Οι λέξεις τελειώνουν, μπροστά στα δεινά του πολέμου. Μοιάζουν σίγουρα φτωχές, για να περιγράψουν τη φρίκη του, την αποκτήνωση του ανθρώπινου είδους και τον φόβο στα παιδικά μάτια, που κοιτούν δίχως να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και εκεί, που βρίσκονταν πλατείες και κούνιες, τώρα στοιβάζονται πτώματα αμάχων. Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας, πιστεύεις ή μάλλον ελπίζεις πως οι άνθρωποι θα σταματήσουν να σκοτώνονται μεταξύ τους, παρότι οι κυβερνήσεις τους, προσδοκούν εν μέσω πολέμου, παγκόσμια ειρήνη. Όσο ειρωνική και αν διαβάζεται η προηγούμενη φράση, η στρατιωτική επιχείρηση του Ερντογάν με το κωδικό όνομα “Πηγή Ειρήνης”, τερματίζει την ειρωνεία.
Η εισβολή της Τουρκίας στα κουρδικά εδάφη της Συρίας, ξεκίνησε χθες και ανακοινώθηκε επίσημα, μέσω του αρμοδίου Υπουργείου Άμυνας, της γειτονικής χώρας: “Η επιχείρηση “Πηγή Ειρήνης” ξεκίνησε στις 16:00 σήμερα, με σκοπό τη διασφάλιση της ασφάλειας των συνόρων μας, την αποτροπή της δημιουργίας ενός διαδρόμου τρομοκρατίας κατά μήκους των ανατολικών συνόρων μας, την εξουδετέρωση τρομοκρατών και τρομοκρατικών οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένου του Ισλαμικού Κράτους και των PKK/ YPG, που απειλούν την εθνική ασφάλειά μας και για τη δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για την επιστροφή των εκτοπισμένων Σύριων στα σπίτια τους…“.
Aξίζει να σημειωθεί, πως αυτή είναι η τρίτη εισβολή τουρκικών δυνάμεων εναντίον των κούρδικων πληθυσμών στη Συρία, καθώς τον Αύγουστο του 2016 είχε εξαπολύσει επίθεση στη βόρεια μεριά της χώρας, ενώ στις αρχές του 2018 ξεκίνησε χερσαία και αεροπορική επιχείρηση εναντίον των Μονάδων Προστασίας του Λαού (YPG), δηλαδή της ένοπλης πτέρυγας του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας (PYD), που αποτελεί το κυριότερο κόμμα των Κούρδων της Συρίας. Οι YPG, πολεμούν κατά των δυνάμεων της τζιχαντιστικής οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος. Ήδη από τα τέλη της προηγούμενης χρονιάς ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ είχε ανακοινώσει, πως τα αμερικανικά στρατεύματα θα αποχωρούσαν από τη Συρία, ανοίγοντας στην ουσία την πόρτα στον Ταγίπ Ερντογάν να επιτεθεί.
Αυτό συνέβη χθες και όπως δηλώνει η τουρκική εφημερίδα Hürriyet, σε πρώτη φάση η Τουρκία, στοχεύει να πάρει τον έλεγχο μιας περιοχής στα σύνορα, μήκους 120 χλμ και βάθους περίπου 30 χλμ, που εκτείνεται από την Τελ Αμπιάντ έως τη Ρας αλ Άιν. Όπως μετέδιδαν μέχρι πριν λίγες ώρες τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, η Τουρκία έχει προχωρήσει σε 30 χιλιόμετρα βάθος, εντός των περιοχών. Όλα τα ενημερωτικά μέσα παγκοσμίως, αναμεταδίδουν και αναπαράγουν τις παραπάνω πληροφορίες, με όρους που είναι ελαφρώς δυσνόητοι, σε όσους δεν ασχολούνται με το πολιτικό ή διπλωματικό ρεπορτάζ.
