Τα φεστιβάλ είναι το αγριοκέρασο του καλοκαιριού!

Δεν έχω μάθει να κρύβομαι. Δεν υπάρχει λόγος άλλωστε, καθώς στο τέλος της μέρας όλοι καταλαβαίνουν ποιος είσαι. Επομένως θα μπω στο παρασύνθημα πολύ γρήγορα. Τα φεστιβάλ είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Τα μουσικά ειδικότερα, καθώς για ένα μεγάλο φεγγάρι μπλέχτηκα και επαγγελματικά με τον χώρο. Για αυτό τον λόγο δεν μπορώ να είμαι ακριβοδίκαιος μαζί τους. Και γιατί να είμαι; Εσύ φίλε προβοκάτορα είσαι αντικειμενικός με τα πράγματα που γουστάρεις; Όχι, και καλά κάνεις. Έτσι και εγώ σήμερα, που είναι η παγκόσμια μέρα των φεστιβάλ θα γράψω ένα κειμενάκι φασωματικό υπέρ τους. Διότι είναι ωραία τα φεστιβάλ αυτoύ του κόσμου. Σαν συναυλίες αλλά πιο μεγάλα, σε διάρκεια, ένταση και αναμνήσεις. Σαν μια ταινία σε θερινό σινεμά, που δεν θέλουμε να τελειώσει και συνεχίζεται με άλλες προβολές.

Τα φεστιβάλ φίλε μου όμως, είναι ιεροτελεστία. Οι γνώστες γνωρίζουν και οι μη γνώστες οφείλουν να μάθουν. Ξεκινά πολύ πριν βάλεις παπούτσια στο σπίτι έτοιμος προς αναχώρηση. Ξεκινά με την ανακοίνωση του. Ημερομηνίες, χώρος διεξαγωγής, καλλιτέχνες που θα εμφανιστούν , άγχος για την έναρξη της προπώλησης, και στασίδι μπροστά στον υπολογιστή για να βγάλουμε τα εισιτήρια έγκαιρα, μην πάθουμε καμιά στραβή και μείνουμε απέξω. Μετά σειρά έχει η μάχη στο γραφείο και την δουλειά. -Λοιπόν 13 Ιουλίου θέλω άδεια. -Γιατί μανάρι μου; –Γιατί έχει τελευταίο live Slayer τι γιατί; -Είναι 20 Νοέμβρη Σπύρο. -Εγώ είπα και ελάλησα.

Αφού κάνεις χαμηλόφωνα τον τσαμπουκαλή που έσπασε πρώτος το άβατο των αδειών, έχεις αράξει στην καρέκλα σου και φαντασιώνεσαι εκείνη την στιγμή. Σαν ένα έρωτα που περιμένεις να ζήσεις, σαν το φαγητό στο φούρνο, που ψήνεται και εσύ περιμένεις να το καταβροχθίσεις, σαν ένα παγωμένο μπουκάλι νερό όταν έχεις γκαγκανιάσει από την ζέστη και κορακιασμένος, ψάχνεις δυο σταγόνες να δροσιστείς. Έπειτα χαζεύεις παλιές φωτογραφίες και βλέπεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτές να μεγαλώνει, να μακραίνει η να κονταίνει μαλλιά, να προσθέτει ή να αφαιρεί κιλά, να αλλάζει tshirts μα να μην σταματά να χαμογελάει. Συνεχίζεις την περισυλλογή και οι αναμνήσεις ξεπηδούν από μόνες τους. Είσαι πάλι εκεί, σηκωμένος στα χέρια των φίλων σου, κάνεις crowdsurfing like the man! Στην επόμενη, χοροπηδάς σαν τρελός στο αγαπημένο σου τραγούδι, και την άλλη τρέχεις σαν τον Βέγγο πριν τον Βέγγο για να πιάσεις κάγκελο και να σαι μπροστά, πρώτη μούρη στην σκηνή! Mια συλλογή στιγμών και αναμνήσεων από όταν ανοίξουν οι πόρτες του χώρου έως ότου κατέβει από τη σκηνή ο headliner. Όλα ξεκινούν όταν όλοι καθίσουμε στο γρασίδι ή και στο τσιμέντο, άλλωστε εμείς τα κομάντα δεν κωλώνουμε, για να απολαύσουμε τo ποτό μας

Oι πιο ευτυχισμένες από τις αναμνήσεις μας το καλοκαίρι έχουν ολίγη από φεστιβάλ. Μοιάζουν με αυτές των καλοκαιρινών διακοπών, για αυτό και τις γουστάρουμε τόσο. Προφανώς δεν μας νοιάζουν τα like στο facebook και οι followers στο Instagram! Ούτε αυτοί οι εκνευριστικοί που στριμώχνονται μπροστά σου για να βγάλουν Video υψηλής ευκρίνειας και να μοστράρουν το νέο τους κινητό. Αντίθετα είναι χρώματα, χαμόγελα, φιλιά, χαρούμενα βλέμματα, αγόρια και κορίτσια κάθε ηλικίας και σώματα που χορεύουν στο ρυθμό που δίνουν τα συγκροτήματα. Είναι ξεποδάριασμα, Μουσική, χορός, headbanging, air-guitar, ενισχυτές, μικρόφωνα, καλώδια, καπελάκια για τον ήλιο, tshirts με στάμπες συγκροτημάτων, ιδρώτας, πολύ ιδρώτας, παγωμένες μπύρες, φελιζόλ για το κάθισμα μην πιαστεί ο κώλος μας, βρώμικο στην καντίνα μετά, αναμονή στην χημική τουαλέτα, που ακόμη περιμένεις να μάθεις πως κλειδώνει και πως ξεκλειδώνει. Περισσότερο από τα προαναφερθέντα είναι ίσως οι παρέες. Όλοι οι fans, που για λίγες στιγμές αφήνουν πίσω τους όλα όσα τους χωρίζουν για να δουν και να ουρλιάξουν για αυτό που τους ενώνει. Αυτές οι στιγμές θα μας σώσουν στο τέλος θα το δείτε. Και αυτές οι στιγμές είναι το αγριοκέρασο του καλοκαιριού. Και αν με κοροϊδεύετε για τον τίτλο, δεν έχετε φάει μάλλον το αγριοκέρασο το σωστό!