Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, έλεγε πως δεν μπορεί να γίνει κανείς άγιος όταν δουλεύει δεκαέξι ώρες την ημέρα. Υπάρχουν όμως και όλοι εκείνοι οι φτωχοδιαβόλοι που σκοτίστηκαν για τον παράδεισο, μιας και η κόλαση γι’ αυτούς είναι γεμάτη φθηνά μεροκάματα που όταν δεν καταλήγουν εξαντλημένα, γεμάτα σκόνη και ιδρώτα στην τσέπη τους, κολυμπάνε σε μικρές λίμνες αίματος. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν γύρισαν σπίτι και κανείς δεν καρδιοχτύπησε, εκείνοι που σκοτώθηκαν μέχρι να ανοιγκλείσει μια στιγμή. Είναι οι δικοί μας άγιοι, με ματωμένα ρούχα και αυλακωμένα πρόσωπα, χωρίς όνομα και φωτοστέφανο. Οι άγιοι που σκύβουμε μπροστά τους το κεφάλι μας, μπας και μας συγχωρήσουν που δεν μιλήσαμε όσο πρέπει, που δεν προστατέψαμε τη δύναμη τους να αγωνίζονται και τώρα παραμένουν άταφοι και αδικαίωτοι.  

Ο Haji Shriaz Akram, ήταν 23 χρονών και είχε έρθει πριν έξι μήνες από το Πακιστάν. Εδώ και ένα μήνα παραμένει άταφος στα ψυγεία του Νοσοκομείου Βόλου, έχοντας πολτοποιηθεί από έναν βράχο στο λατομείο που βρίσκεται στο Νότιο Πήλιο. Αδήλωτος και ανασφάλιστος, ένας άνθρωπος φάντασμα που δεν του αξίζει ούτε ο θρήνος του φρικτού θανάτου του. Οι ιδιοκτήτες του λατομείου παρότι κλήθηκαν να παραλάβουν τη σορό, παραμένουν άφαντοι. Η δικογραφία ακόμη αναμένεται να πάει στον εισαγγελέα και να οριστεί δικάσιμος, μιας και οι επιχειρηματίες δεν εντοπίστηκαν κατά τη διάρκεια του αυτοφώρου από την αστυνομία. Ένας εργάτης πάνω-ένας εργάτης κάτω, σιγά τη ζημιά. Έτσι και αλλιώς, πόσοι γνωρίζουν τον ακριβή αριθμό των ανθρώπων που λιώνουν τα κορμιά τους ανάμεσα στα νταμάρια έξι ημέρες την εβδομάδα, σε άθλιες συνθήκες υπεραντικοποιημένης εργασίας;

Χωρίς ειδίκευση, ασφάλιση και μέτρα προστασίας οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν σε ένα καθεστώς μόνιμου φόβου χωρίς να πλησιάζουν καν τον ήδη προσβλητικό για την εργασία τους μισθό που προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις. Δουλεύουν σαν να μην τους δόθηκε άλλος ρόλος σε αυτήν τη ζωή και τελικά πεθαίνουν αδικαίωτοι και παγωμένοι στα νεκροτομία.

Οι συμπατριώτες του Haji Shriaz Akram εδώ και η πρεσβεία του πιέζουν για την αποστολή του στην οικογένειά του στο Πακιστάν. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί και κάπως βαραίνουν περισσότερο αυτές οι κρύες μέρες του Γενάρη. Σαν να μη θέλουν να ζεσταθούν τα κορμιά μας, θρηνώντας σιωπηλά πάνω από τις σόμπες. Και όχι, δεν είμαστε εμείς υπερευαίσθητοι όπως συχνά επιμένουν να μας χαρακτηρίζουν κάποιοι, θεωρώντας ότι με τον τρόπο αυτό αποτινάζουν από πάνω τους, την απονευρωμένη τους συνείδηση. Δεν είμαστε βασικά τίποτα περισσότερο από υπολλίμματα ανθρωπιάς.

Λίγες μέρες πριν, ένας 29χρονος έχασε τη ζωή του σε λατομείο στην Ημαθία. Καθώς περπατούσε μπροστά από φορτωτή, παρασύρθηκε από τον κουβά του οχήματος, χάνοντας τη ζωή του. Τον Απρίλη του προηγούμενου έτους, σε λατομείο στην Ανδρολίκου της Πάφου, ο Αχμάτ Φατκού, βρήκε τραγικό θάνατο όταν τεράστιος βράχος αποκολλήθηκε και τον καταπλάκωσε το καδενοφόρο όχημα που οδηγούσε. Ήταν 40 χρονών από τη Συρία και είχε δύο παιδιά. Φυσικά, τα αίτια του θανατηφόρου εργατικού ατυχήματος δεν έχουν διευκρινιστεί. Τον Σεπτέμβρη του προηγούμενου έτους πάλι, σε λατομείο της Δράμας, 25χρονος καταπλακώθηκε από μαρμάρινο όγκο βρίσκοντας ακαριαίο θάνατο. Ένα μήνα μετά, άλλος ένας 51χρονος εργάτης, ακρωτηριάστηκε σε νταμάρι στον Κυνίδαρο Νάξου, όταν μαρμάρινη πλάκα έπεσε από το βουνό, χάνοντας στη στιγμή το πόδι του από την κνήμη και κάτω.

Ανθρώπινες θυσίες στον βωμό του κέρδους, αφήνουν το αίμα να τρέξει ανάμεσα σε πέτρες, φθηνά μεροκάματα και αδιαφορία. Οι άνθρωποι αυτοί και πολλοί άλλοι που ο θάνατος τους δεν θα φτάσει ποτέ στα αφτιά μας, δεν ήταν φαντάσματα, ακόμη και αν σήμερα μας στοιχειώνουν, ζητώντας δικαίωση.

Λυπάμαι πολύ Haji Shriaz Akram και όλους όσους σας αφήσαμε άκλαυτους. Λυπάμαι που πεθαίνουμε για το τίποτα.