Η χθεσινή ήταν μια καλή μέρα. Από αυτές που περνάει η ώρα χωρίς να το καταλάβεις στην δουλειά και βρίσκεις όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην ώρα τους! Έφτασα λοιπόν στο σπίτι μου γύρω στις 7! Ανηφορίζοντας το δρομάκι της οικίας Σμυρνή λοιπόν ένα γρήγορο flashback ξεπήδησε στο μυαλό μου, με μένα τσιπιρίκο, θηρίο στο κλουβί να περιμένω να πάει 19:00 για να κατέβω να παίξω με τα παιδιά από την γειτονιά. Μαζευόμασταν που λες φίλε προβοκάτορα, καμιά δεκαριά αλάνια (cringe γιατί έτσι μας αρέσει) αγόρια και κορίτσια για να παίξουμε και να σπάσουμε λίγο τα νεύρα των γειτόνων! Mου λείπουν λίγο εκείνα τα χρόνια και το περίεργο είναι πως νομίζω ότι λείπουν και στους γειτόνους!
Τότε που στήναμε αυτοσχέδια τέρματα ανάμεσα στα αμάξια, ή στους θάμνους στους πρόποδες του άλσους του Μπαρουτάδικου. Τότε που ο Μήτσος κρέμαγε στην καγκελόπορτα του μια μπασκέτα και εμείς την βλέπαμε Μάικλ Τζόρνταν και Κόμπε Μπράιαντ σε συσκευασία ενός. Και κυνηγητό είχε ο μπαξές, μέχρι να σου βγουν τα σπορτέξ όπως τα έλεγε η μάνα σου και κρυφτό μέχρι όμως το εμπορικό στην Ιερά Οδό. Πιο κάτω δεν μέτραγε. Χθες λοιπόν ανεβαίνοντας τα σκαλιά του σπιτιού σκέφτηκα πως έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που είδα παιδιά στην γειτονιά μου να παίζουν μαζί! Πάνω από δέκα σχεδόν και δεν πρόκειται ποτέ να την ξεχάσω γιατί ένα κωλόπαιδο τόλμησε να με αποκαλέσει κύριο, ζητώντας να το κατεβάσω την μπάλα του από το μπαλκόνι. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα μου λείψει αυτό το αυθάδικο κωλοπαίδι.
Ακόμη και στην επαρχία που περνάω μπόλικα καλοκαίρια και στα νησιά που διακοπάρω, δεν βλέπω πια παιδιά να παίζουν στην γειτονιά. Μόνο σε κάποια πλατεία υπό το άγρυπνο βλέμμα γονέων, παππούδων και κηδεμόνων, άντε και σε καμία παιδική χαρά καγκελοφραγμένη, ελεγχόμενα! Εδώ για να μην μου την πέσουν οι παρεξηγησούληδες και όλοι οι γονείς που ξέρουν επειδή είναι γονείς και εγώ θα μάθω όταν κάνω παιδί, θα γράψω το εξής: Προφανώς δεν μηδενίζω, ούτε την έχω δει ότι η δικιά μας η γενιά ήταν η καλύτερη και εμείς που μεγαλώσαμε έτσι, είχαμε γαμάτα παιδικά χρόνια. Ούτε λέω ότι εγώ αν είχα παιδιά θα τα είχα αμολητά στην γειτονιά να κυνηγιούνται!
Ωστόσο αισθάνομαι πως μαζεύοντας τα παιδιά στο σπίτι, σκοτώνουμε λίγο από το ρομαντισμό μας! Θέλουν ζωή οι γειτονιές μας, γέλια και παιδικές φωνές, θέλουν μπογιές και χρώματα οι πλατείες και σκίτσα τα παγκάκια, χαραγμένα ονόματα, αγάπη και φιλία για πάντα. Θέλει τρεχάλα η ζωή και ποδηλατάδες με την παρέα, θέλει και σκισμένα στα γόνατα παντελονάκια. Χρειάζεται και καραβολίδες και σκασμένες μπάλες και ανταλλαγές με Panini χαρτάκια, γιατί έχω ένα καλό διπλό και μου λείπει το δικό σου να συμπληρώσω άλμπουμ. Θέλει αγκαλιές και γλωσσοδέτες, αναψυκτικό από το περίπτερο, καλαμάκια και παγωτό με δυο κουτάλια στην μέση. Θέλει φτου και βγαίνω και τα φυλάς, θέλει μόστρα την καινούρια μπλούζα, και τα σπορτέξ που σου πήρε δώρο η μαμά και ο μπαμπάς, θέλει ξόδεμα το χαρτζιλίκι στο μίνι μάρκετ, θέλει παιχνιδοπόλεμο, βόλτες στην άλλη γειτονιά και καμιά πλάκα στον απέναντι που είναι λίγο μαλάκας.
Καλές οι εξωσχολικές δραστηριότητες, καλά και τα tablets και η τεχνολογία, καλό και το youtube, καλύτερο το Netflix, καλά και άγια τα κινητά και τα video-games! Ωστόσο, το παιχνίδι και η αλληλεπίδραση με άλλα παιδιά, δεν μοιάζει με τίποτα! Ούτε μετριέται ούτε ξεπληρώνεται! Προλαβαίνουν να μεγαλώσουν τα παιδιά, ας χαρούν τις γειτονιές και θα τα χαρούν και εκείνες με την σειρά τους!
