“Εκεί κάτσε, στο σκαμνί!”
Είναι η ώρα που o Αρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης περνάει στην αίθουσα του Εφετείου, με τους συνένοχους-οπαδούς του να σηκώνονται βαρώντας προσοχή, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά ότι τα ανθρωπάκια θα υπηρετούν παντοτινά τη ρήση που θέλει το πρόβατο που το σκάει από το μαντρί να το τρώει ο λύκος, παραβλέποντας ότι στη δική τους περίπτωση, ο λύκος τους δουλεύει χοντρό γαζί μέσα στον στάβλο.
Ο κακοπροφερομένος ήχος της φωνής του, φέρνει μνήμες από τις μέρες που αμήχανοι προσπαθούσαμε να χαρτογραφήσουμε το νέο κύμα ναζισμού που φούσκωνε στην Ελλάδα της κρίσης, προσπαθώντας να εξηγήσουμε σε κάθε τόνο ότι ο φασισμός που αναζωπυρώνεται δεν μπορεί να είναι απάντηση σε καμία ερώτηση.
Ο “Φύρερ”, διαβάζοντας τα χαρτιά του δήλωσε αθώος, αρνούμενος τα πάντα για να σώσει το σαπισμένο τομάρι του. Με την κατηγορία για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, άφησε κατά μέρος ψευτοηρωισμούς και φθηνούς τσαμπουκάδες, αδειάζοντας ένα-ένα τα πρωτοπαλίκαρα του, κάνοντας λόγο για πολιτική σκευωρία και στόχευση του εδώ και 25 χρόνια. Ωραία χρόνια Μιχαλολιάκο, ε; Τότε, που μπορούσες να δηλώσεις εθνικοσοσιαλιστής και να μη σε κοιτάνε σαν σκατάνθρωπο. Τότε, που δεν χρειαζόταν να κάνεις την πάπια για το αν χαιρετάς ναζιστικά δίπλα σε σβάστικες, γιατί πολύ απλά αυτό ήταν και το αίμα και η τιμή σου.
Αιωρούμενος ανάμεσα στην κοπτοραπτική του Φράνκεσταιν και σε αποφθέγματα του Παπαδιαμάντη, το άλλοτε κοκόρι της Χρυσής Αυγής, καταπίνει το λειρί του, ακολουθώντας τη γενναία στάση του πουλέν του, Ηλία Κασσιδιάρη, αρνούμενος τα πάντα, κριτικάροντας τη δικαιοσύνη και τονίζοντας πως ξεκινώντας το φασιστοπαρεάκι του, δεν είχε “Καμία πολιτική φιλοφοξία”. Ξέρασε μίσος για αντιφασίστες χαρακτηρίζοντας τους “Ορφανά του Μαρξ” και κάπως ανακουφιστήκαμε που δεν είμαστε “Ορφανά του Χίτλερ”.
Αγνός λαϊκός εθνικισμός για τον θιγμένο πολιτικό αρχηγό που κάνει την αρχή στην ιστορία της Ελλάδας, από συστάσεως ελληνικού κράτους και κάθεται στο εδώλιο. Για όλα φταίει το πρόβατο του Ρουπακιάς, ο δολοφόνος φάντασμα, που κανείς δεν τον ήξερε και όλοι έχουν φωτογραφίες μαζί του. Αβίαστο άδειασμα σε Πατέλη και Λαγό, παίρνοντας αμπάριζα και όλη την τοπική Νίκαιας, που κοίτα τώρα σε τι μπελάδες τον έχουν βάλει.
Να απολογηθεί τελευταίος αιτήθηκε ο Μιχαλολιάκος και το καλύτερο που μπόρεσε να κάνει προετοιμάζοντας την απολογία του, είναι να απαντήσει στην ερώτηση της Προέδρου για το βίντεο της συναυλίας που χαιρετά ναζιστικά ανάμεσα σε εμετικά συνθήματα, ότι: “Δεν μου αρέσει αυτή η μουσική”. Αν αυτός είναι το “μυαλό” της ναζιστικής οργάνωσης τότε δίκαια διακινείται τόση βλακεία στους οπαδούς του.
