Καμιά φορά, νιώθω ότι είμαστε πειραματόζωα σε video game. Τρέχουμε πάνω σε μια ρόδα με ηλεκτροφόρα καλώδια ζωσμένοι εκρηκτικά, έχοντας πάνω απ’ το κεφάλι μας μια τρύπα που ξερνάει πύρινες μπάλες. Λαχανιασμένοι, ιδρωμένοι και διψασμένοι παλεύουμε να μην ακουμπήσει η φωτιά τα εκρηκτικά μας, καρβουνιάζοντας μια για πάντα το κλουβί μας. Είναι τόσο ανυπόφορο όλο αυτό, τα αντανακλαστικά μας κουρασμένα και τα παπούτσια μας λιωμένα, που δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Τα μαλλιά μας καψαλισμένα και κάμποσα εγκαύματα παλεύουν να λιώσουν σαν οξύ το δέρμα μας, να φτάσουν στην ψυχή μας, να τσακιστούμε από τη ρόδα.
Ο λόγος που δεν έχει συμβεί αυτό, μετά από τις τόσες κρατικές δολοφονίες, τραμπουκισμούς και παραβιάσεις της δημόσιας και της ιδιωτικής μας ζωής είναι γιατί ακόμη κάποιοι στέκονται μπροστά από ασφαλίτες, που θεωρούν ότι το όπλο είναι προέκταση του τι υπάρχει στο παντελόνι τους, σημαδεύοντας κόσμο μέσα στα δημόσια Πανεπιστήμια. Στέκονται και φωνάζουν “Ρίξε ρε!”, ξέροντας ότι μπορεί να το κάνει, ξέροντας ότι μπορεί εκείνο το απόγευμα να έστηναν τις κοπέλες τους στο ραντεβού. Και αφού έμειναν όρθιοι μπροστά σε ένα σιδερικό, χρειάζεται παράλληλα να αντιμετωπίσουν τον παραλογισμό μιας κυβέρνησης που αμφισβητεί αυτό που καθαρά βλέπουμε στα βίντεο, κατασκευάζοντας μια ιστορία που θα ταιριάξει τέλεια στα αφτιά αποχαυνωμένων τηλεθεατών, που “Καλά έκανε στα κωλοπαίδια, το σάπισαν 15 λεπτά στο ξύλο το παλικάρι”. Ένας μπάτσος σηκώνει όπλο μέρα μεσημέρι μέσα σε σχολή σημαδεύοντας φοιτητές και δεν θα σας κάνουμε τη χάρη να αναλύσουμε περισσότερο το αισχρό της υπόθεσης.
Όσο και αν ο τροχός γυρίζει, όσο και αν οι ανάσες μας βαραίνουν, όσο και αν τα μάτια μας τσούζουν η Λέσβος και η Χίος, σηκώνουν το γάντι στην πρωτοφανή καταστολή που δέχονται από πλοία-τανκς που δένουν χειμωνιάτικα στα λιμάνια τους, γεμάτα ΜΑΤ, έτοιμα να τους δείξουν ότι η μόνη προϋπόθεση για να κάνεις αυτήν τη δουλειά, είναι να νιώθεις λιγότερο άνθρωπος και περισσότερο τομάρι.
“Βαράτε στο ψαχνό”, ούρλιαζαν οι ασύρματοι στη Λέσβο. Και κάπως τρεμοπαίζουν τα μάτια μας μπροστά στο πλήθος των ανθρώπων που περίμενε, ξέροντας ότι θα πνιγεί στα χημικά και πως θα χρειαστεί να τρέξει γρήγορα για να μη φάει καμιά γκλοπιά πριν το χάραμα. Και κάπως βουρκώνουμε όταν σκέφτομαι ότι το ίδιο πλήθος, κάθε ένας απ’ αυτό, μπορεί να τράβηξε έναν θαλασσοπνιγμένο, να τον τύλιξε σε μια κουβέρτα και να του είπε “Μη φοβάσαι” ακόμη και αν εκείνος δεν το κατάλαβε. Και δεν μας πειράζει να τρέξει λίγο νερό απ’ τα μάτια μας, μιας και οι άνθρωποι αυτοί μούσκεψαν την ψυχή τους, ξέροντας πως μπορεί να υπάρχει ένας γείτονας φασίστας που θα τους “τη φυλάει”, σε νησιά που δεν έχεις την πολυτέλεια να “χαθείς”. Εκεί, μέσα στο κρύο της νύχτας, χωρίς φόβο, χωρίς δεύτερες σκέψεις, γυναίκες άντρες και παιδιά φωνάζουν: “Ούτε κλειστά, ούτε ανοιχτά στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν θέλουν τα νησιά”.
Τα ΜΑΤ, αποβιβάστηκαν στα νησιά για να επιτάξουν εκατοντάδες στρέμματα για την ανέγερση στρατοπέδων-φυλακών, έργα που έχουν ήδη δοθεί σε γνωστές εταιρίες για την υλοποίηση τους. Οι άνθρωποι εν τω μεταξύ είναι τόσο ηλίθιοι, που όχι μόνο πνίγουν τα τελευταία 24ωρα τον κόσμο στα δακρυγόνα, αλλά πετάνε και κρότου λάμψης μέσα σε πευκοδάση.
