Με θυμάμαι πέρσι Απρίλη του 2019, να μπαίνω στο μετρό του Αιγάλεω, με κατεύθυνση την Πανόρμου. Ο κόσμος στο συρμό, με κοίταγε περίεργα. Βλέπεις δεν ήταν τότε συνηθισμένη, η εικόνα ενός 30άρη (ντάξει κλέβω και 2 χρόνια) να φοράει μια από τις ιατρικές μάσκες μιας χρήσης. Nαι. Ακριβώς, το αντίστροφο από αυτό που συμβαίνει σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Όχι δεν την είχα δει SinBoy, πριν τον Sinboy, αλλά το ταλαιπωρημένο μου ανοσοποιητικό κι οι οδηγίες του γιατρού μου, με ανάγκαζαν να προσέχω λίγο παραπάνω. Στο δρόμο για το ιατρείο του τελευταίου, περπατούσα ακόμη αργά, μιας κι ο πόνος στις φτέρνες και στα πέλματα, δεν μου επέτρεπαν λοιπές κατσικιές και τζιριτζάτζουλες που έκανα σε όλη μου τη ζωή.

4 μήνες πριν κάποιες επαναλαμβανόμενες διάρροιες με είχαν στείλει σούμπιτο σε μια γαστρεντερολόγο, που με έστειλε σούμπιτο για εξετάσεις. Κι ενώ αρχικά φαινόταν μια ήπια γαστρεντερίτιδα, λίγες μέρες αργότερα, το πέλμα μου τουμπάνιασε, για να ακολουθήσει το γόνατο. Πόνοι, αυπνίες, κλάμα γοερό, κωλονοσκόπηση, εξετάσεις επί εξετάσεων, βιοψίες, ενέσεις, αναμονή σε ιατρεία για αυτά τα καταραμένα αποτελέσματα και δεκάδες άνθρωποι με λευκές ρόμπες να περνούν από μπροστά μου. Κάποια στιγμή μετά από 20 μέρες και βγήκε η διάγνωση. Αγκυλοποιητική σπονδυλαθρίτιδα. Μια αυτοάνοση αρθρίτιδα, που ανήκει στην ευρύτερη κατηγορία των ρευματικών νοσημάτων, μου είχε χτυπήσει την πόρτα. Της την άνοιξα λίγο και εγώ, καθώς βιώνα τρελές τσίτες σε δουλειές με εξαντλητικό ωράριο, τεντώνοντας με άγχος τον οργανισμό μου. “Θα το έχω όλη μου τη ζωή;“. Με θυμάμαι να ρωτάω τον γιατρό; “Ναι” η απάντηση. “Και θα παίρνω φάρμακα όλη μου τη ζωή“; “Πολύ πιθανό“. Με κομμένα γόνατα συνέχιζα την αγωγή μου τότε, ένα κοκτέιλ κορτιζόνης και παυσίπονων. “Μετά, θα περάσουμε στη μεθοτρεξάτη, ένα πιο ισχυρό ανοσοκατασταλτικό από την κορτιζόνη κι αν δεν σε πιάσει σε βιολογικούς παράγοντες” συνέχιζε να λέει ο ρευματολόγος.  

Ευτυχώς, με έπιασε η πρώτη και μέχρι σήμερα κάνω 3 ενέσεις το μήνα. Ανά δεκαήμερο. Οι εξετάσεις μου είναι τούμπανες, όπως συνηθίζω να λέω στη μάνα μου και την κοπέλα μου, για να χαρούν. Ελέγχομαι ανά τρίμηνο, καθώς είναι λίγο ζόρικη η αγωγή, την οποία συνοδεύω με καλή διατροφή και καθημερινή άσκηση. Α και κάτι τελευταίο, ανήκω στις ευπαθείς ή μάλλον ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, καθώς η μεθοτρεξάτη ακόμη και στη χαμηλή δόση, που παίρνω κάνει ήπια ανοσοκαταστολή. Για αυτό κάθε χρόνο κάνω τα εμβόλια μου για την γρίπη, πλένω πολύ σχολαστικά τα χέρια μου και κυκλοφορώ με τα αντισηπτικά μου αγκαζέ, πριν ο κορονοϊός κάνει τα τελευταία είδος προς εξαφάνιση. Δεν πονάω καθόλου πια και την περνάω ζάχαρη.

Όταν ωστόσο, η πανδημία μας χτύπησε την πόρτα κι άρχισαν όλοι να πυροβολούν με ανακοινώσεις, για να προστατευθούν οι ευπαθείς ομάδες, έναν κόμπο στον λαιμό τον ένιωσα. Μίλησα με τον γιατρό μου και μου συνέστησε να αποφύγω τα μέσα μεταφοράς και να προσέχω όπως πρόσεχα. Ο κόμπος μεγάλωσε λίγο. Συνεννοήθηκα με τη δουλειά μου και ξεκίνησα να δουλεύω από το σπίτι, πριν ακόμη καραντινιαστούμε όλοι. Φίλοι, γνωστοί κι η οικογένεια με βάλανε στη μέση, γιατί “εσύ πρέπει να προσέχεις περισσότερο“. Λες και δεν το ήξερα από μόνος μου; Λες και δεν γύρναγε συνέχεια στο μυαλό μου η φράση ότι ανήκω στις ευπαθείς ομάδες; Λες και δεν μαζευόμουν κάθε φορά που έβηχε κάποιος κοντά μου, σκεπτόμενος να λουστώ με αντισηπτικό, για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα κολλήσω κάτι; Λες και δεν φοβόμουν ότι θα γονατίσουν τα νοσοκομεία κι αν χρειαστώ κάτι, δεν θα μπορέσω να λάβω την απαιτούμενη προσοχή των γιατρών; Λες κι όταν μένω σιωπηλός, το μυαλό μου δεν γυρίζει συνέχεια εκεί;

