάκι και παραλίγο να με.. κόψει ποδήλατο. Ποδήλατο που πήγαινε ανάποδα στο δρόμο. Και την άκουσα και από πάνω με την ατάκα «πρόσεχε ρε που πας», λες και είχα απέναντί μου τον κλασικό ταρίφα στην Κηφισίας που νομίζει ότι είναι ο Schumacher και έχει κληρονομήσει τον δρόμο από τον παππού του! Και φυσικά γίναμε κώλος στη μέση του δρόμου.

Και κυκλοφορόντας καθημερινά έξω, κατάλαβα ότι δεν είναι μόνο ένας. Πολλοί ποδηλάτες κάνουν ότι τους… κάνουν (ναι, κλασική ανθρώπινη, για να μην πω ελληνική, νοοτροπία). Πάνε ανάποδα, πάνε από το πεζοδρόμιο (το δέχομαι ότι δεν υπάρχουν ποδηλατολωρίδες αλλά όχι ρε μάγκα να περάσεις και από πάνω μου γιατί βιάζεσαι και να έχεις και υφάκι. Υπομονή και εγώ περπατάω στο πεζοδρόμιο), ενώ στις προσπεράσεις έχουν γίνει εξπέρ στο βαθμό «μπορώ να δημιουργήσω και εγώ ατύχημα».

Και είναι κρίμα από το πουθενά οι ποδηλάτες του σήμερα να γίνουν οι οδηγάρες του χθες στην λογική του κόσμου. Μεγάλο κρίμα.