Δεν περνάω πια από τη Γλάδστωνος. Πιο συγκεκριμένα, δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς γίνεται η ζωή να συνεχίζεται, σε έναν δρόμο που πάγωσε μονομιάς ο χρόνος. Άνθρωποι πίνουν τον καφέ τους, γελάνε και σχεδιάζουν τις μέρες τους μασουλώντας κουλουράκια, πάνω σε πλάκες που έναν χρόνο πριν ποτίστηκαν με το αίμα ενός ανθρώπου που δολοφονήθηκε χωρίς κανένα έλεος μπροστά στα μάτια τους, ανάμεσα σε κινητά που κατέγραφαν την κτηνωδία. Ο Ζακ Κωστόπουλος, δολοφονήθηκε από δύο ανθρωποειδή, και από όλα εκείνα τα χέρια που δεν τον τράβηξαν από τις κλωτσιές τους. Η Zackie δολοφονήθηκε, και εμείς δεν περνάμε πια από τη Γλάδστωνος…
Έτσι λοιπόν, ένα καταραμένο μεσημέρι του Σεπτέμβρη, χάσαμε τον Ζακ και μαζί και τη Zackie, έναν άνθρωπο που απεχθανόταν τη βία, αλληλέγγυο και αντιφασίστα. Κυνηγήθηκε και κατάφερε να ξεφύγει κάμποσες φορές, μέχρι το αποκρουστικό τέλος. Ακόμη και στις στιγμές του απόλυτου φόβου, δεν απαρνήθηκε αυτό που ήταν, παραμένοντας ένα πλάσμα παθιασμένα ελεύθερο. Και αν εμείς χάσαμε έναν άνθρωπο που αντλούσαμε θάρρος και χρώμα, ο Νίκος Κωστόπουλος, έχασε τον αδερφό του, κομμάτι μιας ολόκληρης ζωής. Όταν του ζητάω να μου εξηγήσει πώς κύλησε αυτός ο ένας χρόνος χωρίς τον Ζακ, αντιλαμβάνομαι ότι οι 12 αυτοί μήνες, πέρασαν σαν οδοστρωτήρας από πάνω του. “Ένας χρόνος χωρίς τον Ζαχαρία, χωρίς το χιούμορ και τη σπιρτάδα του. Ένας χρόνος από εκείνο το τηλεφώνημα που δέχτηκα από τη θεία μου για τη δολοφονία, με την αστυνομία τότε να χρησιμοποιεί ακόμη το αφήγημα περί ληστείας και αυτοτραυματισμού. Η δολοφονία του Ζακ μας άλλαξε όλους, ενώ παράλληλα ήταν ένα γεγονός που ανέδειξε πολλές παθογένειες τις ελληνικής πραγματικότητας, αναδύοντας πολλά ερωτήματα, πυροδοτώντας συζητήσεις“.
Έναν περίπου χρόνο μετά, το εισαγγελικό πόρισμα έρχεται να επιβεβαιώσει τη διάθεση της δικαιοσύνης για πλήρη απονεύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πιο συγκεκριμένα, ο εισαγγελέας στην πρόταση του προς το Δικαστικό Συμβούλιο, το οποίο θα εκδώσει παραπεμπτικό βούλευμα, εισηγείται την παραπομπή σε δίκη των δύο ιδιοκτητών και των τεσσάρων αστυνομικών, με την κατηγορία της πρόκλησης θανατηφόρου σωματικής βλάβης, μια κατηγορία που σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με το ιατροδικαστικό πόρισμα, που αποδίδει τον θάνατο του Ζακ στα χτυπήματα που δέχτηκε από ιδιοκτήτες και αστυνομικούς, έχοντας με άλλα λόγια να κάνουμε με μια ανθρωποκτονία από πρόθεση και με ενδεχόμενο δόλο.
“Αν δεν υπήρχε η συσπείρωση των δικών μας δυνάμεων κι η άσκηση πίεσης, η αστυνομία θα παρέμενε άπραγη. Από την αρχική δικογραφία και τη μη διασφάλιση του χώρου του εγκλήματος, γίνεται εμφανής ο ρόλος της. Πάμπολλα αιτήματα στον ανακριτή παρέμειναν αναπάντητα από την κωλυσιεργία και τη μη προθυμία της αστυνομίας να συνδράμει τα μέγιστα. Πολλές έλλειψης και χαμένα στοιχεία, που θα βοηθούσαν να έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα. Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που η αστυνομία εμπλέκεται σε βαναυσότητες και συγκαλύψεις. Το βλέπουμε ακόμη και με τα πρόσφατα γεγονότα ομοφοβικών και σεξιστικών περιστατικών, καθώς και με τις εκκενώσεων των καταλήψεων”.
