Στοιχίζοντας τις περιόδους εκείνες που χάραξαν λίγο πιο βαθιά τη ζωή μας, σκέφτομαι τα χρόνια της εύθραυστης εφηβείας μας, τότε που πέπλα αμφισβήτησης και τρυφερότητας τυλίγονταν στον λαιμό μας, γέρνοντας άλλοτε αριστερά και άλλοτε δεξιά, τρικλίζοντας πως “σταμάτα πια να ψάχνεις στα υπόγεια του τσίρκου, πως ανοίγουν τα κλουβιά υπέροχη κυρία. Εγώ θα σου χαρίσω το τέρας που γυρεύεις, θα γίνουμε απόψε, τροφή για τα θηρία”. Η εποχή που θα γκρεμίζαμε τον κόσμο, θα χορεύαμε στα ερείπια του, θα ιδρώναμε πάνω σε νέα ακλόνητα θεμέλια δικαιοσύνης και ελευθερίας. Εύθραυστη εφηβεία σε χιλιάδες σπασμένα κομμάτια και εμείς πάνω στα ερείπια της, ματωμένοι και ματαιωμένοι ξέρουμε πλέον καλά, πως αυτός ο κόσμος μας καλεί καθημερινά σε μονομαχία, τραβάει το σπαθί του, τρυπώντας τα πλευρά μας. Και δεν είναι που τσούζει η λόγχη στα κορμιά μας, είναι που καμιά φορά νιώθουμε πως θα πεθάνουμε, είναι που καμιά φορά πεθαίνουμε.

Ο Βασίλης Δημάκης, κρατούμενος στις ελληνικές φυλακές περίπου 20 χρόνια, για ένα έγκλημα που διετέλεσε όταν ήταν ακόμη ανήλικος και για κατά μόνας ληστείες σε καταστήματα και τράπεζες, χωρίς θύματα ή χρήση βίας, κατάφερε να σκαρφαλώσει ένα βουνό αντιξοότητες, για να οδηγηθεί τελικά δεύτερη φορά στο χείλος του γκρεμού, ακροβατώντας στο ένα του πόδι.

Για όσους πιθανά να μη γνωρίζουν, ο Δημάκης αποφάσισε μόλις το 2016 να ολοκληρώσεις τις σπουδές του στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όταν ακόμη βρισκόταν στις φυλακές των Γρεβενών. Το 2018, έδωσε εξετάσεις και πέρασε με βαθμό αριστούχου στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ένα κανάλι ελευθερίας μέσα στο κελί, με συνταξιδιώτες του τα βιβλία που κατάφεραν όσα δεν μπορεί να εκπληρώσει το σωφρονιστικό μας σύστημα, μιας και η προοπτική της κοινωνικής επανένταξης έχει εγκαταλειφθεί, διατηρώντας σαν μοναδικό στόχο τη διαχείριση της παραβατικότητας.

Στις 14 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, ο Δημάκης μπαίνει στην πρώτη απεργία πείνας, διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα, να του επιτραπεί η παρακολούθηση των μαθημάτων της σχολής του, παλεύοντας με γραφειοκρατικούς δήμιους, που για 32 μέρες απεργία πείνας και 8 δίψας, προσπάθησαν να τον συνθλίψουν. Κόντρα στη διαιώνιση της παραβατικής κουλτούρας που καλλιεργείται στη φυλακή και με όρους αξιοπρέπειας, καταφέρνει να εισακουστεί.

Ο ίδιος τότε θα δηλώσει:

“Έχω συμβιβαστεί με το ενδεχόμενο του τέλους μου. Γνωρίζω πολύ καλά ότι μετά από τόσες ημέρες απεργίας πείνας και δίψας μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάθω ανακοπή. Με παρακαλάνε στη φυλακή να βάλω λίγο νερό στα χείλη μου. Δεν θα βάλω νερό στα χείλη μου, αυτοί θα βάλουν νερό στο κρασί τους. Νιώθω ότι έχουν στραπατσάρει την αξιοπρέπειά μου, δεν τηρούν την ισοτιμία και δεν έχω κανένα λόγο να σταματήσω τον αγώνα μου. Αυτό που διεκδικώ, να φοιτήσω μαζί με τους συμφοιτητές μου στη σχολή, είναι πολύ μεγάλος στόχος για μένα και το δικαιούμαι εκ της νομοθεσίας της χώρας μου”.

Σήμερα, μόλις δύο χρόνια μετά ο Δημάκης γίνεται ξανά οδόφραγμα προκαλώντας με το κεφάλι ψηλά τον κρατικό παραλογισμό να περάσει από πάνω του. Τη Μ.Πέμπτη, άντρες του ΕΚΑΜ θα τον απομακρύνουν χωρίς μέχρι στιγμής επίσημη εξήγηση από το κελί του. Όπως επισημαίνει ο δικηγόρος του Θανάσης Καμπαγιάννης: “Δεν είμαι σίγουρος αν η ορθή λέξη για την άρον άρον μεταφορά ενός ανθρώπου με ένα παπούτσι και μια παντόφλα είναι η μεταγωγή ή η απαγωγή”. Ο κρατούμενος κατέληξε στο πειθαρχείο των φυλακών Γρεβενών, απομονωμένος και σε καραντίνα. Μόνη πιθανή αιτία για την ξαναπαιγμένη αυτή κτηνωδία, είναι η συμμετοχή του Δημάκη στις ειρηνικές κινητοποιήσεις  των κρατουμένων, για την αποσυμφώρηση των φυλακών, αίτημα το οποίο έχει διατυπωθεί από κάμποσους θεσμικούς φορείς, κόμματα, συλλογικότητες ανάμεσα τους του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Ο Δημάκης εκπροσώπησε τους κρατούμενους, θεωρήθηκε πρωτεργάτης και πρέπει να εξοντωθεί.  Όπως συνοπτικά και ουσιαστικά είπε: “Ο κορονοϊός απαγόρευσε το συναθροίζεσθαι, όχι το εκφράζεθαι”. Από τις 21 Απρίλη βρίσκεται ξανά σε απεργία πείνας, ενώ σήμερα μπαίνει και σε απεργία δίψας.

Και να σου πω κάτι; Αυτή η αδικία μας εξαντλεί, οι νευρώνες του εγκεφάλου μας χαροπαλεύουν στην παράνοια. Ο Βασίλης Δημάκης, μπορεί από στιγμή σε στιγμή να πάψει να υπάρχει, αφήνοντας στο κελί του σημειώσεις και συγγράμματα, το θάρρος του να ζεις ελεύθερος στα μπουντρούμια. Κάθε ελεύθερος άνθρωπος οφείλει να σταθεί στο πλευρό του, ενάντια σε οποιαδήποτε διαδικασία συνθλίβει την αξιοπρέπεια, στερώντας τα αυτονόητα. Στηρίζουμε ολόψυχα το αίτημα του απεργού πείνας και δίψας Βασίλη Δημάκη να επιστρέψει στις φυλακές Κορυδαλλού ώστε να συνεχίσει τις σπουδές του. Η συμβολική και φυσική εξόντωση ενός κρατουμένου είναι ο πραγματικός κανιβαλισμός.

Μέχρι να ροκανίσουμε όλα τα κάγκελα, μέχρι να πάψουμε να είμαστε τροφή για τα θηρία.

Υπόγραψε το ψήφισμα εδώ για τον Βασίλη, για να νικήσει η ζωή!