Σκέφτομαι τον ήχο της θάλασσας, τα κύματα που είναι καταδικασμένα να αγκαλιάζονται και να χάνονται για πάντα. Φουσκώνουν και αφρίζουν, μοιάζουν ταυτόχρονα με ζωή και θάνατο. Κοιτάζω το ταβάνι και δεκάδες υγρά τόξα κολυμπάνε από πάνω μου. Και τότε μπορώ να δω την Καρόλα Ράκετε, μπορώ να την ακούσω να σιγοψιθυρίζει εκείνο το παραδοσιακό τραγούδι, εκείνη την “Καληνύφτα”, τα ξημερώματα: “Καληνύφτα σε ΄φήνω και πάω πλάια σου ‘τι ‘βω πίρτα πρικό τσαι που πάω που σύρνω που στέω στην καρδιά μου πάντα σένα βαστώ”. Μπορώ να δω τις παλάμες της να σχηματίζουν με τα δάχτυλα της, τις γροθιές του κόσμου, μπορώ να τη νιώσω να ανασαίνει, να κλείνει τα μάτια και να αναλογίζεται αν είναι εκείνη η στιγμή που ένα ακόμη λιθαράκι πρέπει να μπει στη διεκδίκηση του δικού μας κόσμου. Και είναι τόσο όμορφη εκείνη η στιγμή, το δευτερόλεπτο εκείνοι μέσα στην αιωνιότητα, που αποφασίζει να σηκώσει στην πλάτη της το άδικο που βαραίνει το κορμί κάθε αδύναμου και που είναι στα αλήθεια το μόνο ιερό που αγκαλιάζουμε.

Καθώς την παρακολουθώ να μπαίνει στο λιμάνι της Λαμπεντούζας, νομίζω πως χαμογελά. Τη βλέπω να κοιτάει στα μάτια τους 42 πρόσφυγες, να τους κλείνει το μάτι και καθώς γυρνάει το τιμόνι της σπάζοντας τις απαγορεύσεις, τραγουδά κάτι σαν νανούρισμα που σε ξυπνά: “È questo il fiore del partigiano O bella, ciao! bella, ciao! bella, ciao, ciao, ciao! È questo il fiore del partigiano Morto per la libertà”.

Γεγονός είναι, ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να επιβεβαιώσει ούτε μια λέξη από τα παραπάνω. Η γυναίκα αυτή μπορεί να φοβήθηκε, να θύμωσε και να έκλαψε. Μπορεί να κοπάνησε πόρτες, να κάπνισε δεκάδες τσιγάρα, να έβρισε και να κουλουριάστηκε για ώρες στο κρεβάτι της. Να έκανε δηλαδή κάτι που θα μας βοηθούσε με κάποιον τρόπο να πάρει στα μάτια μας μια πιο γήινη μορφή και όχι αυτή του μυθικού πλάσματος που θα το γράψει η ιστορία και όχι η μυθολογία.

Η Κάρολα είναι 31 χειμώνες και καλοκαίρια, είναι μια καπετάνισσα από τη Γερμανία, είναι το τιμόνι του Sea Watch 3, είναι εκείνη που σαν άλλη Αντιγόνη έκλεισε στα αμπάρια του πλοίου της τις διαταγές του Κρέοντα και που σήκωσε πειρατική σημαία υπογράφοντας ότι είμαστε ακόμη εδώ κουφάλες. Πάνω από τους νόμους των κυβερνήσεων σας υπάρχει η ηθική μας και το δίκαιο. Είμαστε εδώ, να απαντάμε σε κάθε σας ερώτηση με τη λέξη “άνθρωπος”.

Για δύο εβδομάδες, οι άνθρωποι αυτοί αφέθηκαν στη θάλασσα, μέχρι να αποφασίσει η “αλληλέγγυα” Ευρώπη τι θα τους κάνει. Σαν ένα ανθρώπινο δέμα που δεν θέλει κανείς να παραλάβει και που τελικά, αφού συνελήφθη εκείνη που τους μετέφερε στη στεριά, τώρα πρέπει να μεταφερθούν στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Πορτογαλία, στο Λουξεμβούργο και στην Φιλανδία. Βέβαια, αν η Καρόλα είχε συντονιστεί και συμμορφωθεί με τα καθάρματα αυτού του κόσμου που αντέχουν να κοιμούνται, όταν με διαταγή τους, άνθρωποι προσπαθούν να περπατήσουν στο νερό μακριά από το Θεό τους, το πρόβλημα αυτό θα είχε λυθεί απλά με ένα μεγάλο κύμα.

Ο Ιταλός Τραμπ, Ματέο Σαλβίνι, μάλλον το φυσάει και δεν κρυώνει που μια γυναίκα τόλμησε να τον γράψει στα παλιά της τα παπούτσια και που πολύ απλά τους δήλωσε ότι:

“Αποφάσισα να μπω στο λιμάνι. Γνωρίζω τι διακινδυνεύω, όμως οι δυνάμεις των ναυαγών φθάνουν στο έσχατο σημείο τους κι εγώ θα τους μεταφέρω κάπου ασφαλώς”.

Ο ακροδεξιός Yπουργός Εσωτερικών, που έχει αρνηθεί ξανά στο παρελθόν προσάρτηση στο σκάφος διάσωσης Aquarius με 629 πρόσφυγες και μετανάστες, που δεν σταματά να απειλεί ότι θα απελάσει όσους Ρομά δεν είναι Ιταλοί και που έχει πετάξει μπανάνες αποκαλώντας ουρακοτάγκο την έγχρωμη Ιταλίδα πολιτικό Σεσίλ Κιένιτζε, κάνοντας της τελικά μήνυση όταν αποκάλεσε το κόμμα του Λέγκας ρατσιστικό, έχει την αξίωση να τον υπολογίζουμε σαν προσωπικότητα που πρέπει να συμμορφωνόμαστε στα λόγια της, αλλιώς θα εξασκήσει όση εξουσία χωράει στη φασιστική του ιδεολογία.

Τις περισσότερες φορές που γράφω για ανθρώπους σαν την Καρόλα νιώθω άβολα. Δεν έχω σχεδόν ποτέ τις λέξεις που θα ήθελα για να περιγράψω αυτό που νιώθω, να εξηγήσω τον τρόπο που μου επιτρέπουν να προχωράω στη ζωή μου ψυχές σαν τη δική της. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αρκούν να ακουστούν μόνο όσα οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι λένε για το δικό μας σπουδαίο, για το δικό τους αυτονόητο.

“Η ζωή μου ήταν εύκολη, μπόρεσα να φοιτήσω σε τρία πανεπιστήμια και στα 23 μου ήμουν απόφοιτη. Είμαι λευκή, Γερμανίδα, γεννήθηκα σε μια χώρα πλούσια με ένα διαβατήριο “σωστό”. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα ότι έχω ηθική υποχρέωση να βοηθήσω όσους δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες με εμένα“.

Θέλουμε την Καρόλα πίσω, θέλουμε να ανασαίνουμε ελευθερία, δεν θέλουμε να ξεχνάτε ότι είμαστε εμείς. Τα χαμόγελα και οι υψωμένες γροθιές μας!