Είμαστε εμείς που καθόμαστε στο σπίτι μας, προσπαθώντας να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας εν μέσω μιας πανδημίας που βυθίζει στον θάνατο ολόκληρο τον πλανήτη, λέγοντας με ενθουσιασμό ότι επιτέλους θα διαβάσουμε τα βιβλία που δεν προλαβαίναμε τα τελευταία δύο χρόνια, θα φτιάξουμε τις ντουλάπες μας, θα σιδερώσουμε τα εσώρουχα μας και θα λιώσουμε με όποια σειρά υπάρχει και δεν υπάρχει. Είμαστε εμείς που πηγαίνουμε στο super market, παίρνουμε πατατάκια, χαρτιά υγείας, κροκέτες για τον σκύλο και αποσμητικά χώρου με άρωμα φρούτα του δάσους, καταλήγοντας στο φαρμακείο για το καλύτερο deal, που έχει υπάρξει σε αντισηπτικά. Γυρίζουμε σπίτι και καθώς αναρωτιόμαστε αν έχει υπάρξει ποτέ πιο πεντακάθαρο, μετράμε τις μέρες που αφήνουμε αφαιρώντας τες από αυτές που μας περιμένουν.

Είμαστε εμείς και δεν γυρίζει όλος ο κόσμος γύρω μας, είμαστε εμείς και οφείλουμε να δώσουμε περισσότερες μάχες για όσους χρειάζονται τη φωνή μας, ακόμη και όταν ο κόσμος κυριολεκτικά χάνεται. Είμαστε εμείς και το τέλος αυτής την κόλασης θέλουμε να μας βρει όλες και όλους μαζί, έχοντας επιλέξει να σταθούμε δίπλα και όχι απέναντι από όποιον παλεύει να γίνει ορατός, σε μια κοινωνία που τον εξαφανίζει.

Γυναίκες και άντρες, εξακολουθούν να εργάζονται στο σεξ, σε δρόμους ακόμη πιο αφιλόξενους από πριν, προκειμένου να εξασφαλίσουν την καθημερινότητα μέσα στη βαρβαρότητα. Μιλώντας με την Άννα Κουρουπού, διευθύντρια του πρωτοβάθμιου φορέα πρόληψης και ενδυνάμωσης εργαζομένων στο σεξ, “Red Umbrella Αthens”, η ασφυξία της εποχής γίνεται ακόμη πιο αβάσταχτη.

“Η εργασία στο σεξ είναι επισφαλής εκ των πραγμάτων και σε «κανονικές» συνθήκες, τόσο λόγω της φύσης της, όσο και για το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία πολιτική βούληση ώστε η πολιτεία να σταθεί και να διορθώσει τα κακώς κείμενα του νόμου, αφήνοντας μας απροστάτευτες και χωρίς περίθαλψη.

Η ανασφάλεια που φέρει η σημερινή συνθήκη, σε παραλύει.

Τη δεδομένη στιγμή που γίνεται αυτή η κουβέντα, οι περισσότεροι πλέον μετράμε διψήφιο αριθμό καραντίνας. Τι ισχύει όμως για όσες και όσους δουλεύουν παρέχοντας υπηρεσίες σεξ, στον δρόμο; “Αν με ρωτούσες την Κυριακή, θα σου έλεγα κάθετα, πως οι άνθρωποι αυτοί είναι ακόμη εκεί έξω. Το είδα με τα μάτια μου, όταν πρότεινα σε τρία έμπειρα άτομα –στον τομέα του street work- από το Red Umbrella Athens και της Θετικής Φωνής, να πάμε να μοιράσουμε προφυλακτικά και αντισηπτικά, με βασικό σκοπό να νιώσουν ότι δεν τους έχουμε αφήσει στο έλεος των καιρών. Συναντήσαμε όπως καταλαβαίνεις, κόσμο και από τις δύο «πλευρές». Μετά τα νέα μέτρα δεν έχω ακόμη εικόνα, θα βγούμε όμως ξανά μέσα στην εβδομάδα. Θα στο πω όμως ωμά, να το καταλάβεις. Θεωρείς ότι 150 ευρώ πρόστιμο, θα σταθεί εμπόδιο σε κάποιον, όταν δεν έχει στην κυριολεξία να φάει ή να ταΐσει το παιδί του; Έτσι και αλλιώς, τα πρόστιμα είναι καθημερινή ρουτίνα. Ένα πάνω-ένα κάτω, δεν κάνει τη διαφορά. Δεν κρύφτηκα ποτέ πίσω από το δάχτυλο μου, η επιβίωση είναι άγριο πράγμα. Να μην ξεχνάμε επίσης, ότι δεν υπάρχει προσφορά χωρίς ζήτηση και το κλείνω εδώ”.

Η Άννα, λέει το προφανές. Η ατομική ευθύνη δεν μπορεί να βαρύνει μόνο τους εργαζόμενους στο σεξ, αλλά και όλους εκείνους τους πελάτες που εξακολουθούν να αναζητούν τις υπηρεσίες τους. Το θέμα της εργασίας στο σεξ βυθίζεται σε ένα τεράστιο νομικό κενό και κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στο πως θα ζήσουν οι άνθρωποι αυτοί εν μέσω πανδημίας.

“Όλο αυτό που ζούμε είναι μια παράνοια. Το κράτος απαιτεί να είσαι νόμιμος και καταλήγει να σε κάνει παράνομο εξαιτίας του επαίσχυντου νόμου, αφήνοντας ξεκρέμαστους τόσους ανθρώπους σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Μιλάμε για εργαζόμενους, δηλαδή στην ίδια κατηγορία με τους υπόλοιπους, χωρίς όμως κανένα προνόμιο. Πρέπει να προστατέψουν τον εαυτό τους, την οικογένεια τους, τους ανθρώπους που θα έρθουν σε επαφή και όχι για μια απλή χειραψία. Κυριολεκτικά τρομάζω για την εξέλιξη αυτής της κατάστασης. Είμαστε καταδικασμένες. Τέλος”.

Προσπαθώ να συγκρατήσω τη φόρτιση των τελευταίων ημερών, χωρίς να ξέρω πως μπορεί να συμβεί αυτό, όταν ακούς πως το συναίσθημα κάποιων ανθρώπων δεν περιορίζεται στον φόβο, το στρες και την αγωνία που βιώνουμε όλοι, αλλά σε μια αναγκαστική καταδίκη που πρέπει να υποστούν. Το μούδιασμα αυτό, οφείλει να ξεπεραστεί με το μόνο όπλο που διαχρονικά διαθέτουμε και δεν είναι άλλο από την αλληλεγγύη.

“Η πρώτη μου σκέψη, όταν είδα πως πηγαίνει η κατάσταση, ήταν αυτός ο «έρανος». Η ανταπόκριση από άγνωστους ανθρώπους αλλά και από όσους έχουν αποδείξει και σε άλλες περιπτώσεις ότι είναι δίπλα μας, είναι κάτι πραγματικά συγκινητικό. Καλό είναι όμως να μην παραμυθιαζόμαστε. Όποιο και αν είναι το ποσό που θα μαζευτεί, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ολοκληρωτικά την τραγική πραγματικότητα. Όλες –γιατί περισσότερο με cis γυναίκες και trans, είμαι σε επαφή- είναι τρομαγμένες, λόγω του αδιέξοδου που βιώνουν. Αν παραβείς την απαγόρευση για να μπορέσεις στοιχειωδώς να επιβιώσεις, εκτός από τα πρόστιμα που είπαμε  ή όποια άλλη ποινή μπορεί να επέλθει, βάζεις τη ζωή σου και τη ζωή των άλλων σε λαιμητόμο. Κυριολεκτικά, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα”.

*Μπορείς να βοηθήσεις εδώ.

Μοιάζει να πλησιάζουμε ξανά σε εξευτελιστικές για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στιγμές, τότε που πρωτοκλασάτοι Υπουργοί έστηναν καριέρες στη σακατεμένη πλάτη γυναικών που διαπομπεύτηκαν στο όνομα πρόστυχων επικοινωνιακών φιάσκων. Ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ η ανθρώπινη ζωή μπαίνει στο ζύγι, αποφασίζοντας στερεοτυπικά και μισάνθρωπα, ποιες ζωές θα κρατήσουμε και ποιες θα τις αφήσουμε να ξεψυχήσουν σε κάποιο βρώμικο πεζοδρόμιο της Αθήνας.

“Πρέπει να δεις τα μηνύματα ή σχόλια που έχω λάβει και μου παραθέτουν και άλλες γυναίκες, γράφοντας μας ούτε λίγο-ούτε πολύ το αμίμητο αλλά και αιώνιο για εμάς: “Με τις πουτάνες θα ασχοληθούμε τώρα; Ας πρόσεχαν”.

Όπως είχα γράψει τις πρώτες ημέρες της πανδημίας, όταν κάποτε τελειώσει όλο αυτό, εμείς θα μετράμε θύματα κι εσείς θα μας κρεμάσετε στα μανταλάκια ως «επικίνδυνες πόρνες». Το έχουμε ξαναδεί άλλωστε. Επειδή οι στιγμές είναι δύσκολες για πολύ κόσμο και το νευρικό σύστημα όλων είναι υπό διάλυση, για να μην παρεξηγηθούν τα λόγια μου, θύματα υπάρχουν και δστυχώς θα υπάρχουν από όποιο μετερίζι και αν είναι ο καθένας. Τονίζω απλά ότι κάποιοι άνθρωποι δεν έχουμε το δικαίωμα της επιλογής, ούτε στον θάνατο. Θα επέλθει είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, αν η πολιτεία δεν κοιτάξει και από την άλλη πλευρά. Τη δική μας. Με τη λιγότερη αξία!” .

Ας μετρηθούμε λοιπόν με το πραγματικό βάρος της ατομικής μας ευθύνης, στηρίζοντας όσους εργάζονται στο σεξ, όχι σαν μια πράξη μεγαλοψυχίας ή καλοκαρδοσύνης, αλλά αντιμετωπίζοντας όλες τις ζωές άξιες να ανταμώσουν όπου επιλέξουν, όταν τελειώσει αυτή η δυστοπία. Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα των αδερφών μας και στον αγώνα τους για επιβίωση, απαντάμε σε όσους αβίαστα εκφράζονται λέγοντας: “Ας πρόσεχαν!”, ότι στην κούρσα θανάτου δεν μπήκαν μόνες τους, αντίθετα πλήρωσαν πολύ ακριβότερα από όσα χρέωσαν, τα γούστα του καθένα, που δεν έκατσε σπίτι του, αυτήν τη φονική εποχή.

Σε αυτόν τον αγώνα, δεν αφήνουμε κανέναν πίσω. Σε αυτόν τον αγώνα, δεν θα μπορέσουμε να πούμε ότι νικήσαμε αν δεν είμαστε όλες και όλοι μαζί!