Όσο αδιανόητο φαντάζει το να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο εξοντώθηκε εκείνο το μεσημέρι ο Ζακ, άλλο τόσο πρωτάκουστο είναι ότι οι δολοφόνοι του, συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους. Σαν να μη συνέβη τίποτα, σαν να μη λιντσάραν σε δημόσια θέα έναν άνθρωπο, παραμένοντας μέχρι και σήμερα προκλητικοί και αμετανόητοι. “Είναι σκανδαλώδες να κυκλοφορούν οι δολοφόνοι ανενόχλητοι και ελεύθεροι. Η συμπαράσταση του κόσμου ήταν και είναι καθοριστική για την πορεία του αγώνα μας. Αγώνας για δικαστική δικαίωση αλλά και για κοινωνική. Ο καθένας, λειτουργεί σαν ένα κομματάκι παζλ, μιας κοινωνίας που οραματιζόταν ο Ζαχαρίας. Πολύχρωμης, πολύπλευρης, ελεύθερης με αγάπη και συμπερίληψη”.
Το μίσος, η απανθρωπιά και η αισχρότητα είναι καταγεγραμμένα και τα έχουμε δει όλοι. Τα μέσα ενημέρωσης άλλωστε επέλεξαν να προβάλλουν χωρίς ντροπή μια εν ψυχρώ δολοφονία, κρεμώντας στα μανταλάκια έναν άνθρωπο, δολοφονώντας τον ξανά και ξανά, στέλνοντας το μήνυμα του “όποιος δεν μας κάνει, θα εξοντώνεται με τις ευλογίες μας”. Καλοχτενισμένα βαμπίρ της μεσημεριανής ζώνης, έστησαν γκάλοπ στην πλάτη ενός δολοφονημένου, θέτοντας ερωτήματα για το αν έπρεπε ή όχι να βασανιστεί μέχρι θανάτου, για χάρη μιας τζαμαρίας στο κέντρο της Αθήνας. Μια τζαμαρία, για μια ανθρώπινη ζωή, για ένα πλάσμα που έτρεμε μπροστά στα μάτια τους, μη ξέροντας τι να κάνει σε απόλυτη απόγνωση. Φυσικά, κανένα μέσο δεν θέλησε να επικοινωνήσει την άμεση και τεράστια στήριξη αγάπης και οργής, ενός κόσμου που ακόμη δεν μπορεί να πιστέψει τι έγινε έναν Σεπτέμβρη πριν. “Αρκετά μέσα ενημέρωσης αναπαρήγαγαν και πρόβαλλαν αισχρές ειδήσεις χωρίς την παραμικρή ντροπή, χωρίς σεβασμό στο πρόσωπο ενός νεκρού. Με στεναχώρησε η στάση των ανθρώπων του μιντιακού συστήματος. Διψούν για την είδηση που “χαϊδεύει” τα χαμηλά ένστικτα του κόσμου και ας μην είναι αληθής. Στον αντίποδα όμως, υπήρξαν και υπάρχουν μέσα και άτομα που βοήθησαν ουσιαστικά στη έρευνα και διάδοση της αλήθειας”.
Ο Ζακ, ήταν ο άνθρωπος που μέχρι το τέλος, υπερασπίστηκε το δικαίωμα στην προσωπική επιλογή. Για τους ανθρώπους που συντόνιζαν τις ανάγκες τους με τη στάση που εκείνος κρατούσε, κάτι τέτοιο σίγουρα λειτουργούσε απελευθερωτικά. Ο Νίκος όμως, ήταν ο αδερφός του και αυτό που αναρωτιέμαι είναι ότι, αν με κάποιον τρόπο γνώριζε τι θα συμβεί, τι στάση θα κρατούσε; Θα προτιμούσε ο Ζακ να είχε σιωπήσει; Να έχει κρυφτεί και ζήσει εγκλωβισμένος στις επιθυμίες του; “Ο Ζαχαρίας ήταν ένας περήφανος, ένας ελεύθερος άνθρωπος. Πάντα υπερασπιζόταν τη γνώμη και τα δικαιώματα του, καθώς και όσων θεωρούσε πως καταπατούνταν. Και αν γεννιόταν ξανά τις ίδιες μάχες θα έδινε, γι’ αυτόν και όλους όσους είχαν ανάγκη. Κάποιοι άνθρωποι υπήρξαν, υπάρχουν, θα υπάρχουν για να αφήσουν κάτι πίσω τους“.