Αλλά δεν είμαι μόνο εγώ. Είναι ο μικρός ο Σπυράκος που έχει ζάχαρο, κι η Λένα που εδώ και 18 χρόνια παλεύει με τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Είναι η Ανδριάνα που έχει άσθμα κι αν κολλήσει, θα τα δει κωλυόμενα. Προφανώς οι τελευταίοι, είναι ακόμη πιο ευάλωτοι κι από μένα. Κι είναι όλοι στην ηλικία μου κάποιοι 2 χρόνια μεγαλύτεροι κάποιοι, 5 χρόνια μικρότεροι κάποιοι άλλοι. Βλέπεις, όταν έχεις γαλουχηθεί σε ένα καθεστώς τηλεοπτικής αντίληψης της πραγματικότητας, νομίζεις πως ευπαθής ομάδα, είναι τα ογδοντάχρονα plus παππούδια που “θα πέθαιναν ούτως ή άλλως μωρέ“. Λες και δεν είναι άνθρωποι κι αυτοί! Όμως, κι εγώ το ίδιο ένιωθα κι έλεγα πολλές φορές πριν.

Ένιωθα άτρωτος, ότι δεν με αγγίζει τίποτα κι ότι δεν κολλάω ούτε γρίπη. Μέχρι που η ζωή, με έφερε μούρη με μούρη με την σκληρή μα κι υπέροχη αλήθεια της. “Τίποτα δεν είναι δεδομένο φιλαράκι“. Ούτε οι περίπατοι και το τρέξιμο, τα σουβλάκια, τα ταξίδια, οι συναυλίες και το αλατισμένο φαγητό (όσοι έχουν πάρει αρκετή κορτιζόνη θα με νιώσουν). Για αυτό πρέπει να τα εκτιμάς και να ακολουθείς τις οδηγίες των ειδικών. Είναι δύσκολο, κουραστικό, εξοργιστικό πολλές φορές, να αντιμετωπίζεις έναν αόρατο εχθρό που σου περιορίζει τις δυνατότητες σου. Κι όχι μόνο αυτό. Καταφέρνει να τρυπώνει το φόβο μέσα σου, διοχετεύοντας σου άσχημες σκέψεις, θλίψη, στενοχώρια, βάρος στο στήθος, ταχυπαλμίες, δερματικά εξανθήματα κι άλλες ψυχοσωματικές αντιδράσεις. Εύκολα βλέπεις, ο φόβος γίνεται τρόμος και κάποιες φορές πανικός.  

Για αυτό τον λόγο, αυτή την περίοδο πέρα από ότι πλένω τα χέρια μου σαν ναμην υπάρχει αύριο, με εκνευρίζουν λίγο περισσότερο όσοι τρέχουν στις εκκλησίες γιατί με τη Θεία Κοινωνία δεν σε κολλάει τίποτα. Όπως επίσης και κάτι μπετόβλακες που γλείφουν μικρόφωνα και τουαλέτες, σαν επικίνδυνο challenge, καλώντας μας να βγάλουμε έξω και να μετρήσουμε τη μαγκιά μας. Όλως περιέργως είναι οι ίδιοι συνήθως που με κορόϊδευαν γιατί κουβαλάω παντού τα αντισηπτικά μου και τώρα βάζουν ενέχυρο το αγέννητο παιδί τους για ένα μπουκαλάκι ντετόλ.  

Όμως, μπορείς να τα καταφέρεις. Όπως κι εγώ που είμαι καλά και νιώθω να σφύζω από υγεία. Θα τα καταφέρουμε και θα αγκαλιαστούμε ξανά. Θα μοιραστούμε το ίδιο ποτήρι, δίχως φόβο. Προσωπικά, είμαι πιο ήρεμος πια μετά το πρώτο σοκ της καραντίνας. Χαίρομαι που βλέπω ότι οι περισσότεροι έχουμε δώσει το τιμόνι στους ειδικούς. Τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, που θεραπεύουν το Aids και τον καρκίνο και κάνουν πλήρως λειτουργική τη ζωή ανθρώπων με χρόνια νόσηματα. Θα μείνουμε σπίτι λίγο παραπάνω, θα δουλέψουμε από αυτό, θα χάσουμε χρήματα και θα εξαντλήσουμε την υπομονή μας. Όμως όταν μετρηθούμε, θα βγούμε οι ίδιοι. Ευπαθείς ομάδες και παιδαρέλια, ανοσοκατασταλμένοι κι οι άλλοι που δεν τους κολλάει ούτε γρίπη, παππούδια και μπέμπηδες. Και θα κάνουμε ένα τεράστιο κοντοσούβλι πάρτι. Ντάξει, το τελευταίο θα το κάνω μόνος μου.