Η Αυγή Κανάκη, ξεκίνησε δειλά να ασχολείται με το κόμικ, το 2010, ενώ μπήκε για τα καλά στον χορό, το 2015. Γενικά, δεν κάθεται φρόνιμη μιας και δεν χάνει ευκαιρία να καταπιαστεί με οτιδήποτε μπορεί να της τραβήξει την προσοχή, ενώ πάντα μαθαίνει κάποια γλώσσα (ας πούμε, τώρα, διδάσκει ιαπωνικά). Η πιο συχνή πηγή έμπνευσης της είναι οι νέες και παλιές ιστορίες, που αγαπά μέσα από διάφορες ταινίες, βιβλία και βιντεοπαιχνίδια.

Η Αυγή λοιπόν, έρχεται και αυτή στην έκθεση κόμικς Oresteia Reversed, που θα πραγματοποιηθεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Στην έκθεση αποφάσισα να συμμετάσχω γιατί μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το θέμα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που διδάχθηκα κομμάτια του μύθου των Ατρειδών και ότι πάντα κάποια πράγματα δεν μου κάθονταν καλά. Ξαναδιαβάζοντας την Ορέστεια τώρα, ένιωθα ότι άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερό το γιατί κι απλά ήθελα να εξετάσω αυτή μου την αίσθηση λίγο καλύτερα εστιάζοντας λίγο περισσότερο στο τρίτο της σκέλος”.

Η Ιφιγένεια, η Κλυταιμνήστρα και τέλος η Ηλέκτρα. Γυναίκες που φονεύτηκαν και φόνευσαν, ορίζοντας και με τον δικό τους τρόπο την εξέλιξη της τραγωδίας. Πώς νιώθει η ίδια για τις γυναίκες αυτές και κυρίως πόσο σύγχρονες μοιάζουν ακόμη και αν “έζησαν” αιώνες πριν; “Οι γυναίκες του οίκου των Ατρειδών, είναι ένας από τους λόγους που πάντα μου φαινόταν ενδιαφέρουσα η Ορέστεια. Τα συναισθήματα μου γι’ αυτές είναι ανάμεικτα, αλλά κυρίως για όλες νιώθω έντονη συμπάθεια, πασπαλισμένη με θυμό και θλίψη. Γυναίκες που έβαλαν τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα για τον Αγαμέμνονα, σε διάφορες στιγμές της ζωής τους και κατέληξαν να το πληρώσουν με διάφορους τρόπους η κάθε μία. Η Ιφιγένεια έχασε την ζωή της, η Κλυταιμνήστρα τον εαυτό της και η Ηλέκτρα την ανθρωπιά της. Από αυτή την άποψη νιώθω ότι είναι εξαιρετικά σύγχρονες”.


Οι Ερινύες, στα σχέδια της μοιάζουν με πλάσματα απόκοσμα. Χωρίς διακριτά χαρακτηριστικά, βγαίνουν τρομακτικά από το νερό. Μιλάνε μεταξύ τους για ανθρώπους που απεικονίζονται γεμάτοι χρώματα, κάποιοι από αυτούς κακοποιημένοι και άλλοι νεκροί. Άραγε, τα σκίτσα αυτά είναι μια διαχείριση ενός θυμού που προκύπτει από το άδικο και τον φόβο, ότι κανείς ποτέ δεν θα τιμωρηθεί, ώστε να έρθει η δικαίωση; “Οι Ερινύες, στην ιστορία μου, δεν έχουν ανθρώπινη φύση. Είναι μια προσποίηση της “θείας δίκης”, η οποία έρχεται με τη μορφή των συνεπειών των λάθος επιλογών μας ως ανθρωπότητα. Η όψη τους είναι τρομαχτική λόγω του θυμού που νιώθω για το άδικο, αλλά όχι λόγω φόβου ότι ποτέ κάνεις δεν θα τιμωρηθεί. Σε κάποιες περιπτώσεις οι δράστες τιμωρούνται, σε άλλες όχι. Ο φόβος που έχω είναι ότι ποτέ δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν υποθέσεις, όπως αυτές οι λίγες που διάλεξα για το κομμάτι μου. Είναι τρόμος και θλίψη στο πόσο εύκολα αγνοούνται και επαναλαμβάνονται σχεδόν αυτούσιες, χωρίς παραλλαγή. Όλοι αυτοί οι “χρωματιστοί” άνθρωποι είναι ζωές που “δικάστηκαν” και απαξιώθηκαν από τους θύτες τους, επειδή ήταν διαφορετικές από αυτούς, ενώ η συνεισφορά τους στον κόσμο γύρω τους θα μπορούσε να είναι σημαντική αν τους επιτρεπόταν. Είναι χρωματιστοί, γιατί αντιπροσωπεύουν δυνατότητα και ομορφιά“.

