Aν κάποιος μας έλεγε 2-3 μήνες πριν, ότι θα χρειαζόμασταν να στείλουμε ειδικό κωδικοποιημένο μήνυμα για να βγούμε εκτός σπιτιού, θα τον παίρναμε για τρελό σίγουρα. Αν μας έλεγαν, ότι θα χρειαζόμασταν υπεύθυνη δήλωση για να βγάλουμε το σκύλο βόλτα, επίσης το λιγότερο που θα κάναμε, θα ήταν να τους πάρουμε στο ψιλό. Κι όμως οι μέρες αυτές ήρθαν κι η γενιά μας τις βιώνει. Πολύ πιθανό, όταν τα χρόνια περάσουν, αν κάνουμε παιδιά κι εγγόνια να διηγούμαστε όσα ζήσαμε με ύφος σοφού γέροντα/ γερόντισσας για την εποχή του κορονοϊού. Άλλωστε, ο καιρός της πανδημίας, μας έφερε μούρη με μούρη με κάποιες σημαντικές και σκληρές αλήθειες. Αρχικά, με την πανανθρώπινη διαπίστωση πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αντίστοιχα, κατάλαβε κι ο πλέον “άπιστος Θωμάς”, πως το κομμάτι της δημόσιας υγείας, είναι ο πιο μεγάλος κρίκος στην αλυσίδα του κοινωνικού κράτους.

Παράλληλα, είδαμε ξεκάθαρα πώς διάφορα καλοπληρωμένα στελέχη όπως χρηματιστές, διαφημιστές ή επικοινωνιολόγοι δεν είναι και τόσο σημαντικά στη λειτουργία ενός κράτους σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Αντίθετα, οι “αόρατοι” υπάλληλοι στα σούπερ μάρκετ, τα καταστήματα τροφίμων, τα κρεοπωλεία είναι βασικός κρίκος της αλυσίδας, που μας κρατά ζωντανούς. Όλοι αυτοί που προσπερνάμε βιαστικά και κάποιες φορές εκνευριζόμαστε, όταν μας καθυστερούν από τις δουλειές μας. Αυτοί, που τους κοιτάζουν αρκετοί υποτιμητικά, στο άκουσμα του επαγγέλματος τους. Αποθηκάριοι, ταμίες, υπάλληλοι μανάβικων και τροφοδοσίας, βάλανε πλάτη για τις ευπαθείς ομάδες κι όλους τους υπόλοιπους που καραντινιαστήκαμε. Δουλέψανε αυξημένα ωράρια σε πολύ δύσκολες συνθήκες, διακινδυνεύοντας την υγεία τους, όσο βλέπαμε σειρές στο Netflix και διαβάζαμε βιβλία!  

Πλάι τους, οι ψήστες κι οι μάγειρες από τα καταστήματα εστίασης, που ανέλαβαν την τροφοδοσία όλων αυτών που δεν είχαν δυνατότητα να μαγειρέψουν. Μάντεψε, ποιοι θα τα μετέφεραν όλα αυτά; Σωστά, σκέφτηκες. Οι τιμημένοι ντελιβεράδες, που κάθε μέρα ανεξαρτήτως καιρού είναι εκεί έξω, φορτώνοντας στο μηχανάκι τους, ό,τι τραβάει η ψυχούλα, αυτού που παραγγέλνει. Ένα επάγγελμα, που δεν καταλαβαίνει από χιόνια, βροχές και καύσωνες κι είναι από τα πλέον κακοπληρωμένα εκεί έξω, πληρώνοντας κάθε χρόνο τον δικό τους φόρο αίματος, στη γαμημένη άσφαλτο.  

Μαζί με αυτούς κι οι κούριερ, αλλά και όλοι όσοι δουλεύουν στις μεταφορικές εταιρείες. Από το back office, μέχρι τους μεταφορείς που φέρνουν σε κάθε σπίτι  όπου κι αν βρίσκεται αυτό, τα πράγματα 1ης ανάγκης. Κι από προσωπική εμπειρία, όταν το προηγούμενο ψυγείο μου τίναξε τα παγάκια του στον αέρα, εν μέσω καραντίνας τα τζιμάνια της μεταφορικής σε 2 μέρες με είχαν εξυπηρετήσει, χωρίς να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, το αίτημα μου. Χιλιάδες παραγγέλνουν καθημερινά κι είναι σίγουρα λιγότεροι, από αυτούς που προσπαθούν να διεκπεραιώσουν τις παραγγελίες, δουλεύοντας εκ περιτροπής κάποιες φορές και χωρίς να τους αναγνωρίζονται οικονομικά οι υπερωρίες τους. 

Σε όλους αυτούς, βάλε και χιλιάδες υπαλλήλους φαρμακείων σε όλη τη χώρα, που εξυπηρετούν κάθε έναν που βρίσκεται σε ανάγκη, είτε πρόκειται για αλλεργία κι ελαφρύ κρυολόγημα, είτε για σοβαρές καταστάσεις ανοσοκατασταλμένων και ασθενών με χρόνια νοσήματα.  

Βλέπεις, η πανδημία του κορονοϊού έφερε στην επιφάνεια τις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας, είτε αυτή εντάσσεται σε δημοτικό, περιφερειακό, κοινοτικό, ευρωπαϊκό μέχρι και παγκόσμιο επίπεδο. Σε αυτές τις ανάγκες λοιπόν, περιττεύουν όλα τα εξοπλιστικά συστήματα κι οι πακτωλοί δισεκατομμυρίων που δίνονται σε άσκοπη επίδειξη πλούτου. Αφήνουμε εκτός ηθελημένα σε αυτό το άρθρο, ρεμούλες και συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Ο κορονοϊός μας έκανε πενηνταράκια, ότι η δημόσια υγεία είναι ο πυλώνας του κοινωνικού κράτους.  

Μαζί με τους ήρωες με τις λευκές ρόμπες που μπήκαν στην πρώτη γραμμή με όπλο τη γνώση κι όσα η επιστήμη τους δίδαξε, υπάρχουν στη δευτερογραμμή κρούσης, μπόλικοι “αφανείς ήρωες”. Ευχαριστούμε ρε μάγκες! Ευχαριστούμε εσάς, που γεμίζετε τα ράφια των καταστημάτων τροφίμων κι εσάς που χτυπάτε ένα προς ένα τα πράγματα μας στο ταμείο. Κι εσάς μαζί, που τιμολογείτε και συσκευάζετε όλες μας τις παραγγελίες για να τις δώσετε στα αλάνια που θα τις φέρουν στην πόρτα μας. Για αυτό κι εμείς δεν θα γκρινιάζουμε για τις καθυστερήσεις, ούτε θα κάνουμε σαν κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, αν περιμένουμε λίγο παραπάνω στο σούπερ μάρκετ, ή αν τα σουβλάκια μας έρθουν δέκα λεπτά αργότερα.  

Το σημαντικότερο ωστόσο, είναι όλοι να πάρουμε το μάθημά μας και να κατανοήσουμε ότι οι “τελευταίοι τροχοί της αμάξης”, είναι κι οι πλέον σημαντικοί για να μπει η άμαξα στην τροχιά της. Δίχως αυτούς μένει ακίνητη, κολλημένη εκεί που την παράτησαν οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες της, δίχως να είναι καθόλου χρήσιμη για εκείνους, ούτε για όσους εξυπηρετούσσε, ούτε καν για τον εαυτό της.