Όσο για το “Εσείς είστε τα τάγματα εφόδου”, όπως ο ίδιος ομολόγησε το 2012 στις Θερμοπύλες, ο αεικίνητος στη σκέψη Αρχηγός, παραδέχτηκε ότι απευθυνόταν σε γυναίκες, γέρους και παιδιά, λέγοντας μας με έμμεσο ξανά τρόπο, πόσο μαλάκες νομίζει ότι είμαστε.
Φυσικά, τα χοντρά νταηλίκια έχουν τελειώσει για την υπό διάλυση συμμορία, με τον Καπετάνιο να το σκάει πρώτος από το πλοίο, αφήνοντας μόνους τους αρουραίους του να τρώνε τις ουρές τους, επιχειρώντας να σώσει οτιδήποτε και αν σώζεται, αναιρώντας ακόμη και την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης που είχε κάνει στον Real FM, χαρακτηρίζοντας την σαν ρητορικό σχήμα εκ του αντιθέτου για να δώσει έμφαση.
Ο Νίκος Μιχαλολιάκος, επιχείρησε να χαρίσει την ωραιότερη στιγμή στην αίθουσα, παραπονούμενος για το σύνθημα “Ένα μεγάλο λάκκο για τον Μιχαλολιάκο”, προκαλώντας αυθόρμητα χειροκροτήματα και σφυρίγματα. Έννοια σου Φιρερίσκε και δεν σου μοιάζουμε…
Και αν τα τσιράκια του ναζιστή Αρχηγού σηκώθηκαν σαν στρατιώτες προκαλώντας γέλιο σε όλους τους υπόλοιπους, εμείς κάτσαμε ξανά δίπλα της. Να γυρνάει στα δάχτυλα της ένα τετράδιο με τον Παύλο της, ένα εξώφυλλο που μετράει τα χρόνια της απουσίας. Η Μάγδα που μας φίλησε πάλι όλους, που μας κράτησε στα χέρια της μέχρι το τέλος, που μετρήσαμε την οργή της και τα δάκρυα που επέλεξε να μοιραστεί. Σηκώθηκε να τον χαιρετήσει η Μάγδα, “ΔΟΛΟΦΟΝΕ” του φώναξε και πύκνωσε ξανά η οργή. Οι συνένοχοι με την ψήφο τους και τη στήριξη τους υπάνθρωποι, θέλησαν να της απαντήσουν με “Αίμα-Τιμή-Χρυσή Αυγή”, όμως αλήθεια τώρα; Η αίθουσα σείστηκε, τα πέλματα έκαναν κρότο στο πάτωμα. “Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ” και “ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ”, ακούγονταν για κάμποση ώρα, ταξιδεύοντας στον σταματημένο χρόνο.
Δεν ξέρω ποια ποινή μπορεί να φέρει την παραμικρή ανακούφιση στο ρήγμα που δημιουργήθηκε, στο τραύμα που δεν λέει να γιάνει, όμως σίγουρα θέλουμε εκείνη που θα ανταποκριθεί περισσότερο στη φωτιά που έκαψε στρέμματα ψυχικών αποθεμάτων.
Τη φορά που μπόρεσα να προσεγγίσω περισσότερο από ποτέ πως νιώθει η οικογένεια του Παύλου Φύσσα, οι φίλοι και οι σύντροφοι του, είναι όταν εκείνο το μεσημέρι στα Εξάρχεια ένας από τους πιο δικούς του ανθρώπους φούμαρε κοφτά το τσιγάρο του, με κοίταξε και άφησε να τρέξουν οι λέξεις…
“Ένας Σεπέμβρης, 6 χρόνια”.