Οι Ερινύες, στα σκίτσα της διαπραγματεύονται το ζήτημα της αυτοδικίας. Είναι όμως αυτή η θέση που παίρνει απέναντι της; Ένας “αλυσοδεμένος” από τους νόμους πολίτης σήμερα, με μια δικαιοσύνη σε ολοκληρωτική σήψη, ποιες επιλογές έχει; Που ξεκινάει η προσωπική ευθύνη και που αρχίζει η συλλογική; “Έχοντας πει όλα τα παραπάνω, αυτό που διαπραγματεύονται οι Ερινύες σχετικά με την αυτοδικία, είναι το κατά πόσον αυτή όντως καταπολεμήθηκε με την απόσυρση τους. Και αυτό που συμπεραίνουν είναι πως όχι, η αυτοδικία ζει και βασιλεύει και νιώθουν ατιμασμένες λόγω αυτού. Ο λόγος που άφησαν τον ρόλο τους στα χέρια της Αθηνάς, ήταν εξαρχής η υπόσχεση ότι το αποτέλεσμα θα είναι να εφαρμοστεί η δικαιοσύνη με τέτοιον τρόπο, ώστε να τις τιμούν πιο αποτελεσματικά όλοι. Αυτό όχι μόνο δεν έγινε αλλά, όσον αφορά σε συγκεκριμένα ζητήματα, η αυτοδικία ενθαρρύνεται εμμέσως από την κοινωνία μας. Η υπόσχεση/απειλή των Ερινυών στο τέλος, είναι απλά μια προειδοποίηση του τι αναπόφευκτα θα γίνει, αν δεν στρέψουμε την προσοχή μας σε πραγματικές αδικίες αντί να “τρώμε” πολύτιμους συνανθρώπους μας, για το έγκλημα της διαφορετικότητας. Τι θα γίνει αν δεν εφαρμοστεί καλύτερα η δικαιοσύνη που ευαγγελιζόμαστε, για να είμαι πιο σαφής. Κι εδώ μπαίνει η αντιδιαστολή προσωπικής και συλλογικής ευθύνης. Νομίζω ότι είναι δύσκολο να χωριστούν αυτά τα δυο. Νιώθω ότι δεν γίνεται να υπάρξει συλλογική ευθύνη χωρίς έντονη αίσθηση της προσωπικής ευθύνης. Σίγουρα δεν αρκεί μόνο να αποδεχτούμε ο καθένας ξεχωριστά την ευθύνη για την ύπαρξη ή όχι της δικαιοσύνης. Προσωπικά το βλέπω ως προαπαιτούμενος για να υπάρχει και αυτό που πιστεύω ότι χρειαζόμαστε, συλλογική κίνηση και αλλαγή, μέσω όποιων νόμιμων επιλογών έχουμε ως πολίτες και όχι ως αβοήθητες μονάδες”. 

* ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
Από 10-22 Σεπτέμβρη 2019
Ώρες λειτουργίας: καθημερινά και Σαββατοκύριακα 18:00-22:00
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος