Δεν θα σου κάνω προλόγους για τα έθιμα, τις νηστείες, τους φίλους και την οικογένεια. Δεν υπάρχει λόγος. Θα μπω κατευθείαν στο θέμα, ή μάλλον στο ψητό: Δεν θα μας πάρει από κάτω! (Ναι, υπήρξε ένα μικρούλι λογοπαίγνιο κρυμμένο στην προηγούμενη φράση, ζητώ συγγνώμη και προχωρώ).
Όλες κι όλες, 4-5 μέρες έχει ο άνθρωπος να γιορτάσει μες στη χρονιά. Μέρες αργίας, μέρες χαράς, μέρες που αξίζει να τις ζεις. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Καθαροδευτέρα, Πρωτομαγιά, Δεκαπενταύγουστος, και κορυφή ο σέντερ φορ: η Κυριακή του Πάσχα! Ανέστη, και (είτε το πιστεύεις είτε όχι) το γιορτάζεις. Το γιορτάζεις με φαγητό, με μουσική, με φίλους και με συγγενείς απ’ αυτούς που συμπαθείς. Μόνο που φέτος, αυτά δεν γίνονται. Ούτε να πας μπορείς πουθενά, ούτε και θα ‘ρθει κανείς στο σπίτι σου. Μιζέρια… Κι άρα η Κυριακή έγινε άλλη μια Κυριακή, και τι τα θες; Του χρόνου καλύτερα, ωραία, άνοιξε τηλεόραση να δούμε καμιά είδηση για τον ιό…
Ε, να σου πω κάτι;
Όχι! Μας κρατάει κλεισμένους μέσα, δεν θα του παραδώσουμε και τις γιορτές μας!
Βάλε τον υπολογιστή στην τηλεόραση κι άνοιξε το Skype. Βάλε μουσικούλα που σ’ αρέσει: Θες κλαρίνα, βάλε κλαρίνα. Θες νησιώτικα; Βάλε νησιώτικα. Θες Τσιτσάνη; (Είσαι αδερφός) Βάλε Τσιτσάνη! Βάλε το αρνάκι στο φούρνο, ή τέλος πάντων ο,τι τρως κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Φτιάξε κάνα μεζέ, βγάλε τα κόκκινα αυγά, τη μαγειρίτσα και το μπουκαλάκι με το τσίπουρο. Ή με το ούζο, το κρασί, τις μπύρες, τ’ αναψυκτικά. Κι έπειτα κάνε την κλήση, βάλε μέσα όσους φίλους χωράει και πείτε τα, και πιείτε τα, και γλεντήστε το.
Το ξέρω, δεν είναι το ίδιο. Η τεχνολογία βοηθάει, μα τίποτα δεν είναι το ίδιο από μακριά. Όπως τα μαθήματα, που γίνονται μεν, μα χάνουν το βίωμα του δασκάλου που επικοινωνεί με τους μαθητές του. Όπως οι “καφέδες”, που γίνονται, μα χάνουν την άνεση που έχεις να τσακωθείς ή να γελάσεις από κοντά με δυο-τρεις φίλους. Όπως ένα κορίτσι που το βλέπεις, το ακούς, μα δεν μπορείς να το φιλήσεις. Έτσι και με τα γλέντια. Δεν είναι το ίδιο. Μα είναι…
…αυτό που έχουμε, και δεν θα τον αφήσουμε να μας το πάρει!
Θέληση θέλει. Διάθεση. Όρεξη να μπεις στο παιχνίδι. Και να σου πω και κάτι; Αν μπεις, θα ‘χει την πλάκα του. Γιατί κλεισμένος μέσα, θα μπορείς τουλάχιστον να διαλέξεις με ποιους θα κάνεις Κυριακή του Πάσχα. Με συγγενείς που μένουν σ’ άλλη πόλη, σ’ άλλη χώρα, και δεν τους έβλεπες ποτέ σου τέτοια μέρα. Με φίλους που ‘χουν φύγει για Λονδίνα και Παρίσια, κι έρχονται μόνο καλοκαίρι. Ίσως μ’ εκείνους που ‘χουν μείνει μόνιμα στο χωριό, και σου γκρινιάζουνε που όλο πας “στο άλλο χωριό” για το αρνάκι. Και πάνω απ’ όλα, χωρίς εκείνους που δε θες: χωρίς τους θείους της “νεολαίας”, κι ούτε τους φίλους της πεθαμένης καλησπέρας. Χωρίς ανθρώπους που δεν έχεις κάτσει να πιείς ένα κρασί μαζί τους, βρε αδερφέ, παρά μονάχα στις γιορτές…
Όχι, καλύτερα δεν θα ‘ναι. Μα θα ‘ναι όμορφα, αν θέλουμε να είναι. Άμα μαζέψεις μ’ όποιο τρόπο, από κοντά ή απ’ την οθόνη, ανθρώπους με διάθεση, δεν γίνεται να μην περάσουνε καλά. Δεν γίνεται να μην γλεντήσουνε με την ψυχή τους. Μα γίνεται, να βρουν την ευκαιρία για μια μεγάλη υπόσχεση: Όταν ανοίξουνε οι πόρτες, όταν θα πιάσει καλοκαίρι, θα μαζευτούμε πάλι! Κι άμα δεν είναι Κυριακή, τι έγινε; Κι αν δεν “Ανέστη” χθες, τι έγινε; Να ‘μαστε καλά, ν’ ανταμώσουμε, κι η ιστορία το δείχνει: Οι άνθρωποι αν δεν έχουν αφορμές για γλέντι, τις γεννάνε!
Μα πρώτα απ’ όλα, να ‘μαστε καλά. Και για να ‘μαστε, πρέπει να κάτσουμε στο σπίτι. Μα πρέπει να κάτσουμε “μαζί” – όπως μπορούμε μαζί, κι όπως γίνεται. Χωρίς στιγμές με κέφι και χαρά, χάνει η ζωή το χρώμα της. Ε, ας τη ζωγραφίσουμε και τούτη τη φορά! Έστω κι αν θα θυμόμαστε για χρόνια κείνο το Πάσχα που, τη ζωή μας την κρατήσαμε πολύχρωμη, με χρώματα από τη “ζωγραφική” των windows…
Καλό Πάσχα, αδέρφια! Να τα περάσετε όμορφα!
