Αν “σκρόλαρες” στο Facebook χθες βράδυ, σίγουρα είδες μια φωτογραφία. Εγώ την είδα μια φορά, και την προσπέρασα. Ύστερα την είδα ξανά, στενοχωρήθηκα μα λέω: “ασ’ το να πάει”. Κι έπειτα την είδα πάλι, και πάλι, και πάλι, ανέβηκε σε τοίχους, σχολιάστηκε, συζητήθηκε. Δικαίως. Ήτανε μια φωτογραφία που στην καλύτερη περίπτωση σου προκαλεί εκνευρισμό και στη χειρότερη βαθιά μελαγχολία. Ήταν ο Κασιδιάρης στη φωτογραφία, και πιτσιρίκια που χαμογελούσαν δίπλα του περήφανα, σ’ ένα δωματιάκι με σημαίες που ‘χουν πάνω τους το “μαίανδρο” – μες στο γραφείο της Χρυσής Αυγής.
Δεν γίνεται να μη σε πιάσει σιχαμάρα, στενοχώρια, δε γίνεται να μην εκνευριστείς στη σκέψη πως νέες γενιές αγκάλιασαν την ελληνική εκδοχή του φασισμού και χαρίζουν τα όνειρα και τις ιδέες τους σε αμόρφωτα αρχαιοελληνικά τσιτάτα μίσους. Είναι όμως έτσι; Αξίζει όλο αυτό, τον πανικό μας; Τελικά…
…τι δείχνει αυτή η φωτογραφία;
Καλύτερα, ας δούμε τι δε δείχνει. Δε δείχνει μια αυλή σχολείου, με πιτσιρίκια που ακούνε Κασιδιάρηδες και Μιχαλολιάκους να κάνουν προπαγάνδα. Δε δείχνει μια εκδρομή παιδάκια να χαιρετούν ναζιστικά, ούτε μια πορεία νέων ανθρώπων με σύνθημα “ξύλο σε μετανάστες, ομοφυλόφιλους και δημοκράτες”. Δείχνει 9 παιδιά, μέσα σ’ ένα γραφείο. Θλιβερό, ναι, μα πριν να δούμε τη φωτογραφία τους, χθες το πρωί, προχθές ή ένα μήνα πριν, θα ‘λεγες πως κανένας έφηβος δεν υπάρχει στη Χρυσή Αυγή; Πίστευες πως δεν υπάρχουν χρυσαυγήτες γονείς που οδηγούν και τα παιδιά τους στην οργάνωση, πως δεν υπάρχουν νέοι που (για τον έναν ή τον άλλο λόγο) πείθονται και γοητεύονται απ’ τις “θέσεις” αυτού του “κόμματος”; 13,3% είχε στις ηλικίες 17-24, πώς πέσαμε απ’ τα σύννεφα;
Το 13,3% ωστόσο, είναι ένα γεγονός. Υπάρχει κι ένα άλλο, αυτό που λέει: 86,7%. Είναι οι άνθρωποι πάνω απ’ τα 17 και κάτω απ’ τα 24 που ΔΕΝ ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή. Κι ακόμα καλύτερα: 4.88%. Το ποσοστό Ελλήνων που “εμπιστεύθηκε” τους υποψήφιους του Μιχαλολιάκου στις ευρωεκλογές – λίγοι σε σχέση με το 7% των τελευταίων εθνικών εκλογών. Αποτέλεσμα; Η Χρυσή Αυγή είναι ένα σημείο καιρών που δείχνουν λίγο-λίγο να περνάνε. Σε μια εποχή γεμάτη εθνικά παράπονα και εθνικιστικές κορόνες, εκείνοι χάνουν. Και πανικοβάλλονται. Κι αυτή η εικόνα κάπως πρέπει να γυρίσει. Πώς; Να, για να δούμε, με…
…μια φωτογραφία της νέας γενιάς που αγκαλιάζει τον Κασιδιάρη!
Αν το καλοσκεφτείς, το κόλπο είναι παλιό. Πολύ παλιό. Πόσους και πόσους αρχηγούς κομμάτων δεν έχεις δει, σε σποτ και σε φωτογραφίες, αγκαλιά με παιδάκια, εφήβους, φοιτητές; Το παιχνίδι είναι τόσο κλασικό, τόσο παρωχημένο, που στην αρχή σε ξεγελάει. Το χρησιμοποιεί, τέτοιο “παλαιοκομματικό” παιχνίδι, η ακροδεξιά η τόσο “έξω απ’ το σύστημα”; Εκείνη που μιλάει καθαρά και δεν θέλει πολιτικά τρικ στον “αγώνα της”; Το χρησιμοποιεί! Όμως δεν θα μασήσεις, όπως εδώ και χρόνια δεν μασάς όταν το χρησιμοποιούν και όλοι οι άλλοι.
Ας μη γελιόμαστε, ωστόσο. Όχι, δεν έπαψε η Χρυσή Αυγή να είναι επικίνδυνη. Δεν έπαψαν να υπάρχουν στην Ελλάδα φίδια, κι ούτε τα φίδια σταματήσαν να γεννάν’ αυγά. Μια απεικόνιση ωστόσο, αυτού που ξέραμε πως ήδη υπάρχει, δεν πρέπει ούτε και γίνεται να μας τρομάξει. Αυτό που ήταν νούμερα, το προσπερνούσαμε εύκολα. Όταν τα νούμερα έγιναν εικόνα, η εικόνα αυτή μας κλότσησε με δύναμη και πόνεσε. Λογικό, αλλά ο,τι ήταν, είναι. Μην τους κάνεις τη χάρη να πειστείς πως έχουνε στους νέους ρεύμα πιο μεγάλο απ’ όσο έχουν. Μην τους κάνεις τη χάρη να πατήσεις τη μπανανόφλουδα, αυτή την ίδια μπανανόφλουδα που τόσες φορές έχουν πετάξει στο δρόμο σου οι πρόεδροι κι οι υποψήφιοι του κάθε κόμματος. Μονάχα ένα πράγμα κάνε: στενοχωρήσου!
Μα όχι για το μέλλον της χώρας. Όχι για το μέλλον της δημοκρατίας. Όχι για το μέλλον το δικό σου.
Για το μέλλον 9 παιδιών, και κάμποσων ακόμα.
Για το μέλλον του 13,3% όσων βρίσκονται σήμερα ανάμεσα στα 17 και τα 24. Γι’ αυτούς στενοχωρήσου, μα να θυμάσαι: όσο είναι νέοι, δεν χάθηκαν ακόμα. Στο χέρι μας είναι να τους πείσουμε.
