Από χθες, κυκλοφορεί μια φρικαλέα σκηνή στα social media, που δείχνει το ξεκλήρισμα της ζωής στην Συρία. Ακαριαίος θάνατος για τη μητέρα στο βομβαρδισμένο σπίτι, όπου ο πατέρας παρακολουθεί τη μεγάλη του κόρη να προσπαθεί να σώσει την 7 μηνών αδερφή της. Το ένα παιδί κατέληξε, με το άλλο να παλεύει να επιβιώσει και να επιστρέψει στην κόλαση. Η συγκεκριμένη φωτογραφία, συνοδεύτηκε από φορτισμένα σχόλια, που δεν εξαντλήθηκαν στο απόκοσμη πραγματικότητα, που θέλει να παιδιά να πεθαίνουν πριν καν αρθρώσουν δύο φθόγγους, αλλά “ανοίχτηκαν” σε μια επιφανειακή και παντελώς ανούσια κριτική της καθημερινότητας μας.
Το ποστάρισμα παιδιών που ξεψυχούν μπροστά μας, χιλιόμετρα μακριά μας, σε προφίλ χρηστών που η κοινωνική τους ευαισθησία εξαντλείται σε κάθε τέτοια ευκαιρία, χωρίς την παραμικρή ενσυναίσθηση των γεγονότων, ενδυόμενοι τον μανδύα της “φιλανθρωπικής σκέψης”, είναι η πιο πρόστυχη αυτοπροβολή. Τα κορίτσια αυτά, ήταν δύο από τους 103 νεκρούς, ήταν ανάμεσα στα 26 παιδιά, που σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σκοτώθηκαν. Ο άμαχος πληθυσμός που βομβαρδίστηκε για ακόμη μια φορά σε σχολεία, νοσοκομεία και αγορές στη Συρία, είναι μια καθημερινότητα και όχι ένα μεμονομένο γεγονός που κινητοποιεί κάποιους. Παρόλα αυτά, η παραπάνω τραγική εικόνα ενισχύει περισσότερο την ψευτοευαισθησία των χρηστών που συγκλονίζονται με οτιδήποτε κοινωνικοπολιτικό, ανά τρίμηνο.
Η ταυτότητα των χρηστών των social media,σχηματίζεται από επιρροές τόσο στο ατομικό, όσο και στο κοινωνικό επίπεδο. Λίγοι καταφέρνουν να σχηματίσουν μια ισχυρή προσωπικότητα χωρίς την αλληλεπίδραση, που σε μεγάλο βαθμό καθορίζει τη συμπεριφορά των περισσότερών. Έτσι, πολλοί είναι αυτοί που καταλήγουν να διαμορφώνουν μια παραμορφωτική ακόμη και για τους ίδιους εικόνα, που καθορίζεται από τι θα τους “βάλει” στα πράγματα, ακόμη και αν δεν έχουν καμία διάθεση να εμπλακούν με έναν πιο ουσιαστικό τρόπο. Ένας λαϊκοπόπ σχολιασμός της καθημερινότητας και ανούσιο λεξιλόγιο, που εκτοξεύεται όταν το ανθρώπινο δράμα το καλεί.
Εντυπωσιακό παραμένει το κατηγορώ που εξαπολύουν οι συγκεκριμένοι χρήστες, στον τρόπο που βιώνεται καθημερινά ο Δυτικός πολιτισμός, δίνοντας μας την αίσθηση ότι τον πρωτοαντικρίζουν. Ένας συρφετός ενοχής που μάλλον δεν αντιλαμβάνονται πόσο τους εκθέτει, γιατί φυσικά έχουν εσωτερικεύσει τον εμπρηστικό χωρίς επιχειρήματα λόγο, με έναν τρόπο που αναδύονται κόμπλεξ και στερεότυπα. Σύμφωνα με μερικούς λοιπόν, δεν θα έπρεπε να τραγουδάμε, να γελάμε, να γεννάμε, να χτενιζόμαστε, να βαφόμαστε, επειδή στη Συρία θυμήθηκαν από μια φωτογραφία, ότι υπάρχει πόλεμος. Και δεν θα αναρωτηθώ το πόσο θα βοηθήσει την εξέλιξη του πολέμου, αν εγώ σταματήσω να γελάω και να βάζω make up στα σπυράκια μου, μιας και το θεωρώ σκέψη εφάμιλλη ενός παιδιού στο Δημοτικό, θα γράψω όμως πόσο με τρομάζει η ιδέα του να υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αντιληφθούν την ολότητα της ύπαρξης τους, αποδεχόμενοι ότι η κοινωνική σκέψη, η πολιτική παρουσία, ο δυναμισμός στο συναίσθημα μπορούν να συμπορευθούν με τη φροντίδα του εαυτό, όπως την ορίζει κάθε άνθρωπος. Λύστε πρώτα τα υπαρξιακά σας, και μετά ορίστε μας και τον τρόπο που θα θέλατε να υπακούμε στην απρόσμενη συγκίνηση σας.
Τα social media, είναι ένας χώρος αυτοέκφρασης και ανταλλαγής, θα ήταν χρήσιμο παρόλα αυτά να γνωρίζουμε ότι η επαναστατικότητα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εξαντληθεί μέσα από αυτά. Προφανώς και διαμορφώνουν το κλίμα της εποχής, υπηρετώντας μια κουλτούρα χρηστών, η παγίδα όμως να καταντήσεις γελοίος στην προσπάθεια να ακολουθήσεις μια πραγματικότητα που δεν έχεις καν προσπαθήσει να εσωτερικεύσεις, δημιουργεί μια θλιβερή εξέλιξη.
Ο πόλεμος αφανίζει τη Συρία, την Παλαιστίνη, τη Λιβύη, κάθε απροστάτευτο μέρος ετούτου του πλανήτη, που πέφτει στα χέρια εκείνων που κρατάνε το καρπούζι, κρατάνε και το μαχαίρι. Είμαστε εδώ για να γίνουμε ένα με κάθε πρόσφυγα, να αγκαλιάσουμε κάθε φόβο του, να σκουπίσουμε το αίμα που βγαίνει από τις πληγές του. Κρατάμε τις γροθιές μας ψηλά και τραγουδάμε για την ελευθερία και ξέρεις κάτι; Θέλουμε εκείνη τη στιγμή στα πρόσωπα μας να είναι όλη η ομορφιά του κόσμου. Για κάθε μάνα που ουρλιάζει, για κάθε πατέρα που κρατάει το κεφάλι του παραδομένος στους λυγμούς. Είμαστε εδώ όχι για να ποστάρουμε νεκρά παιδιά στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, αλλά για να κλείσουμε στην αγκαλιά μας κάθε μικροσκοπικό πλάσμα που ξυπνάει τα βράδια από τους εφιάλτες του πολέμου. Στις καταλήψεις και στους δρόμους, στα πανό και στα συνθήματα, όπου ο άνθρωπος υπερσπίζεται με ανιδιοτέλεια τον άνθρωπο
Αυτή είναι η δύναμη μας και δεν χρειάζεται refresh!