Απολαυστικές στιγμές στα βίντεο που παρακολουθούμε, είναι ΜΑΤατζήδες που τραμπουκίζουν ηλικιωμένους, με κάποιους συναδέλφους τους να τους συγκρατούν, σαν κάποια πράξη φοβερής ανωτερότητας. Μετά βέβαια πήγαν όλοι μαζί στην Καράβα και φώναζαν ενωμένοι “Γκασμάδες, Τουρκόσποροι, θα σας γαμήσουμε”. Οι πολύ Έλληνες που θα γαμήσουν τους Τουρκόσπορους, οι φωστήρες της διανόησης που θεωρούν πως υπάρχουν άλλοι περισσότερο γκασμάδες απ’ αυτούς.
Όσο το προσφυγικό μετατρέπεται σε “επενδυτικό” ζήτημα σαν άλλες Σκουριές, με την Ευρωπαϊκή Ένωση να σφυρίζει αδιάφορα, ξεκαθαρίζοντας από τις Βρυξέλλες ότι τα κράτη μέλη έχουν την ευθύνη για την τήρηση της δημόσιας τάξης, ακόμη και αν πρόκειται για βιαιοπραγίες που συντελούνται σε περιοχές των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε., μαγαζιά και υπηρεσίες παραμένουν κλειστά στα νησιά, με τους κατοίκους να μη γυρίζουν σπίτια τους.
Έξι τραυματίες στη Χίο από επιθέσεις των ΜΑΤ, με τραύματα σε πόδια και κεφάλι, ενώ μια 30χρονη γυναίκα φέρεται να τραυματίστηκε απευθείας από βολή δακρυγόνου. Κερασάκι στην τούρτα της παράνοιας, η φωτιά που έχει εκδηλωθεί σε δάσος της Μυτιλήνη, έπειτα από ρίψεις χειροβομβίδων κρότου-λάμψης.
Παράλληλα, και ενώ το πρώτο κρούσμα του κορονοϊού εμφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη, ο κυβερνητικό εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας, προέβη σε μια ανεκδιήγητη δήλωση, συνδέοντας τα ασύνδετα, επενδύοντας σε ένα καθεστώς ψυχικής τρομοκρατίας. Σύμφωνα λοιπόν με τον κύριο Πέτσα: “Με πυξίδα όλα αυτά τα πλεονεκτήματα των κλειστών δομών, η Κυβέρνηση προχωρά με αποφασιστικότητα στην υλοποίηση του σχεδίου της. Το σχέδιο αυτό είναι προς όφελος της χώρας και κυρίως των τοπικών κοινωνιών. Ιδιαίτερα σήμερα που υπάρχουν σε έξαρση θέματα δημόσιας υγείας, γίνεται καλύτερα αντιληπτό από όλους, ότι θέματα όπως ο κορονοϊός μπορούν να αντιμετωπιστούν γρήγορα και αποτελεσματικά σε μία κλειστή δομή, και όχι σε μία άναρχη ανοιχτή δομή που αποτελεί “υγειονομική βόμβα”. Καλούμε τους πολίτες και τις τοπικές Αρχές να μας εμπιστευτούν: οι κλειστές δομές θα γίνουν και οι άναρχες, ανοιχτές, δομές θα κλείσουν”.
Μακάρι να βρίσκαμε λόγια για να σχολιάσουμε αυτήν την επικίνδυνη τροφοδότηση του ρατσισμού, αλλά προτιμάμε να φανούμε λαϊκιστές τονίζοντας πως ο συγκεκριμένος ιός όσο και να τους βόλευε σαν σενάριο, δεν έφτασε μέσα σε μια στρυμωγμένη βάρκα αλλά με ένα αεροπορικό εισιτήριο, και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ο κυβερνητικό εκπρόσωπος, το ξέρει καλά αυτό.
Είμαστε εδώ, πάνω στον τροχό! Εξαντλημένοι και γεμάτοι πείσμα, μπροστά από τα όπλα σας, κάτω απ’ τις μπότες σας να ουρλιάζουμε ξανά όλοι μαζί: “Ρίξε μας ρε βλάκα”, ρε πουθενά, ρε ψευτόμαγκα, ρε καταπιεσμένε, ρε δειλέ, ρε ανελεύθερε, ρε φασίστα. Ρίξε μας ρε! Λες και δεν ξέρεις πως δεν φοβόμαστε, λες και δεν ξέρεις πως δεν πεθαίνουμε.
Η σκέψη μας στα νησιά που οι άνθρωποι παλεύουν να γκρεμίσουν κολαστήρια, που κοιτάνε μέσα από συρματοπλέγματα αναγνωρίζοντας τον άνθρωπο που υποφέρει. Η σκέψη μας στα δακρυσμένα μάτια τους, στις μελανιές που κουβαλάνε τα κορμιά τους. Η σκέψη μας σε εκείνους που στοιβάζονται, που φοβούνται, που κλαίνε, που δεν ξέρουν πότε θα βρεθούν ξανά σε ελεύθερο ουρανό.
Ζούμε μαζί, δουλεύουμε μαζί και η συνέχεια γνωστή…
