Στις μέρες του κορoνοϊού, η αλληλεγγύη είναι πιο σημαντική από ποτέ

Βιώνουμε παράξενες μέρες. Υπήρχε άραγε κάποιος πριν λίγους μήνες, όταν ο περίφημος “coronavirus“, εμφανιζόταν στην Ουχάν της Κίνας, που πίστευε ότι ευρωπαϊκές χώρες, η μία μετά την άλλη θα έμπαιναν σε καραντίνα, κλείνοντας τα σύνορα τους, με όσες γειτονεύουν, γεωγραφικά; Υπήρχε κάποιος που περίμενε έρημες πόλεις, κλειστά μαγαζιά, περιορισμένες μετακινήσεις και πλήρως αποστειρωμένες συναλλαγές; Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, μας βρήκαν δικαιολογημένα απροετοίμαστους.

Το δυσκολότερο κομμάτι, που έχει να διαχειριστεί κάποιος, μοιάζει να είναι η διατήρηση της ψυχραιμίας του κι η αποφυγή κάθε πιθανού πανικού. Γιατί εκτός από τον από τον κορονοϊό, μεγάλα προβλήματα μπορεί να μας δημιουργήσει κι ο πανικός! Προφανώς, θα υπάρξουν αυτοί που ενστικτωδώς θα ξαμοληθούν στα σούπερ μάρκετ και θα εξαφανίσουν, κωλόχαρτα, χλωρίνες, μπισκότα, μέχρι και μηλόξιδα. Αντιστοίχως, άλλοι θα κάνουν ηρωική έξοδο, προς παραλίες κι άλλοι θα συντρέξουν προς εκκλησίες, γιατί δεν κολλάει με τη θεία κοινωνία. 

Χρέος μας, είναι για μια φορά, τώρα που τα πράγματα σοβάρεψαν λίγο και τα παππούδια μας, μαζί με τις ευπαθείς ομάδες, βρίσκονται σε έναν μεγαλύτερο κίνδυνο, να τους προστατέψουμε και να προστατευθούμε. Αυτές τις στιγμές, θα ήταν χρήσιμο να δράσουμε αλληλέγγυα και να μάθει κάθε σπιτικό της γης, αυτή τη σπουδαία λέξη! Πάνε τρεις με τέσσερις μέρες, από την τεράστια αποστολή βοήθειας που έστειλε η Κίνα στην Ιταλία και ξεπερνούσε τους 30 τόνους. Το μήνυμα που συνόδευε το υλικό, που στάλθηκε έκρυβε στις 19 λέξεις του, όλη την αλληλεγγύη του κόσμου. “Είμαστε κύματα της ίδιας θάλασσας, φύλλα του ίδιου δέντρου, άνθη του ίδιου κήπου. Είμαστε μαζί σας. Καλή δύναμη, Ιταλία“. Βλέπεις, 40 χρόνια πριν η Ιταλία, είχε βοηθήσει τα μέγιστα στην κατασκευή του Ιατρικού Κέντρου Άμεσης Ανάγκης του Πεκίνου, πράξη που οι Κινέζοι δεν ξέχασαν ποτέ.  

Πάρε λίγο χρόνο τώρα και σκέψου όλους τους γιατρούς, μαζί με το νοσηλευτικό προσωπικό, που σε κάθε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, μπαίνουν μπροστά. Ξεχνάνε φίλους κι οικογένειες και δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια, προσπαθώντας να μείνουν διαυγείς και χρήσιμοι στο κοινωνικό σύνολο. Κι όχι, δεν τους στηρίζει ο κρατικός μηχανισμός ως όφειλε, που λίγο καιρό πριν τους φερόταν σαν την τρίχα από το ζυμάρι, φορτώνοντας τους, όλα τα στραβά της δημόσιας υγείας. Ο ένας βοηθά τον άλλο, βάζοντας πλάτη για όσους έχουν ανάγκη, κρατώντας με νύχια και με δόντια τα νοσοκομεία, ώστε να μην καταρρεύσουν. 

Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε λοιπόν, είναι να δράσουμε αλληλέγγυα. Μένουμε σπίτι, για να περιορίσουμε τη διασπορά του ιού, σεβόμενοι τη δουλειά τους. Καλό θα ήταν να στήσουμε καμπάνιες χρηματοδότησης του εθνικού συστήματος υγείας, δείχνοντας με πράξεις κι όχι με κούφια posts και δακρύβρεχτες ιστορίες, τη συμπαράστασή μας. Αν μένουμε σε πολυκατοικίες ή σε γειτονιές με ηλικιωμένους κι ευπαθείς ομάδες, μπορούμε να αναλάβουμε τα ψώνια τους σε είδη πρώτης ανάγκης. Τώρα, είναι η στιγμή που τα χιλιάδες αδεσποτάκια, χρειάζονται ένα ασφαλές σπιτικό κι εμείς λαχταράμε για την παρέα τους. Τόσες φιλοζωικές εκεί έξω, μπορούν να σε κατευθύνουν εκεί που πρέπει. Προφανώς, δεν ψωνίζουμε λες και τελειώνει ο κόσμος, ούτε παίζουμε ξύλο για το τελευταίο αντισηπτικό.