Μια φορά κι έναν καιρό, ένα ζώο μες στα τόσα που ζούσανε σ’ αυτό τον κόσμο, ξεκίνησε ν’ αλλάζει μ’ έναν τρόπο γρήγορο, απότομο, παράξενο για τ’ άλλα ζώα. Δεν μεγάλωσε ο λαιμός του, δεν μακρύναν τα φτερά του, δεν απέκτησε μεγάλη δύναμη και δόντια κοφτερά. Όχι, εκείνο άρχισε (άκουσον, άκουσον!) να σκέφτεται, να δημιουργεί, να βάζει χαλινάρι στα ζωικά του ένστικτα και να γεννάει γλώσσα, πολιτισμό, γράμματα, τέχνες, ηθική και νόμους. Και κάπως έτσι, εγένετο άνθρωπος. Μόνο που κάτω απ’ όλ’ αυτά, το απλοϊκό ζωάκι της αρχής συνεχίζει να ζει κι όλο να ρίχνει τα δικά του θέλω στο μυαλό του ανθρώπου…
Τώρα βέβαια, αυτό δεν είναι πάντα κι απαραίτητα κακό. Όπως θα ‘λεγε κι ο φιλαράκος ο Φρόιντ, “ποιος θα ‘θελε ανθρώπους χωρίς μια δόση προεγώ μες στην ψυχούλα τους”; (Που πάει να πει: “ποιος δεν θέλει μερικά ζωικά ένστικτα στο κρεβάτι του;” ας πούμε). Είναι πολύ κακό ωστόσο, όταν αυτά τα ένστικτα, αυτό το προεγώ είν’ επικίνδυνο για τους υπόλοιπους που ζούνε πλάι σου. Και δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα μες στον κόσμο άνθρωποι που όχι μόνο έχουν ένστικτα ικανά να βασανίσουν τη ζωή των άλλων, αλλά φροντίζουν και να τα δικαιολογούν σαν πράξεις αναγκαίες, ακόμη και σαν πράξεις… ανθρωπισμού! Θυμήσου, πόσες φορές έχεις ακούσει τη φράση…
…”τον δέρνω για να γίνει άνθρωπος”;
Θα ΄ταν αστείο, άμα δεν ήταν τόσο μα τόσο θλιβερό. Σήμερα υπάρχει ακόμα κόσμος που ‘χει μέσα στο νου του την πεποίθηση, πως για να “μάθει τρόπους” το παιδί του, πρέπει να το δείρει. Πως για να “στρώσει” τη γυναίκα του (τι πάει να πει αυτό, αλήθεια;), πρέπει να τη χτυπήσει. Πως θα “διδάξει σεβασμό” στους μαθητές του με σφαλιάρες και με τραβηγμένα αυτιά. Κι είναι αστείο, γιατί μες στην πελώρια εγκληματική τους βεβαιότητα, αυτοί οι “κατασκευαστές ανθρώπων” αρνούνται τα δυο κύρια χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν τον άνθρωπο και τον ξεχωρίζουν απ’ τα (υπόλοιπα) ζώα. Αρνούνται το λόγο και την επιστήμη!
Ας λένε ο,τι θέλουνε κείνοι που κάθε τόσο φωνάζουν πως πρέπει στα παιδιά σου να μιλάς, πως πρέπει να ‘σαι αποκούμπι για το σύντροφό σου, πως τελικά άμα καθίσεις στο τραπέζι να μιλήσεις, όλα λύνονται. Του κάκου, “Το δικό μου το παιδί, δεν παίρνει από λόγια. Μονάχα με ξύλο μαθαίνει!“. Μάταια, “Τη γυναίκα μου εγώ θα την έχω σούζα!“. Φεύ, “Εγώ δεν είμαι κάνας φλώρος, άμα το ξανακάνει θα τον αρπάξω απ’ το γιακά!“. Ας λένε ο,τι θέλουν οι επιστήμονες, “Παιδαγωγικές μέθοδοι κι επικοινωνία στο ζευγάρι… μπούρδες! Δεν είμαστε Σουηδοί και Γάλλοι, εγώ ξέρω καλύτερα. Πήρε αποβολή απ’ το σχολείο το τσογλάνι; Σήκωσε φωνή η ηλίθια; Θα τις φάνε!“. Και “ξέρει καλύτερα” εκείνος που θα τα πει αυτά, γιατί:
“Εμένα ο πατέρας μου…”
Ιδού! Μόλις διάβασες το πιο ανούσιο και ταυτόχρονα το πιο συνηθισμένο επιχείρημα του κόσμου ολάκερου. Παράδοση, συνήθεια, έθιμο, ή αλλιώς: “Εμένα ο πατέρας μου…” (κι η μάνα μου). Κι ενώ ποτέ του δεν θα γύριζε σ’ έναν παιδίατρο για να του πει: “Στο χωριό μου κάποτε τον πυρετό τον έριχναν με τις βεντούζες, άσ’ τα φάρμακα και πιάσε κάνα ποτήρι με στουπί!”, ο ίδιος άνθρωπος διαγράφει κάθε τόσο στις συμβουλές του ψυχιάτρου και κάνει τον έξυπνο με πρακτικές μιας άλλης εποχής, που θα χαλάσουν την ψυχούλα του παιδιού, όπως χαλάσαν κάποτε και τη δική του. Κι ορίστε, να που φτάσαμε επιτέλους στο μεγάλο πρόβλημα.
Νιώθεις τόσο καλά εσύ κι ο εαυτός σου, νιώθεις τόσο σωστός, σπουδαίος κι ολοκληρωμένος. Ε, κι άρα διάολε, αν βγήκες έτσι με το βούρδουλα, ο βούρδουλας είναι η λύση για το γιό και για την κόρη σου. Ο βούρδουλας είναι που κάνει τη γυναίκα σου “σωστή και τίμια”, και σου εξασφαλίζει μια “καλή οικογένεια”. Κι ούτε στιγμή δεν σου περνάει απ’ το μυαλό πως ίσως… Ίσως δεν είσαι πια και τόσο τέλειος άνθρωπος, ηλίθιε υπερόπτη! Ίσως εσένα ο πατέρας σου να σ’ έχει γεμίσει τραύματα κι απωθημένα, κι αυτό ακριβώς να κάνεις τώρα στο παιδί σου. Ίσως κι εκείνος να μην ήταν ο σπουδαίος παιδαγωγός, ο σπάνιος σύζυγος κι ο “τίμιος” πατέρας που ‘χεις στο νου σου. Αγάπα τον (και μπράβο σου που το μπορείς!), μα πρόσεξε τι πρότυπα έχεις και πώς στην ευχή θα φέρεσαι σ’ ανθρώπους που έχεις γύρω σου. Και πάνω απ’ όλα βγάλε απ’ το κεφάλι σου αυτή τη βεβαιότητα του βροντερού ηλίθιου!
Δεν είσαι ο έξυπνος, ο ηθικός, ο ίσιος που γνωρίζει πώς πρέπει να γυρνάει ο κόσμος. Είσαι ένας άνθρωπος σαν όλους, και μόνο για ένα πράγμα μπορείς να ‘σαι σίγουρος:
Αν δέρνεις τη γυναίκα σου και το παιδί σου, είσαι βασανιστής! Κι ούτε καν άνθρωπος δεν είσαι…
Υ.Γ. Αν είσαι σύζυγος τέτοιου ανθρώπου, μην ξεχνάς…
Υ.Γ. 2 Πες τα, ρε συ Ευγένιε!
