Είμαι ένας από αυτούς που αντιστέκονται, από τους ελάχιστους που έχουν απομείνει αυτούς με την περιβαλλοντική συνείδηση που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Ναι λοιπόν δεν οδηγώ και δεν ρυπαίνω την ατμόσφαιρα που αναπνέουμε με τους ρύπους του οχήματος μου. Αφού εγώ αισθάνθηκα λίγο καλύτερα και εσείς λίγο χειρότερα θα αλλάξω σύντομα τους ρόλους, όχι τίποτα άλλο μην χάσουμε και τον αναγνώστη! Και είμαι σίγουρος πως όταν σας εξομολογηθώ ότι τα 15 χρόνια της ενήλικης ζωής και καμία πενταριά πιο πίσω όταν ήμανε έφηβος μετακινούμαι με τα μέσα μεταφοράς. Σχεδόν καθημερινά εδώ και τόσο καιρό έκανα φίλους μου τα λεωφορεία, τα τραμ, τα τρόλεϊ, τους συρμούς μετρό και ηλεκτρικού και τον προαστιακό.

Και λέω φίλους γιατί μόνο σε φίλους συγχωρείς τόσα ελαττώματα. Μετά παίζει λίγο εκμετάλλευση και σπας. Για αυτό λοιπόν θα σας διηγηθώ μια ιστορία που μου συνέβη χθες. Βρίσκομαι σταματημένος στην στάση Κηφισίας του Προαστιακού Σιδηρόδρομου. Είμαι εκεί στις 18:08, φεύγοντας κουλουβάχατα από το γραφείο, γιατί εμείς  θέμε 2 ώρες στο πήγαινε έλα για την δουλειά μας και κάθε λεπτό μετράει. Το προγραμματισμένο δρομολόγιο που πηγαίνει Δουκίσσης Πλακεντίας για να αλλάξω γραμμή και να πάω Αιγάλεω είναι στις 18:11. Δίπλα μου αρκετός κόσμος, κάποιοι εκ των οποίων είχαν ένα σφίξιμο. Ήταν λίγο περίεργοι ρε παιδί μου, πως το λένε.  Τους κόβεις από την φάτσα τους αχρείους. Περνάει 18:11, περνάνε ακόμη 2 λεπτά, περνάνε τέσσερα, εφτά δεκατέσσερα και να σου το άλλο προγραμματισμένο δρομολόγιο του αεροδρομίου στις 18:25. Όπως καταλάβατε το προηγούμενο δρομολόγιο, δεν πέρασε ποτέ. Έτσι απλά χωρίς ειδοποίηση και μια επιστροφή χρημάτων ή κάποια ανταλλακτική επιβράβευση όσων δεν εξυπηρετήθηκαν όπως έπρεπε. Περιμένουμε λοιπόν να χωρέσουμε όλοι στο συρμό που κατέφθασε. Ένα δρομολόγιο χάσαμε και στο επόμενο υπήρχε όλος ο πληθυσμός Οινοφύτων, Οινόης, κοινότητας Μαλακάσας, Αγίου Στέφανου 4 ποδήλατα, 2 πατίνια, ο Κθούλου και το Κράκεν! Ξεκινάει λοιπόν η ανώτατη κολληματική και η σπρωξιματική μέθοδος μέχρι να φτάσουμε στον επόμενο σταθμό και να κατέβουμε.

Αφού βγούμε ζωντανοί και ανασάνουμε λίγο πάμε προς τις αποβάθρες. Λόγω ενός θέματος που έχω εδώ και λίγο καιρό με τις φτέρνες, αποφεύγω τα σκαλιά όπου μπορώ. Στην σύνδεση Προαστιακού- μετρό στην Δουκίσσης Πλακεντίας σας έχω νέα. Δεν λειτουργούσαν μήτε οι κυλιόμενες, μήτε το ασανσέρ. Αουτ οφ ορντα και τα δυο που λέμε και στο χωριό μου. Οπλίζεσαι το λοιπόν με υπομονή και δως του για τις αποβάθρες. Κλιματισμός δεν λειτουργεί στον χώρο αναμονής. 1η Αυγούστου στις 18:30 με την θερμοκρασία πάνω από τους 35 βαθμούς Κελσίου. Βλέπω και κάποιους τζαμπατζήδες, να ιδρωκοπάνε και άλλους πολλούς να κάνουν αέρα με το εισιτηριάκι τους. Έρχεται ο συρμός σε 3 λεπτά ευτυχώς, τα βαγόνια έχουν κλιματισμό και επιτέλους φτάνω στον προορισμό μου. 20 λεπτά αργότερα και προφανώς ταλαιπωρημένος.Σήμερα Παρασκευή γιορτάζοντας το ΣΚ που έρχεται βρέθηκα πάλι στην Δουκίσσης Πλακεντίας 09:32, 9 λεπτά πριν το προγραμματισμένο δρομολόγιο της Μεταμόρφωσης στις 09:41. Ωστόσο όπως με ενημέρωσαν από τα μεγάφωνα ο προγραμματισμένος συρμός καταργήθηκε. Ο επόμενος θα πέρναγε σε 30 λεπτά. Προφανώς εφόσον δουλεύω στις 10:00 πήρα ταξί, πλήρωσα 6 ευρώ και δεν με αποζημίωσε κανείς.