Ο Νίκος, δίνει μόνιμα το παρών σε όλες τις εκδηλώσεις που αφορούν τον Zακ, συμμετέχει στις πορείες, κάνει παρεμβάσεις όπου χρειάζεται, διατηρώντας παράλληλα ένα ιδιαίτερα χαμηλό προφίλ αξιοπρέπειας. Ο πόνος μοιάζει να μεταβολίζεται μέσα του με έναν τρόπο που γεννά καλοσύνη και τρυφερότητα. Πόσο εύκολο είναι όλο αυτό; “Μου δίνει δύναμη να βλέπω τον Ζαχαρία στα μάτια των άλλων, στη δύναμη, στην αγάπη ακόμη και στην οργή και θλίψη που αντανακλούν. Σκεπτόμενος τη ζωή του Ζαχαρία, τις δράσεις και τα λόγια του, δεν θα μπορούσα παρά να μεταβολισω όλο αυτό σε κάτι καλό. Και ο ίδιος αυτό θα έκανε!”.
Το πρώτο καλοκαίρι χωρίς τον Zακ. “Τον περσινό Αύγουστο τον περάσαμε μαζί. Ήρθα από το εξωτερικό όπου εμένα και βρεθήκαμε στην Ιτέα. Φέτος, εγώ γύρισα τον Αύγουστο στην Ιτέα, μα εκείνος έλειπε. Λείπουν τόσο το χιούμορ και η ατάκα του. Αχ, αυτή η ατάκα και το γέλιο που την ακολουθούσε. Και οι ιστορίες που λέγαμε και οι μπύρες που πίναμε… Τώρα, έχω τον Σνούπι, να μου ρίχνει την ατάκα με το βλέμμα του”.
Η οικογένεια Φύσσα και εκείνη του Λουκμάν. Άνθρωποι που καταδικάστηκαν στο πένθος και στην απώλεια, επειδή κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν είναι όλες οι ζωές άξιες να βιωθούν. Ο Νίκος πλέον, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται πιο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους. “Τα δόντια του τέρατος είναι ποικίλα, μα προέρχονται από το ίδιο αποκρουστικό πλάσμσα. Σέβομαι απόλυτα τις οικογένειες των ανθρώπων αυτών και ειδικά αυτούς που αναφέρεις, γιατί κυνήγησαν τους δολοφόνους κοιτώντας τους κατάματα. Είμαι και εγώ δίπλα τους. Είμαστε όλοι κοντά τους”.
Σε κάθε ευκαιρία φωνάζουμε ότι “δεν είμαστε ίδιοι”, ότι όσο πόνο και αν βιώνουμε δεν θα μοιάσουμε στο τέρας που μας πολεμά. Το σκοτάδι θα το νικήσουμε με το φως της χρυσόσκονης μας. Η αγάπη και το γκλίτερ, μπορεί τελικά να ξορκίσει τον θάνατο; Όσο και αν χάνουμε, κάπου τελικά θα κερδίσουμε; “Ναι, το πιστεύω. Αυτό που σιχαίνονται αυτοί οι απ(άνθρωποι), είναι η αγάπη, η ελευθερία και τα χρώματα. Γι’ αυτό, όσο τα πολλαπλασιάζουμε και τα σκορπάμε ελεύθερα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να βγούμε νικητές. Κάποια στιγμή, το τέρας που μας φοβίζει, θα μπει όλο στην τρύπα του και ίσως προλάβουμε και το θάψουμε, μια για πάντα”.
Ένας χρόνος χωρίς τον Zak, χωρίς δικαιοσύνη. Ένας χρόνος ασταμάτητου αγώνα και θλίψης, δώδεκα μήνες που δεν σταματήσαμε να φωνάζουμε “H Zackie ζει, τσακίστε τους Ναζί”. Και δεν θα σταματήσουμε. Κανείς δεν ξεχνά, κανείς δεν ξεχνιέται.
* Το Σάββατο, 21 Σεπτεμβρίου, στις 2:00 μ.μ., συγκέντρωση στη Γλάδστωνος και πορεία προς το Σύνταγμα, όπου θα ακολουθήσει συζήτηση.
