Την “παλιά” ελληνική τηλεόραση, σήμερα την αντιμετωπίζουμε με συμπάθεια. Μαζευόμαστε σε σπίτια, βάζουμε “trash” απ’ το ’90 και γελάμε μ’ αυτά που “έβλεπε τότε ο κόσμος”. Ωστόσο, μπορεί το “Χρυσό Κουφέτο”, το “Μια Νύφη για το Γιό μου” και λοιπά ριάλιτι κατά της ανθρώπινης καλαισθησίας να ‘χουν πια αφήσει (;) την τηλεόρασή μας, αλλά σήμερα, “τι βλέπει ο κόσμος”;
Λοιπόν, στην πραγματικότητα, η θεματολογία δεν άλλαξε. Η σαχλαμάρα, η προχειρότητα και η εύκολη συγκίνηση, είναι ακόμα το βασικό προϊόν μιας τηλεόρασης που θα μπορούσε να προσφέρει στον κόσμο που ακόμα τη βρίσκει βασικό του αντικείμενο διασκέδασης, λίγο πιο… σύγχρονο και αξιόλογο περιεχόμενο. Για την ακρίβεια, όχι μόνο δεν άλλαξαν και τόσα πολλά στην ουσία της τηλεόρασης αλλά, μπαίνοντας στο 2020, υπάρχουν και κατηγορίες εκπομπών που κάποτε είχαν πολύ καλύτερα πράγματα να δείξουν. Παράδειγμα; Φάρσες.
Δεν ξέρω αν είναι θετικό το ότι ακόμα σήμερα η μικρή οθόνη πουλάει στο κοινό της φάρσες. Μα ξέρω πως, κάποτε ο Μπονάτσος έκανε “Άλλα Κόλπα”, αργότερα ήρθε το “ΜΠΑΜ”, και σήμερα απέναντι στις αθώες αλλά πανέξυπνες φάρσες των δύο αυτών εκπομπών, έρχεται να σταθεί ο ποπ “τρόμος” μιας εκπομπής που ακούει στο όνομα “Best Friedn’s Fear”. Ο Σάββας ο Πούμπουρας σκαρώνει “μπλε ιστορίες” σε ανυποψίαστους διάσημους, όμως αυτή τη φορά παίζει με το φόβο τους. Τους προκαλεί… τρόμο! Πρόσφατο θύμα του, η Βίκυ Σταυροπούλου!
Είδα το παραπάνω βίντεο, κι αναρωτιέμαι αυτό που αναρωτιόταν η δασκάλα ή η μάνα σου στο σχολείο, όταν έκανες ηλίθιες φάρσες σε πιο αδύναμους συμμαθητές σου. Αυτό που αναρωτιόταν τότε ο μεγάλος, απέναντι στο παιδικό, σαχλό και με άγνοια κινδύνου “χιούμορ” σου. Είναι άραγε τόσο αστείο, τόσο θελκτικό να βλέπεις έναν άνθρωπο να φοβάται για τη ζωή του; Να τρομάζει μπροστά σε μια κατάσταση που ο ίδιος δεν ξέρει ότι δεν είναι επικίνδυνη; Είναι πράγματι τόσο μεγάλη η ανάγκη μας να διασκεδάσουμε με το πραγματικό “καρδιοχτύπι” κάποιου, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε τον εσωτερικό μας φόβο της μπανανόφλουδας; (Είναι γνωστό, όταν βλέπεις κάποιον να πέφτει, γελάς επειδή ακούσια χαίρεσαι κι ανακουφίζεσαι που δεν είσαι στη θέση του. Ε, κι όταν τον βλέπεις να φοβάται, μάλλον ισχύει το ίδιο…).
Στο τέλος-τέλος, γιατί να μη δεις ένα θρίλερ; Υπάρχουν καταπληκτικά δείγματα κινηματογράφου που μπορούν να σου ανεβάσουν το πολιτισιτικό σου επίπεδο μαζί με τους παλμούς της καρδιάς σου. Γιατί να προτιμάς μια πρόχειρη παραγωγή που θα κοψοχολιάσει τον διάσημο, μόνο και μόνο για να νιώσεις πως πέρασες καλά το βράδυ σου, ασφαλής κι έχοντας πάρει τη δόση κινδύνου που ήθελες στην πλάτη κάποιου άλλου;
Υ.Γ. Η Βίκυ είπε “μη βαράτε την κόρη μου, γελάσαμε μετά“. Το ερώτημα είναι, εμείς γιατί γελάσαμε;