Αναλύσεις επί αναλύσεων για τον ρόλο των εμπλεκομένων χωρών (Συρία, Τουρκία, Ιράν, Αμερική) για το τι θα κάνει η Ρωσία και ποιος θα είναι ο ρόλος του Πούτιν, για τα γεωπολιτικά, θρησκευτικά και οικονομικά νέα δεδομένα της γύρω περιοχής. Πολλοί εγείρουν απορίες, για τους εκτοπισμένους Κούρδους και τις συνέπειες του προσφυγικού ζητήματος, ενώ ο Τραμπ που έδωσε ελαφρά τη καρδία το ελεύθερο στον Ερντογάν για την εισβολή, τώρα τον εγκαλεί στην τάξη απειλώντας πως θα καταστρέψει την τουρκική οικονομία. Κάπου εκεί στον βομβαρδισμό ειδήσεων, όπως αναφέρουν παρουσιαστές και δημοσιογράφοι, θα δεις και κάποιες παραγράφους ή ειδήσεις με clickbait τίτλους για τα θύματα. Δεκαπέντε, μέχρι στιγμής με τους αμάχους να είναι τουλάχιστον 8. Οι Κούρδοι, μετρούν ξανά πληγές. Πλάι σε γκρεμισμένα κτίρια λοιπόν, αντηχούν ξανά σπαρακτικές φωνές, όσο ψάχνουν στα απομεινάρια των κτιρίων, να ακούσουν μια ανάσα και να βρουν λίγη ζωή, σε όσα σώματα δεν έχουν ακόμη διαμελιστεί.
H διεθνής κοινότητα, προφανώς αφού σκούπισε κάπως άγαρμπα τα κροκοδείλια δάκρυά, καταδίκασε την τουρκική εισβολή. Δεν μπορεί να ηχήσει στα αυτιά μου, άλλη φράση πιο εκνευριστική. Σαν το αμιμήτο και κούφιο “καταδικάζω τη βία από όπου προέρχεται”, που μας σερβίρει με ακαδημαϊκούς όρους, πως έκανα το χρέος μου, δηλώνοντας ευθαρσώς και απερίφραστα τη συμπαράσταση μου στα θύματα και τους οικείους τους. Δεν αρκεί, δυστυχώς. Ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με 2 αποδεδειγμένα ημιπαράφρονες ηγέτες (Ερντογάν και Τραμπ), που δεν νοιάζονται να λερώσουν τα χέρια τους, με το αίμα των κολασμένων της γης.
Δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι, μπροστά σε όσα διαδραματίζονται γύρω μας. Ο θάνατος πάει πάλι διακοπές στην πολύπαθη Συρία, όσο εμείς συνεχίζουμε απαθείς το γεύμα μας. Όσο καταναλώνουμε ειδήσεις, για τους κινδύνους των στρατιωτικών επιθέσεων (λες και υπάρχουν και ακίνδυνες) τα θύματα πολλαπλασιάζονται. Κι αν οι νεκροί αθροίζονται προς χάριν των στατιστικών στοιχείων και των εμπεριστατωμένων ρεπορτάζ, τα τραύματα που αφήνει μια πολεμική σύρραξη, δεν μπορούν να μετρηθούν. Δεν θα υπάρξουν ποτέ εργαστηριακά αποτελέσματα, για να δείξουν το μέγεθος του προβλήματος. Η βλάβη για τα θύματα ωστόσο, είναι ανήκεστος.
Το πιθανότερο είναι να στοιβαχτούν ανά καραβιές σε ετοιμόρροπα πλοία, δίνοντας τις αποταμιεύσεις μιας ζωής και αναζητώντας ένα μέρος λιγότερο φρικαλέο από αυτό που έφτιαξαν κάποιοι άλλοι, δίχως να τους ρωτήσουν για εκείνους και τις οικογένειες του. Οι φωνές μας λοιπόν, οφείλουν να συνταχθούν και να ζητήσουν να μην συμβούν άλλες πολεμικές επιχειρήσεις, στο όνομα της ευρύτερης ειρήνης. Είναι χρέος μας, να υπερασπιστούμε όλους όσοι βάλλονται, δημιουργώντας μια ειρηνική και ασφαλή πραγματικότητα. Πλάι στις εκατόμβες των θυμάτων, δεν πρέπει να θαφτεί κι η ανθρωπιά μας. Στην ανυπολόγιστη καταστροφή ενός πολέμου, δεν χωρούν ευχολόγια, ούτε εύκολα αναθέματα, παρά μόνο πράξεις αλληλεγγύης που θα διορθώσουν τα στραβά των πολεμόχαρων, που μας κυβερνούν και θέλουν να μας διαφεντεύουν.
Ας τους θυμίσουμε όλοι μαζί, πως δεν μπορούν να το κάνουν άλλο πια.