Ξέρω ότι όσοι χρησιμοποιείτε τα μέσα μαζικής μεταφοράς, νιώθετε πως διαβάζετε ακόμη μια μέρα της ζωής σας. Μια από τις πολλές τις οποίες έχετε συνηθίσει. Δρομολόγια που δεν έρχονται ποτέ, λεωφορεία που δεν σταματούν στις στάσεις για να πάρουν τους επιβάτες που βρέχονται, τουρτουρίζουν ή σκάνε σαν τα τζιτζίκια, στρίμωγμα και υπεράριθμα δρομολόγια, με μια εκνευριστική συχνότητα που δεν βγάζει κανένα νόημα (σε 8 λεπτά το επόμενο, σε 9 το μεθεπόμενο). Πάμε και στην αξιαγάπητη φωνή του οδηγού που σε ενημερώνει Κατεβείτε χάλασε, το επόμενο, εγώ μέχρι Πολυτεχνείο πάω, μετά δεν με αφήνουν. Και εγώ πως θα πάω Άνω Κυψέλη; Τι να σου πω αδερφέ υπάλληλος είμαι εγώ.

Και εγώ πελάτης γαμώ το κεράτο μου το τράγιο, το βερνικωμένο και το ξεβερνίκωτο και δεν με έχει αποζημιώσει ποτέ κανείς για τα ιδρωτόλουτρα του καλοκαιριού σε συρμούς χωρίς air-condition, για το αγενές προσωπικό που είναι όντως ολιγάριθμο σε σχέση με τις ανάγκες του επιβατικού κοινού, για τις απροειδοποίητες απεργίες της τελευταίας στιγμής, που δεν κοστίζουν στην τσέπη μου και στην ταλαιπωρία μου το 1 ευρώ, που θα μου επιστρέψουν στην κάρτα στο τέλος του μήνα. Δεν φταίω εγώ που οι επίσης ολιγάριθμες άμοιρες καθαρίστριες με μισθούς πείνας προσπαθούν να καθαρίσουν τα ακαθάριστα, ή οι security έχουν εντελώς διακοσμητικό χαρακτήρα, καθώς όταν τους χρειαστείς δεν είναι ποτέ στην αρμοδιότητα τους! Επίσης ως υπηρεσία για την οποία πληρώνεστε οφείλετε να έχετε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τουαλέτες στους σταθμούς ηλεκτρικού και μετρό. Έστω σε 5-6 κεντρικούς σταθμούς, γιατί διαφορετικά να κάνετε και αδιάβροχα τα καθίσματα.

Θα πέσουν τώρα όλοι ωσάν τα θηρία βάζοντας την κασετούλα μπροστά, ε τότε να μην πληρώνουμε τίποτα, να γίνουμε ένα χάος να μην δουλεύει τίποτα και να έχουμε ένα νόμο αυτό της ζούγκλας! Να γεμίσουμε τζαμπατζήδες και αλητήριους που δεν υπακούν κανέναν. Προσωπικά δεν με ενοχλούν οι τζαμπατζήδες και όσοι δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν για μια μετακίνηση και αυτό διότι , τα μέσα πρέπει να εξυπηρετούν το κοινό μαζικά. Αυτούς που δεν έχουν όχημα που δεν μπορούν. Είναι σημαίνουσα η θέση τους και θεμελιώδης στη λειτουργία μιας κοινωνίας. Όπως τα νοσοκομεία, έτσι και τα ΚΕΠ, οι δημόσιες υπηρεσίες έτσι και τα μέσα μεταφοράς. Αντί να ρίξουμε στο ανάθεμα λοιπόν όσους δεν χτυπούν εισιτήριο, ας τα κάνουμε πιο φιλικά στο κοινό και εξυπηρετικά. Άλλωστε όσο και αν τα βρίζω άλλο τόσο τα αγαπάω και χαζεύω τους ανθρώπους που τα χρησιμοποιούν και ταξιδεύουν μαζί μου, κάθε μέρα! Μαζί ξεκινάμε και πολλές φορές τελειώνουμε την 1η μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Είναι λοιπόν συνεπιβάτες και συνοδοιπόροι. Όχι φτωχοδιάβολοι, πληβείοι και απόκληροι. Τα αγαπάω και τους αγαπάω επίσης γιατί γέννησαν την πλέον μαζική κίνηση κοινωνικής αλληλεγγύης των τελευταίων ετών. Το να αφήσεις ή να δώσεις το εισιτήριο σου στον επόμενο, άγνωστο σε σένα επιβάτη!