Μια από τις προηγούμενες ημέρες, ένας άντρας στήριζε τον ώμο του στον τοίχο έξω από ένα εκκλησάκι στο Θησείο. Στα χέρια του ζαλιζόταν ένα κομποσκοίνι και ένα αθόρυβο κλάμα έκανε αντίλαλο στον έρημο πεζόδρομο. Μόλις είχε σταματήσει το ψιλόβροχο,και τα λευκά γεράνια δίπλα του στραφτάλιζαν. Έδεσα το κορδόνι μου καθώς τον κοιτούσα. Σκέφτηκα πως για κάποιον αγωνία, σε κάτι ελπίζει, η προσευχή του παλεύει να ανοίξει μια πόρτα ή ένα παράθυρο στην ανακούφιση της ψυχής του.

Ξέρεις, το ότι δεν πιστεύω, δεν σημαίνει ότι δεν στέκομαι με σεβασμό στην πίστη του ανθρώπου που χωρίς υστερίες, ακουμπά ένα κομμάτι της ελπίδας του σε κάτι που θεωρεί ότι ξεπερνά την ανθρώπινη φύση του, εξουσιάζοντας όσα η θνητότητα μας αδυνατεί. Το αποδέχομαι σαν ένα κομμάτι αντίφασης μεταξύ συναισθήματος και λογικής, σαν μια ανάγκη που όταν βρει τρόπο να χωρέσει στη ζωή των ανθρώπων, μπορεί και να είναι λυτρωτική. Προσωπικά, η μόνη μάχη που θέλησα ποτέ να δώσω, εξηγώντας τον τρόπο που επιλέγω να πορεύομαι μακριά από αυτήν την αντίφαση, εξουσιάζοντας μόνη μου τη ζωή μου, ήταν αυτή με τη μάνα μου. Και ήταν μόνο αυτή, γιατί μόνο εκείνη με ένοιαζε να ανακουφιστεί, ότι δεν θα καώ στην κόλαση…

Αυτό που έγινε χθες σε Κουκάκι και Κέρκυρα, να βγουν δηλαδή δύο ιερείς, κοινωνώντας ο ένας από την πίσω πόρτα και ο άλλος μέσα στην εκκλησία, ηλικιωμένους και παιδιά, απέδειξε για ακόμη μια φορά, πως η βεντέτα που επιλέγει να τροφοδοτεί η εκκλησία, ανάμεσα στη θρησκοληψία και τη λογική, έχει στηθεί στη διαχρονική ανοχή του κράτους.

Με τον Βαλάντη, που κάμποσα χρόνια τώρα, τον περισσότερο χρόνο μας τον περνάμε διαφωνώντας σε όσα τελικά συμφωνούμε, διαπραγματευτήκαμε για ώρα τη λέξη αλαζονεία, καταλήγοντας ότι αυτό που τελικά καλύπτει ένα ράσο ή μια στολή, είναι η παντοδυναμία της αυθαιρεσίας, η πεποίθηση ότι κάνεις δεν μπορεί να ακουμπήσει τον προστατευτικό μανδύα που τους καθιστά υπεράνω όλων και κυρίως του νόμου.

Γράφτηκε πως όταν οι περαστικοί διαμαρτύρονταν γι΄αυτό που έκανε ο ιερέας στο Κουκάκι, εκείνος απαντούσε πως: “Δεν κάνω τίποτα παράνομο”. Δεν ξέρω αν όντως ειπώθηκε κάτι τέτοιο, αλλά μικρή σημασία έχει. Ο άνθρωπος αυτός, είτε το φώναξε είτε όχι, έκανε ακριβώς αυτό που επιτάσσει η ακόμη και από την πίστη του πιο βαθιά ριζωμένη αντίληψη, ότι δηλαδή ο νόμος υπηρετεί εκείνον και όχι αυτός τον νόμο. Προφανώς στο πλευρό του ιερέα στάθηκε ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, που κατά καιρούς έχει διδάξει και αυτός Διαφωτισμό, χαρακτηρίζοντας χυδαία πράξη τον στοματικό έρωτα, κάνοντας παράλληλα μήνυση μαζί με τον φασίστα υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής, προκαλώντας την ποινική δίωξη των καλλιτεχνών που έπαιζαν στο Corpus Christi στο Χυτήριο. Μιλάμε για το ίδιο ράσο που ένα διάστημα μετά, αποκήρυξε τη ναζιστική οργάνωση, όχι γιατί είναι δολοφόνοι, αλλά γιατί κάποια μέλη της γιόρτασαν το θερινό ηλιοστάσιο, αποδεικύοντας ότι δεν είναι καλοί Χριστιανοί. Μεγάλο γαλόνι για τον ιερέα από το Κουκάκι, να έχει υπερασπιστή τον “άγιο” λόγο του Σεραφείμ, που ακριβώς επειδή έχει την ασυλία του ράσου του, μπορεί χυδαία να ξεστομίζει πως ο Νίκος Σεργιανόπουλος είναι υπαίτιος για τη δολοφονία του μιας και ο δολοφόνος του πιέστηκε γιατί δεν ήταν “τέτοιος”. Αυτοί είναι οι πατέρες της πίστης σας και τους χαιρόμαστε όλοι, μόνο πες παππούλη Σεραφείμ, αφού δεν έκανε τίποτα κακό ή παράνομο ο ιερέας που υπερασπίζεσαι, γιατί παραμένει μέχρι και τώρα άφαντος;

Και να σου πω και κάτι; Είναι ντροπή και δεν πα να βγουν όλοι οι ενορίτες να λένε στα κανάλια ότι πρόκειται για έναν παπά με σπουδαίο έργο και όλα αυτά τα ευχολόγια. Υπάρχουν άνθρωποι που τέτοιες ημέρες χάνουν τους ανθρώπους τους και δεν μπορούν να ρίξουν σε μια αγκαλιά τα δάκρυα τους, παιδιά που κοιτούν τους γονείς τους κάτω από ένα μπαλκόνι, εγγόνια που χαϊδεύουν τους παππούδες τους μέσα από ένα τζάμι, σύντροφοι που έχουν ξεχάσει ο ένας τα χείλη του άλλου. Γενικά, δεν είμαστε εμείς οι μαλάκες και εσείς οι έξυπνοι και ακόμη πιο γενικά, δεν γίνεται να χρησιμοποιείται την ευλάβεια κανενός για να αποδείξετε ότι εσείς θα κάνετε αυτό που σας γουστάρει ακόμη και αν ολόκληρος ο πλανήτης βουλιάζει από πτώματα.

Τώρα θα που πεις, στην Κέρκυρα η δημαρχίνα πήγε να εκκλησιαστεί αφού έβγαλε σποτάκι να μείνουμε σπίτι. Έπειτα, δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες της μέσα από τον Ναό και μας ξανακάλεσε να μη βγούμε απ’ τα σπίτι μας για να είμαστε ασφαλείς. Για να καταλάβετε σε τι χώρα ζούμε, και να μην έχετε πολλές-πολλές προσδοκίες. Θα ήθελα να αναφερθώ και σε άλλες περιπτώσεις που πολιτικά πρόσωπα ισχυρίστηκαν με πάθος ότι ο ιός δεν κολλάει με τη Θεία Κοινωνία, αλλά θεωρώ πως έχουν ήδη αρκετά υπονοήσει τη νοημοσύνη μας. Γενικά πάντως, μην τσαμπουακλεύεστε στα γερόντια που στήνονται στην ουρά για να πάρουν τη σύνταξη και έχουν ξεχάσει τα γάντια τους, δίνοντας λαμπρές ιδέες για τη διαδικτυακή τους εκμάθηση, όταν ο μεσαίωνας τρυπώνει από την πίσω πόρτα.

Σχετικά με το κοινό αίσθημα που αναστατώθηκε βλέποντας την αστυνομία μέσα στον Ναό, ας χαλαρώσουμε λίγο καλοί μου χριστιανοί. Ούτε εικόνες ξεκρέμασαν, ούτε εξαπτέρυγα αναποδογύρισαν, ούτε άφησαν κανένα κερί να καίει δίπλα στην κουρτίνα. Το πιθανότερο είναι, να έκαναν τον σταυρό τους και μπαίνοντας και βγαίνοντας.  Βέβαια, δεν είδα να δοκιμάζεται η τόση αποστροφή σας, όταν η αστυνομία τραβολογάει παιδιά σε προσφυγικές καταλήψεις, στοιβάζοντας τα σε κλούβες αγκαλιά με μια κούκλα και κάμποσα δάκρυα. Δεν είδα να πικραίνεστε με το θέαμα, μπροστά σε ανθρώπους που ζουν κάθε μέρα, μια Μεγάλη Εβδομάδα.

Μόλις ξεκίνησε η εβδομάδα του Πάσχα και ακριβώς επειδή επιλέγω να σέβομαι τον άνθρωπο που με ταπεινότητα υπερασπίζεται την πίστη και την αλήθεια του, η σκέψη μου είναι στο πάπα Φραγκίσκο, που μόνος του τελεί στο Βατικανό τις λειτουργίες, λέγοντας πως οι γιατροί και οι νοσηλευτές που πέθαναν στη μάχη, δίνοντας τη ζωή τους από αγάπη, είναι οι σύγχρονοι εσταυρωμένοι. Μέσα σε έναν άδειο ναό, είπε ότι αισθάνεται κοντά σε εκείνους που υποφέρουν, στον πόνο του κόσμου.

Αν αυτή η εποχή μας πεθαίνει, ας αναστηθούμε τουλάχιστον με όρους αξιοπρέπειας. Μπορεί για εσένα να είναι ο Θεός, για έναν άλλον ο Αλάχ, για εμένα ο Μπέκετ.
Ας μας σώσει η πίστη μας λοιπόν, όχι η αλαζονεία αυτού που τη διαδίδει.