Καλοκαίρι 2018.
Σούρουπο σε ταβερνάκι στο Πόρτο Ράφτη μυρίζει καμένο λάδι και φρεσκοκομμένο κρεμμύδι. Από παλιό ραδιοφωνάκι ακούγεται διακεκομμένα λαϊκοπόπ τραγούδι.
“Έχω να πάω στον Σφακιανάκη από τότε που με χώρισε η καργιόλα η Ελένη. Αχάριστες πουτάνες, τις λατρεύεις σαν την Παναγιά και μετά σε παρατάνε. Θυμάσαι ρε φίλε πόσο τη γούσταρα; Σκεφτόμουν να της έκανα μια κοράκλα μέχρι εκεί πάνω, άγγελος σωστός. Μωρέ σε όλα δίκιο είχε η μάνα μου, σε όλα!”.
Οι γυναίκες τους, τα αγγελούδια τους, οι κοράκλες τους, οι μανούλες και οι καργιόλες τους. Οι αχάριστες που δεν εκτίμησαν την αγάπη τους, που τόλμησαν να σκεφτούν ότι έχουν επιλογές, που δεν συμμορφώθηκαν και εναντιώθηκαν. Και προσπάθησαν τόσο να τους εξηγήσουν, αλλά εκείνες δεν καταλάβαιναν. Και ο άντρας είναι άντρας και δε θέλει και πολύ καμιά φορά. Άλλωστε, όπως έλεγαν και οι παλιοί “Η γυναίκα είναι σαν το πλακάκι. Αν τη στρώσει καλά από την αρχή, μετά την πατάς μια ζωή”. Και τη σφαλιάρα τους τη γουστάρουν καμιά φορά και τη χριστοπαναγία τους. Οι γυναίκες είναι οι πόρνες και οι Παναγιές που μπορούν να τους χαρίσουν την κόλαση και τον παράδεισο μαζί. Το αδύναμο και κομψό φύλο, εκείνο που δεν χρειάζεται να σκέφτεται, μόνο να αισθάνεται και που έχει χρέος να μπορεί να συγχωρεί.
Να μπορεί να καταλάβει την “κακή στιγμή” όταν ένα χέρι προσγειώνεται με δύναμη πάνω της, να συγχωρεί τα ουρλιαχτά και τις απειλές, να μπορεί να σιωπά για πάντα, όταν τη σκοτώνουν. Και όταν είναι πια νεκρή, πρέπει να πεθάνει ξανά. Πρέπει να πλυθεί και να χτενιστεί, να μπορεί να θυσιαστεί ξανά μπροστά στα μάτια της κοινωνίας που αγκαλιάζει τον δράστη που δεν άντεξε την αγάπη, τον τύφλωσε το πάθος, τον έπνιξε η ζήλια.
Εκατοντάδες γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο μέσα στα σπίτια τους, φοβισμένες και ντροπιασμένες από έναν σύντροφο ή έναν πατέρα ή κάποιον που νιώθει ανώτερος λόγω φύλου, που τον εκπαίδευσαν με απόλυτη συνέπεια στην κουλτούρα του δυνατού και του αδύναμου, που του επέτρεψαν να θεωρεί ότι μπορεί να ασκεί έλεγχο στα σώματα αλλά και στις ζωές των γυναικών.
Οι γυναίκες που σκοτώνονται λόγω του φύλου τους, ακριβώς δηλαδή γιατί είναι γυναίκες, είναι θύματα Γυναικοκτονίας, της πιο ακραίας μορφής έμφυλης ή σεξιστικής βίας. Ο όρος Γυναικοκτονία, αν και έχει εμφανιστεί από το 1976 και την Νταϊάνα Ράσελ, μόλις τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται στη βιβλιογραφία και στην ακαδημαϊκή έρευνα που σταδιακά ξεκινά, εξακολουθώντας να μη λαμβάνει τη σημασία που πρέπει. Τα κίνητρα του δράστη συχνά δεν καταγράφονται, με αποτέλεσμα για πολλά χρόνια, οι γυναικοκτονίες να συγκαλύπτονται πίσω απ’ τα εγκλήματα “τιμής” και “πάθους”.
Ακόμη και σήμερα έχουμε μια κατά προσέγγιση εικόνα της έκτασης του προβλήματος, μιας και τα αξιόπιστα στοιχεία για την έμφυλη βία είναι σπάνια και όχι εύκολα συγκρίσιμα. Κάθε μέρα, σε όλον τον κόσμο, δολοφονούνται 137 γυναίκες από πρώην ή νυν συζύγους ή συντρόφους ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας τους. Οι γυναίκες εκλαμβάνονται ως κατώτερες, υποτελείς στην ανδρική εξουσία και δυτικά μπορούν να “τιμωρηθούν”, να “ελεγχθούν” και να “σωφρονιστούν”, με όποιον τρόπο.
Τα σώματα των γυναικών αυτών δεν είναι άξια πένθους, όπως και οι ζωές τους δεν ήταν αξιοβίωτες.
Η πλειονότητα των γυναικών στην Ελλάδα σκοτώνονται μέσα στο σπίτι όπως επισημαίνει η Αθηνά Πεγκλίδου στο Δίκτυο COST, Femicade Across Europe. Η Ελληνική Αστυνομία, καταγράφει ποσοτικά τα θύματα των ανθρωποκτονιών ανάλογα με το φύλο, χωρίς καμία ποιοτική ανάλυση, με αποτέλεσμα το κίνητρο του δράστη να παραμένει άγνωστο. Στο τέλος του 2018 αρχές 2019, είχαμε δύο φρικαλέες γυναικοκτονίες. Την Ελένη Τοπαλούδη και την Αγγελική Πέτρου. Η πρώτη, βιάστηκε και πετάχτηκε από γκρεμό στη Ρόδο, η δεύτερη δολοφονήθηκε στην Κέρκυρα από τον πατέρα της, επειδή εκείνος δεν ενέκρινε τη σχέση της με έναν Αφγανό άντρα. Τις σκότωσαν γιατί μπορούσαν να το κάνουν, γιατί έχουν εμπεδώσει εκείνες τις κοινωνικές αντιλήψεις και έμφυλα στερεότυπα, που θέλει τη γυναίκα να ανήκει στον άντρα, που σε κάθε φάση της ζωής της, την εξουσιάζει.
Η πατριαρχία και η φαλλοκρατία, ο σεξισμός και ο μισογυνισμός, πρέπει να μας βρει ενωμένες και ενωμένους, απέναντι. Η φοβία για κάθε σώμα κατανοούμενο ως θηλυκό (η ομοφοβία μεταξύ άλλων είναι μια μισογύνικη έκφραση, εξού και οι γυναικοκτονίες τρανς γυναικών), θα σταματήσει και εμείς πρέπει να κάνουμε την αρχή.
Ο όρος “γυναικοκτονία”, πρέπει να μπει στον δημοσιογραφικό λόγο και να υπάρξει επιτέλους νομική συμπερίληψη του. Οι γυναικείες οργανώσεις πρέπει να κινητοποιηθούν με σύνθημα το “ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ”, με στόχο τη θεσμική βελτίωση του πλαισίου.
Είμαστε εδώ και θέλουμε να ζήσουμε χωρίς φόβο. Όσο εσείς ξεπλένετε στα ματωμένα πρωτοσέλιδα σας, γυναικοκτόνους που δεν άντεξαν τον έρωτα, τυφλώθηκαν από πάθος και τους έπνιξε η ζήλια, εμείς θα φωνάζουμε ότι οι γυναίκες αυτές δολοφονήθηκαν επειδή κάποιος θεώρησε ότι μπορεί να το κάνει.
Δεν θέλουμε να είμαστε ούτε οι γυναικούλες σας, ούτε οι κορούλες σας. Αναζητήστε αλλού Παναγίες και πόρνες. Θα επιλέγουμε πώς θα ζήσουμε και θα γυρνάμε στο σπίτι μας με ασφάλεια, θα φροντίσουμε να μάθει κάθε παιδί που γεννιέται ότι η αγάπη δεν δολοφονεί…
Για χρόνια. Για αιώνες. Μέχρι να τα καταφέρουμε!
