Δεν κουράστηκες ρε συ, να περιμένεις να σε σώσουν οι εκλογές;

Πάνε και οι εκλογές λοιπόν. Πέρασαν, όπως περνάνε της γης οι ταξιδιώτες, από τούτο τον τόπο. Ποιητική η διάθεσις, όπως μπορείς να αντιληφθείς, γιατί καλό είναι που και που να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με τέτοιον τρόπο. Ας περάσω όμως, στο προκείμενο. Οι εκλογές έληξαν και κάποιοι πανηγύρισαν, άλλοι πέσανε στα πατώματα λες και τους παράτησε η γκόμενα, άλλοι ούτε κρύο ούτε ζέστη. Ευτυχώς, το μεγαλύτερο ποσοστό των συνανθρώπων χάρηκαν, που οι Χρυσαυγίτες αποχαιρέτησαν την Βουλή. Ελπίζουμε και ευχόμαστε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να παρακολουθήσουν τη φασούλα, από τις φυλακές Κορυδαλλού, όταν με το καλό τελειώσει η δίκη, τώρα ειδικά που δεν κρύβονται πίσω από την βουλευτική ασυλία. Στα δικά μας τώρα, προφανώς κάθε κυβερνών κόμμα ή κυβερνητικός σχηματισμός διαμορφώνει ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο, εντός του οποίου, υπάρχουμε όλοι.

Ωστόσο, η ίδια η καθημερινότητα μας, αποτελεί μια πολιτική πράξη. Όταν το αντιληφθούμε, είναι δεδομένο πως ο κόσμος μας θα γίνει λίγο καλύτερος. Για αυτό και πρέπει να ακολουθήσουμε τον ανηφορικό δρόμο. Είναι χρήσιμο να αντιμετωπίζουμε άλλωστε τις μικρές μάχες με μια νότα αισιοδοξίας, σαν μια συνεχή ανάβαση προς την κορυφή που θέλουμε να κατακτήσουμε. Θα είναι δύσκολος ο δρόμος, με πολλά δύσβατα μονοπάτια, μα όταν αντικρύσουμε την θέα, θα αξίζει τον κόπο! Ζούμε έχοντας μια τηλεοπτική αντίληψη της πραγματικότητας. Ειδικά οι άνω των 25 αυτής της χώρας, το γνωρίζουν πολύ καλά. Συγχέουμε έννοιες, όπως χάος, πολιτική, ελευθερία, ευτυχία και ιδεολογία, με κατασκευασμένες εικόνες που αναπαράγονται μπροστά στους δέκτες μας.

Η κυριαρχία του Internet εδώ και χρόνια, μετακίνησε τα πρωτεία στη διαμόρφωση της πραγματικότητας από την τηλεόραση στο διαδίκτυο. Εντούτοις που λένε και οι σπουδαγμένοι, κάθε πράξη μας είναι πολιτική. Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε ως καταναλωτές ή πελάτες αν προτιμάς, είναι εξίσου σημαντικός με την πάλη των εργαζομένων και των συνδικάτων για καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει την δύναμη λόγου μας, παρά ο εαυτός μας. Για αυτό όση αξία έχει η συμμετοχή σε ένα συλλαλητήριο υπέρ των μεταναστών ή των ανθρώπων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, άλλη τόση έχει και η υπεράσπιση αυτών των ατόμων σε ένα από τα καθημερινά περιστατικά λεκτικής, ψυχολογικής η δυστυχώς και σωματικής βίας απέναντι τους. Όταν σιωπάς, είσαι συνένοχος. Οι καθημερινές πράξεις αλληλεγγύης άλλωστε σημαίνουν και σημάνουν μια ευρύτερη αλλαγή προς τα εμπρός, προς μια κοινωνία που θα αγκαλιάσει άπαντες, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, σεξουαλικής προτίμησης, ηλικίας.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν δανειστικές βιβλιοθήκες για αστέγους, κοινωνικές κουζίνες, παντοπωλεία και φαρμακεία υπάρχει ελπίδα. Όσο αφήνουμε το εισιτήριο μας για τον επόμενο επιβάτη στα μέσα μαζικής μεταφοράς, όσο μοιραζόμαστε το φαγητό μας με εκείνους που δεν έχουν να φάνε, όσο αφήνουμε ένα μπολ με νερό και λίγη τροφή για τα αδέσποτα, συμβάλλουμε στην δημιουργία μιας κοινωνίας που δεν ντρεπόμαστε να είμαστε μέλη της. Όταν συμμετέχουμε σε προγράμματα εκμάθησης για μετανάστες, επανένταξης για πρώην κρατούμενους ή τοξικομανείς, δίνουμε μια απάντηση στο κράτος που δεν υπάρχει. Τότε συνειδητοποιούμε πως το κράτος είμαστε εμείς και οι δομές αυτό-οργάνωσης που έχουμε δημιουργήσει. Όταν καθαρίζουμε τις παραλίες και τις αντιπυρικές ζώνες, όταν ντύνουμε με γκραφίτι εγκαταλελειμμένα κτίρια, όταν βοηθάμε με όποιο τρόπο μπορούμε σε καταφύγια ζώων και όταν επισκεπτόμαστε ηλικιωμένους σε ιδρύματα και ΚΑΠΗ. Όταν διοργανώνουμε φεστιβάλ και εκθέσεις βιβλίου ή φωτογραφίας, όταν αγοράζουμε ένα τεύχος της Σχεδίας από έναν άνεργο πωλητή. Όταν παίζουμε μπαλίτσα με την Εθνική Αστέγων και όταν στηρίζουμε όλα τα μαγαζάκια της γειτονιάς, από ψιλικατζίδικα μέχρι παπουτσάδικα, ζούμε ανηφορικά.